19 فروردین
دانستنیها

مکمل های آهن برای کم خونی

بررسی اجمالی

آهن ماده معدنی است که گلبول های قرمز خون تولید می کند و به حمل اکسیژن به بدن کمک می کند. وقتی سطح آهن شما پایین باشد، منجر به کم خونی ناشی از فقر آهن می شود. در نتیجه، جریان اکسیژن به اندام ها و بافت های شما کاهش می یابد. کم خونی یکی از شایع ترین اختلالات تغذیه ای در جهان است. مصرف روزانه مکمل های آهن سهم مهمی در کنترل کم خونی دارد. در این مقاله، انواع مختلف مکمل های آهن موجود و میزان مصرف توصیه شده روزانه را مرور می‌کنیم.

ما همچنین رابطه بین کم خونی و بارداری را بررسی خواهیم کرد و برخی از راه حل های طبیعی را که ممکن است به افزایش سطح آهن کمک کند، مورد ارزیابی قرار خواهیم داد.

 

انواع مکمل های آهن

مکمل های خوراکی

مکمل های خوراکی رایج ترین درمان کم خونی هستند. می توان آنها را به صورت قرص، مایع یا پودر مصرف کرد.

انواع مکمل های آهن خوارکی عبارتند از:

  • سولفات آهن
  • گلوکونات آهن
  • سیترات فریک
  • سولفات فریک

 

دوزهای بالای مکمل های خوراکی آهن ممکن است به علائم گوارشی (GI)، مانند حالت تهوع، استفراغ، اسهال، یبوست و مدفوع تیره منجر شود.

 

مکمل های وریدی

برخی اوقات، افراد خاصی نیاز به مصرف وریدی آهن دارند. دلایلی که ممکن است نیاز به مصرف آهن وریدی داشته باشید عبارتند از:

  • بدن شما نمی تواند مکمل های خوراکی را تحمل کند
  • شما از دست دادن مزمن خون رنج می برید
  • دستگاه GI شما در جذب آهن مشکل دارد

 

برخی از مکمل های وریدی آهن عبارتند از:

  • دکستران آهن
  • ساکارز آهن
  • گلوکونات فریک

 

آهن داخل وریدی گاهی اوقات می تواند باعث واکنش آلرژیک شود، در این صورت پزشک احتمالاً پیشنهاد می کند که داروی خود را تعویض کنید. اگرچه عوارض جانبی شدید ناشی از آهن وریدی نادر است، می تواند شامل کهیر، خارش و درد در عضلات یا مفاصل باشد.

 

مقدار مصرف

مقدار مصرف مکمل های آهن در افراد مختلف متفاوت است. با پزشک خود در مورد مقدار نیاز خود مشورت کنید.

به طور سنتی، دوز روزانه 150 تا 200 میلی گرم آهن توصیه می شود که معمولاً در سه دوز کمتر از 60 میلی گرم پخش می شود. مکمل هایی که در آنها آهن به صورت زمانبندی شده آزاد می گردد نیز در بازار موجود هستند. این مکمل ها فقط باید یک بار در روز مصرف شوند.

با این حال، تحقیقات جدید نشان می دهد که مصرف آهن یک بار در روز به همان اندازه موثر است و جذب بهتری دارد. با پزشک خود درمورد اینکه کدام یک از استراتژی های میزان مصرف برای شما بهتر است مشورت کنید.

برخی از غذاها مانند لبنیات، تخم مرغ، اسفناج، غلات کامل و کافئین می توانند باعث از بین رفتن ارزش غذایی آهن شوند. سعی کنید حداقل یک ساعت قبل و بعد از مصرف مکمل های غذایی از خوردن این غذاها خودداری کنید. ضد اسیدها و مکمل های کلسیم نیز باید حداقل یک ساعت با زمان مصرف مکمل آهن فاصله داشته باشند.

توجه به این نکته مهم است که امکان تجویز مصرف آهن اضافی برای افراد کم خون وجود دارد. اما در برخی موارد، مقدار زیاد آهن می تواند باعث مشکلات دستگاه گوارش، حالت تهوع، درد شکم یا ضعف شود. در موارد شدید، می تواند منجر به عوارض جانبی جدی تری مانند نارسایی عضو، کما و حتی مرگ شود.

 

مکمل های آهن طبیعی

اگر با کم خونی یا فقر آهن خفیف زندگی می کنید، بیماری خود را می توانید از طریق یک رژیم غذایی سالم و متعادل که شامل غذاهای غنی از آهن باشد، به طور طبیعی درمان کنید.

در رژیم غذایی شما دو نوع اصلی آهن وجود دارد:

  • آهن هم (Heme) که در گوشت قرمز، طیور و غذاهای دریایی یافت می شود.
  • آهن غیرهم (Nonheme) که در آجیل، لوبیا، سبزیجات و غلات کامل یافت می شود.

جذب آهن هم برای بدن راحت تر از آهن غیرهم است، اگرچه هر دو نوع بخشی از یک وعده غذایی متعادل هستند. ویتامین C می تواند به افزایش جذب آهن غیرهم کمک کند. بهتر است که در یک وعده غذایی گیاهی، موارد سرشار ویتامین C را قرار دهید.

 

مکمل های آهن در دوران بارداری

در طول دوران بارداری، بدن زنان معمولاً به دو برابر آهن برای کمک به اکسیژن رسانی به نوزاد نیاز دارد. این تقاضای اضافی خطر ابتلا به کم خونی ناشی از فقر آهن را افزایش می دهد.

در صورت عدم درمان، کم خونی می تواند عوارض بارداری مانند زایمان زودرس، وزن کم کودک و افسردگی پس از زایمان را ایجاد کند.

برخی از عوامل دیگری که خطر ابتلا به کم خونی را در دوران بارداری افزایش می دهند عبارتند از:

  • چند قلو باردار بودن
  • داشتن دو بارداری با فاصله نزدیک
  • دوره های مکرر تهوع صبحگاهی

 

 

تشخیص کم خونی ناشی از فقر آهن در خانم های باردار گاهی اوقات سخت است. بسیاری از علائم شایع آن شبیه علائم بارداری است. این علائم عبارتند از:

  • ضعف
  • خستگی
  • تنگی نفس
  • سرگیجه
  • سردرد
  • پوست رنگ پریده
  • درد قفسه سینه

 

مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ایالات متحده (CDC) توصیه می کند زنان باردار از مکمل آهن خوراکی با دوز کم (حدود 30 میلی گرم در روز) استفاده کنند و در اولین ویزیت قبل از تولد از نظر کم خونی و فقر آهن غربالگری شوند.

آنها همچنین زنانی را که از نظر کم خونی مثبت هستند، تشویق می کنند تا مقدار مصرف آنها را به 60 تا 120 میلی گرم در روز برسانند. زنان باردار برای تعیین مقدار توصیه شده خاص خود باید با پزشک مشورت کنند.

 

کلام آخر

آهن یک ماده معدنی ضروری برای حفظ سلامتی است. مکمل های آهن راهی عالی برای جلوگیری از عوارض کم خونی و فقر آهن هستند. اگر فکر می کنید کم خونی ناشی از فقر آهن دارید، با پزشک خود در مورد مناسب بودن مکمل های آهن مشورت کنید.

 

 

19 فروردین
دانستنیها

علت بیماری کرون

چه عواملی باعث بیماری کرون می شود؟

بیماری کرون نوعی بیماری التهابی روده (IBD) است. زمانی اعتقاد بر این بود که رژیم غذایی و استرس علت بیماری کرون هستند. با این حال، اکنون می دانیم که ریشه این بیماری بسیار پیچیده تر است و کرون علت مستقیمی ندارد.

تحقیقات نشان می دهد که این بیماری تعاملی با عوامل خطر است که ژنتیک، واکنش ایمنی ناکارآمد و محیط، احتمالاً هر سه در ایجاد بیماری کرون نقش دارند.

با این حال، حتی با وجود تمام عوامل خطر، فرد لزوماً به کرون مبتلا نخواهد شد.

 

ژنتیک

دانشمندان متقاعد شده اند که ژنتیک نقش زیادی در بروز بیماری کرون دارد.

بر اساس تحقیقات معتبر، بیش از 160 مکان ژنی در ارتباط با بیماری التهابی روده شناسایی شده است.

همچنین در تغییرات ژنتیکی بین افراد مبتلا به بیماری کرون و افراد مبتلا به کولیت اولسراتیو (UC) همپوشانی وجود دارد.

بر اساس گفته بنیاد کرون و کولیت آمریکا، مطالعات نشان داده است که 5 تا 20 درصد افراد مبتلا به بیماری کرون دارای یک فامیل درجه یک (پدر و مادر ، کودک یا خواهر و برادر) مبتلا به این بیماری هستند.

 

نژاد، قومیت و بیماری کرون

بیماری کرون در نژاد شمال اروپا، آنگلوساکسون یا یهودی اشکنازی، بیشتر از بقیه مردم است.

مردم یهودی اشکنازی که ریشه در شرق اروپا دارند (در مقایسه با افرادی که یهودی نیستند) احتمال ابتلا به IBD در آنها دو تا چهار برابر بیشتر است.

کرون در مرکز و جنوب اروپا کمتر اتفاق می افتد و از این مناطق کمتر، جنوب آمریکا، آسیا و آفریقا است.

این بیماری بیشتر موارد در آمریکایی های سیاه پوست و آمریکایی اسپانیایی تبار رخ می دهد.

بنا بر مطالعه ای که در سال 2011 توسط مرکز کرون و کولیت بریتانیا انجام شد. شیوع IBD در افراد سیاه پوست انگلستان رو به افزایش است.

این مطالعه و سایر شواهد نشان می دهد که وراثت به تنهایی همیشه علت بیماری کرون نیست.

 

سیستم ایمنی

مشخصه اصلی بیماری کرون التهاب مزمن است.
التهاب نتیجه عملکرد سیستم ایمنی بدن و واکنش آن به مهاجمان خارجی مانند ویروس ها، باکتری ها، انگل ها و هر چیزی است که بدن به عنوان عامل خارجی شناسایی می کند.

برخی از محققان معتقدند که بیماری کرون ممکن است به عنوان واکنشی طبیعی به مهاجم خارجی شروع شود. اما پس از حل مشکل، سیستم ایمنی بدن همچنان به کار خود ادامه دهد. در نتیجه، التهاب مزمن ایجاد می شود.

مطالعه دیگری نشان می دهد که در صورت وجود التهاب اضافی، پوشش دستگاه روده غیرطبیعی می شود. به نظر می رسد این تغییرات در عملکرد سیستم ایمنی دخالت می کنند.

هنگامی که سیستم ایمنی بدن شما به قسمت های سالم بدن حمله می کند، در این صورت، شما به بیماری خود ایمنی مبتلا می شوید.

این پوشش غیرطبیعی روده ممکن است در واکنش بیش از حد بدن به سایر عوامل محیطی نقش داشته باشد.

سیستم ایمنی بدن ممکن است با اشتباه گرفتن برخی ساختارهای پروتئین یا کربوهیدرات در برخی از غذاها با ارگانیسم مهاجم یا برخی از بافتهای بدن شما، فعال شود.

 

سایر عوامل خطر

به طور کلی، کرون در کشورهای صنعتی و مناطق شهری بیشتر دیده می شود. یکی از بالاترین میزان بیماری کرون در جهان در کانادا دیده می شود.

به نظر می رسد افرادی که در مناطق اقلیمی شمال زندگی می کنند شانس بیشتری برای ابتلا به این بیماری دارند. این مسئله نشان می دهد عواملی مانند آلودگی، عوامل استرس زا در سیستم ایمنی بدن و رژیم غذایی غربی در این امر نقش دارند.

محققان معتقدند وقتی ژن های خاصی با عوامل خاصی در محیط ترکیب می شوند، احتمال ابتلا به بیماری کرون افزایش می یابد.

سایر عواملی که ممکن است احتمال ابتلا به کرون را افزایش دهند عبارتند از:

 

سیگار کشیدن. تحقیقات نشان می دهد افرادی که سیگار می کشند بیشتر از افراد غیر سیگاری به بیماری کرون مبتلا می شوند. افزایش خطر احتمالاً به دلیل رابطه بین سیگار کشیدن و سیستم ایمنی بدن، همراه با سایر عوامل ژنتیکی و محیطی است. سیگار کشیدن همچنین علائم را در افراد مبتلا به بیماری کرون بدتر می کند.

 

سن. کرون معمولاً در افرادی که در اواخر نوجوانی یا 20 سالگی هستند تشخیص داده می شود. با این حال، در هر سنی می توانید این بیماری را تشخیص دهید.

 

استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی. زنانی که از داروهای ضد بارداری خوراکی استفاده می کنند تقریباً 50 درصد بیشتر در معرض کرون هستند.

 

باکتریهای خاص روده. مطالعه ای که هم بر روی موش ها و هم در اطفال انجام شد، نشان داد که آنزیم اوره آز بر باکتری های روده تأثیر می گذارد. این تغییر در باکتریهای روده با افزایش خطر ابتلا به بیماری های التهابی روده مانند بیماری کرون همراه بود.

 

عوامل زیر ممکن است علائم کرون را تشدید کنند، اما خطر ابتلا به این بیماری را افزایش نمی دهند:

  • استرس
  • رژیم غذایی
  • استفاده از داروهای التهابی غیر استروئیدی

 

حرف آخر

بیماری کرون پیچیده است و علت خاصی در آن وجود ندارد. با توجه به این موضوع، هیچ کاری برای جلوگیری از ابتلا به این بیماری وجود ندارد. سیستم ایمنی بدن، ژنتیک و محیط زیست همگی در این بروز این بیماری نقش دارند.

با این حال، درک عوامل خطر می تواند دانشمندان را در هدف قرار دادن روش های درمانی جدید و بهبود روند بیماری یاری دهد.

 

 

 

18 فروردین
دانستنیها

تاثیر بیماری کرون بر بدن

بیماری کرون نوعی اختلال خودایمن مزمن است که کل دستگاه گوارش را تحت تأثیر قرار می دهد. از آنجا که این بیماری از نوع التهابی است، ممکن است منجر به مشکلات جدی در سایر مناطق بدن نیز شود.
بیماری التهابی روده (IBD) نشان دهنده گروهی از اختلالات روده ای است که باعث التهاب دستگاه گوارش می شود. از مهمترین این موارد می توان به کولیت اولسراتیو و بیماری کرون اشاره کرد. در ایالات متحده، حدود 1 تا 1.3 میلیون نفر از افراد دارای بیماری التهاب روده هستند و اعتقاد بر این است که تقریبا 780،000 آمریکایی با بیماری کرون زندگی می کنند.

تفاوت کلیدی بین این دو بیماری این است که کولیت اولسراتیو فقط روده بزرگ را درگیر می کند، در حالی که کرون کل دستگاه گوارش را از دهان تا مقعد درگیر می کند، و افراد مبتلا به کرون را مستعد درگیری با عوارض جسمی و عاطفی بسیار متنوع تری می کند.

علائم رایج کرون عوارض گوارشی، شکم درد و کاهش وزن است. در موارد شدید، این بیماری می تواند تهدید کننده زندگی باشد. افراد مبتلا به کرون معمولاً دچار عود فعالیت بیماری و به دنبال آن یک دوره بهبودی می شوند. بهبودی می تواند کوتاه مدت باشد و یا سالها طول بکشد.

هیچ درمانی برای بیماری کرون وجود ندارد، اما چندین روش زندگی و شیوه های درمانی وجود دارد که می تواند کیفیت زندگی را بهبود بخشد و احتمال بهبودی طولانی تر را افزایش دهد.

 

تاثیر بیماری کرون بر دستگاه گوارش

کرون عمدتا بر دستگاه گوارش تأثیر می گذارد. شایعترین منطقه فعالیت بیماری، قسمت تحتانی روده کوچک (ایلئوم) را درگیر می کند. التهاب همچنین می تواند بر روی سایر قسمت های روده تأثیر بگذارد و باعث تورم و ضخیم شدن شود. در نهایت، بافت زخمی ضخیم می تواند مجرا را باریک یا روده را به طور کامل مسدود کند. در صورت بروز چنین اتفاقی، ممکن است برای برداشتن بخشی از روده به جراحی نیاز داشته باشید.

زخم همچنین می تواند در هر نقطه از دستگاه گوارش ایجاد شود، از جمله در اعماق دیواره روده.

فیستول یا مجاری غیرطبیعی می توانند بین یک قسمت از روده و قسمت دیگر یا بین روده و مثانه، مقعد، واژن یا پوست باز شوند. این مسئله می تواند به محتوای روده اجازه دهد بخشی از روده شما را دور بزند که در این صورت ممکن است منجر به سوء جذب مواد مغذی شود. فیستول هایی که به پوست راه می یابند، می توانند باعث انباشته شدن محتویات تخلیه شده روده بر روی پوست شما شوند.

حدود 30 درصد از افراد مبتلا به کرون دچار فیستول می شوند. فیستول خطرات عفونت و آبسه را افزایش می دهد.

همچنین افراد مبتلا به کرون می توانند دچار شکاف مقعدی یا پارگی جزئی در پوشش کانال مقعد شوند. این شکاف می تواند باعث ترک خوردگی، خونریزی، درد و خارش شود.

اسهال مزمن، همراه با جذب ضعیف مواد مغذی، می تواند منجر به کمبود ویتامین و سوء تغذیه شود.

بیماری کرون خطر ایجاد سنگ کلیه، سنگ صفرا، تب و بیماری کبدی را افزایش می دهد. عود این بیماری می تواند باعث ایجاد زخم هایی در دهان شود که معمولاً همراه با علائم گوارشی نمایان می شوند.

افراد مبتلا به کرون در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سرطان روده بزرگ هستند.

 

تاثیر بیماری کرون بر سلامت روحی و روانی

بدن و ذهن جدا نشدنی هستند در نتیجه، علائم کرون می تواند منجر به مشکلات عاطفی شود. گرچه علت اصلی کرون عاطفی نیست، ممکن است عود این بیماری در مواقعی رخ دهد که از نظر احساسی چالش برانگیزتر هستند. کنار آمدن با یک بیماری مزمن جدی در حال حاضر دشوار است، بنابراین نظارت بر استرس و سطح عاطفی بسیار مهم است.

تاثیر بیماری کرون بر سیستم قلبی عروقی

جذب ضعیف آهن باعث کم خونی می شود. کم خونی درمان نشده می تواند منجر به مشکلات قلبی مانند ضربان قلب سریع یا نامنظم شود. با گذشت زمان، ممکن است دچار بزرگ شدن قلب یا نارسایی قلبی شوید. کمبود آهن در دوران بارداری، با تولد زودرس و وزن کم نوزاد در هنگام تولد، همراه است. در کودکان دچار کم خونی می تواند رشد را به تأخیر بیندازد.

ابتلا به التهاب گوارشی، خطر ایجاد لخته خون در ورید عمیق (ترومبوز ورید عمقی) یا لختۀ مسدود کننده سرخرگ ریه (آمبولی ریوی) را سه برابر می کند. این خطر ممکن است هنگام بستری شدن در بیمارستان بیشتر باشد.

کورتیکواستروئیدها که می توانند برای درمان کرون استفاده شوند، ممکن است خطر ابتلا به فشار خون بالا را افزایش دهند. گاهی اوقات از تعدیل کننده های سیستم ایمنی و درمان های بیولوژیک برای درمان کرون استفاده می شود. استفاده از این داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی، ممکن است خطر ابتلا به لنفوم (نوعی سرطان خون) را افزایش دهد.

 

تاثیر بیماری کرون بر سیستم اسکلتی

بیماری کرون به طور کلی استخوان ها را ضعیف نمی کند، اما بیماران می توانند مشکل مرتبط با آن و همراه با التهاب یا بدون التهاب داشته باشند.

حدود 10 تا 20 درصد افراد مبتلا به بیماری التهاب روده دچار آرترالژی می شوند. این دردها و دردهای مربوط به مفاصل باعث التهاب و آسیب به مفصل نمی شوند. حدود 30 درصد افراد مبتلا به بیماری التهاب روده تحت تأثیر آرتروز قرار دارند. این نوع درد مفاصل در اثر التهاب ایجاد می شود. آرتروز می تواند منجر به کاهش انعطاف پذیری و آسیب دائمی مفصل شود.

پزشکان ممکن است در ابتدا نتوانند تشخیص دهند که آرتروز شما با کرون ارتباط دارد. در صورت وجود این ارتباط، معمولاً وقتی علائم روده ای شما بهبود می یابند، علائم آرتروز نیز بهبود پیدا می کنند. اگر درمان کرون شامل کورتیکواستروئیدها باشد، ممکن است در معرض خطر شکستگی استخوان، درد و تورم مفصل و پوکی استخوان باشید.

 

تاثیر بیماری کرون بر چشم (سیستم عصبی مرکزی)

حدود 10 درصد از افراد مبتلا به بیماری التهاب روده دارای مشکلات چشمی هستند. متداول ترین آنها التهاب یووئیت (uvea) است که لایه میانی دیواره چشم است. این التهاب می تواند باعث موارد زیر شود:

  • درد
  • حساسیت به نور
  • تاری دید
  • سرخی

 

این علائم معمولاً با کنترل بیماری کرون، بهبود می یابند.

 

تاثیر بیماری کرون بر پوست (سیستم پوششی)

در افراد مبتلا به کرون کمی خطر ابتلا به اریتم ندوزوم و پیودرما گانگرنوزوم در مچ پا، ساق پا یا بازوها وجود دارد.
اریتم ندوزوم (Erhthema nodosum) زمانی است که برجستگی های قرمز روی پوست ظاهر می شود. پیودرما گانگرنوزوم (Pyoderma gangrenosum) زمانی است که روی پوست دچار چرک و زخم های عمیق شوید. هر دو معمولاً همراه با سایر علائم عود کرون ظاهر می شوند.

 

 

18 فروردین
دانستنیها

کمبود هورمون رشد (GHD)

کمبود هورمون رشد چیست؟

کمبود هورمون رشد (GHD) زمانی اتفاق می افتد که غده هیپوفیز به اندازه کافی هورمون رشد تولید نکند. این بیماری بیشتر از بزرگسالان روی کودکان تأثیر می‌گذارد.

غده هیپوفیز یک غده کوچک به اندازه یک نخود است. در پایه جمجمه قرار دارد و هشت هورمون ترشح می کند. برخی از این هورمون ها فعالیت تیروئید و دمای بدن را کنترل می کنند.

کمبود هورمون رشد تقریباً از هر 7000 تولد 1 بار رخ می دهد. این بیماری همچنین علامت چند بیماری ژنتیکی از جمله سندرم پرادر-ویلی است.

ممکن است نگران باشید که کودک شما از استانداردهای رشد قد و وزن برخوردار نیست. اما اگر GHD باشد، مهم است که بدانید قابل درمان است. کودکانی که زود تشخیص داده می شوند اغلب به خوبی بهبود می یابند. در صورت عدم درمان می تواند منجر به قد کوتاه تر از متوسط و تاخیر در بلوغ شود.

بدن شما بعد از پایان بلوغ هنوز به هورمون رشد احتیاج دارد. هنگامی که در بزرگسالی به سر می برید، هورمون رشد ساختار بدن و متابولیسم شما را حفظ می‌کند. بزرگسالان نیز می توانند به GHD مبتلا شوند، اما در بزرگسالان به اندازه کودکان رایج نیست.

 

چه عواملی باعث کمبود هورمون رشد می شوند؟

GHD که در بدو تولد وجود ندارد ممکن است توسط تومور در مغز ایجاد شود. این تومورها به طور معمول در محل غده هیپوفیز یا منطقه هیپوتالاموس مجاور مغز قرار دارند.

در کودکان و بزرگسالان، صدمات جدی به سر، عفونت ها و پرتودرمانی ها نیز می توانند باعث GHD شوند. این نوع، کمبود هورمون رشد اکتسابی (AGHD) نامیده می شود.

بیشتر موارد GHD ایدیوپاتیک است، به این معنی که هنوز هیچ علتی پیدا نشده است.

 

علائم کمبود هورمون رشد

کودکان مبتلا به GHD کوتاه تر از همسالان خود هستند و چهره ای گردتر و جوان تر دارند. آنها همچنین ممکن است “چربی کودک” در اطراف شکم داشته باشند، حتی اگر نسبت بدن آنها متوسط باشد.

اگر GHD بعداً در زندگی کودک ایجاد شود، مانند آسیب مغزی یا تومور، علامت اصلی آن تأخیر در بلوغ است. در برخی موارد، رشد جنسی متوقف می شود.

بسیاری از نوجوانان مبتلا به GHD به دلیل تأخیر در رشد، از جمله کوتاهی قد یا سرعت کم بلوغ، اعتماد به نفس کمی دارند. به عنوان مثال، زنان جوان ممکن است صاحب پستان نشوند و صدای مردان جوان با همان سرعت همسالان خود تغییر نکند.

کاهش قدرت استخوان یکی دیگر از علائم AGHD است. این امر ممکن است به شکستگی های مکرر (به خصوص در بزرگسالان مسن) منجر شود.

افرادی که سطح هورمون رشد کمی دارند، ممکن است احساس خستگی و کمبود قدرت داشته باشند. آنها ممکن است حساسیت به دمای گرم یا سرد را تجربه کنند.

مبتلایان به GHD ممکن است تأثیرات روانشناختی خاصی را تجربه کنند، از جمله:

افسردگی
عدم تمرکز
حافظه ضعیف
حملات اضطرابی یا پریشانی عاطفی

بزرگسالان مبتلا به AGHD معمولاً مقادیر زیادی چربی در خون و کلسترول بالا دارند. این مسئله به دلیل رژیم غذایی نامناسب نیست، بلکه به دلیل تغییر در متابولیسم بدن ناشی از سطح پایین هورمون رشد است. بزرگسالان مبتلا به AGHD بیشتر در معرض خطر دیابت و بیماری های قلبی هستند.

 

کمبود هورمون رشد چگونه تشخیص داده می شود؟

اگر کودک شما از نظر قد و وزن با هم مطابقت نداشته باشد، پزشک علائم GHD را جستجو می کند. پزشک هنگام نزدیک شدن به بلوغ و همچنین نرخ رشد فرزندان دیگر از شما در مورد میزان رشد فرزندتان سؤال می کند. اگر به GHD مشکوک باشد، تعدادی آزمایش می تواند تشخیص را تأیید کند.

سطح هورمون رشد شما در طول شبانه روز به طور گسترده ای در نوسان است (تغییر روزانه). آزمایش خون با نتیجه کمتر از حد نرمال به خودی خود دلیل کافی برای تشخیص نیست.

یک آزمایش خون می تواند سطح پروتئین هایی را که نشانگر عملکرد هورمون رشد هستند اندازه گیری کند با این تفاوت که این پروتئین ها بسیار پایدارتر هستند. این پروتئین ها عبارتند از:

  • فاکتور رشد شبه انسولین 1 (IGF-1)
  • پروتئین اتصال دهنده مربوط به فاکتور رشد شبه انسولین 3 (IGFPB-3)

 

اگر آزمایش های غربالگری نشان می دهد که کمبود GH دارید، ممکن است پزشک شما یک آزمایش تحریک GH نیز انجام دهد.

صفحات رشد، بافت در حال رشد در انتهای هر یک از استخوان های بازو و پا است. صفحات رشد پس از اتمام کار با هم ترکیب می شوند. اشعه ایکس دست کودک شما می تواند میزان رشد استخوان وی را نشان دهد.

اگر سن استخوان کودک کمتر از سن تقویمی او باشد، این مسئله ممکن است به دلیل GHD باشد.

اگر پزشک شما به وجود تومور یا آسیب دیگری در غده هیپوفیز مشکوک باشد، با اسکن تصویربرداری MRI می توان نگاهی دقیق به مغز داشت. سطح هورمون رشد اغلب در بزرگسالانی غربال می شود که سابقه اختلالات هیپوفیز، آسیب مغزی یا نیاز به جراحی مغز دارند.

آزمایش می تواند تعیین کند که آیا شرایط هیپوفیز از بدو تولد وجود داشته است یا در اثر آسیب یا تومور ایجاد شده است.

 

کمبود هورمون رشد چگونه درمان می شود؟

از اواسط دهه 1980، هورمونهای رشد مصنوعی با موفقیت زیادی برای معالجه کودکان و بزرگسالان مورد استفاده قرار گرفتند. قبل از هورمون های رشد مصنوعی، از هورمون های رشد طبیعی جسد انسان برای درمان استفاده می شد.

هورمون رشد به طور معمول با تزریق در بافتهای چربی بدن؛ مانند پشت بازوها، رانها یا باسن، تجویز می شود. این تزریق به عنوان درمان روزانه بسیار موثر است.

عوارض جانبی به طور کلی جزئی هستند، اما ممکن است شامل موارد زیر باشند:

  • قرمزی در محل تزریق
  • سردرد
  • درد لگن
  • انحنای ستون فقرات (اسکولیوز)

 

در موارد نادر، تزریق طولانی مدت هورمون رشد ممکن است به بروز دیابت کمک کند، به ویژه در افرادی که سابقه خانوادگی آن بیماری را دارند.

 

درمان طولانی مدت

کودکان مبتلا به GHD مادرزادی غالباً تا زمان بلوغ تحت درمان با هورمون رشد قرار می گیرند. اغلب، کودکانی که در جوانی هورمون رشد کمی دارند، به طور طبیعی با ورود به بزرگسالی، تولید کافی را شروع می کنند.

با این حال، برخی از آنها در طول زندگی خود تحت درمان هستند. پزشک شما می تواند با نظارت بر سطح هورمون در خون، نیاز به تزریق مداوم را تشخیص دهد.

 

کلام آخر

اگر مشکوک به کمبود هورمون رشد در خود یا فرزندتان هستید با پزشک خود مشورت کنید.

بسیاری از افراد به درمان، بسیار خوب پاسخ می دهند. هرچه درمان را زودتر شروع کنید، نتایج بهتری خواهید داشت.

 

 

18 فروردین
دانستنیها

فواید آنزیم های دایجستیو

آنزیم های دایجستیو چه کار می کنند؟

آنزیم های دایجستیو یا گوارشی برای هضم مناسب و باز کردن قفل مواد مغذی که زندگی ما را حفظ می کنند کاملاً مهم هستند. بدن ما به آنزیم های بی شماری بستگی دارد که هزاران واکنش بیوشیمیایی را کنترل می کنند تا ما را زنده و سالم نگه دارند. آنها باعث هضم و جذب مناسب مواد مغذی می شوند و به تنظیم وزن بدن و متابولیسم کمک می کنند. آنزیم های دایجستیو برای دفع مواد زائد و سموم نیز ضروری به حساب می آیند.

 

 

متأسفانه، بیشتر آنزیم هایی که به طور معمول در غذاهای گیاهی تازه و خام یافت می شوند، اغلب با گرم شدن از بین می روند. که در این صورت حتی با داشتن رژیم غذایی سالم، تصفیه نشده و غنی از مواد مغذی نمی توانیم از مزایای آن برای رفع کمبود آنزیم های خاص استفاده کنیم.

 

 

کمبود آنزیم های دایجستیو و همچنین تولید ناکافی اسید معده (HCI) ممکن است منجر به سوء جذب مواد مغذی و بسیاری از ناراحتی ها از جمله یبوست، نفخ شکم، درد شکم، حالت تهوع، سوزش معده، مشکلات پوستی، خستگی، کمبود وزن، اضافه وزن، آلرژی یا عدم تحمل غذا شود.

 

 

امروزه تعداد فزاینده ای از ناراحتی های جسمی نیز به ضعف هضم غذا و سوء جذب عناصر غذایی مربوط است، به ویژه در اثر کمبود آمیلاز، لیپاز و پروتئاز که به عنوان مهمترین آنزیم های دایجستیو تولید شده در بدن ما محسوب می شوند.

 

 

آمیلاز برای هضم کربوهیدرات ها و تبدیل آنها به قندهای ساده مانند گلوکز، پروتئاز برای تجزیه پروتئین و تبدیل آن به اسیدهای آمینه و لیپاز به منظور تجزیه چربی ضروری هستند.

 

 

از آنجا که اعتقاد بر این است کمبود این آنزیم های دایجستیو امروزه یک مشکل شایع است، افزودن آمیلاز، لیپاز و پروتئاز در فرمول های مختلف می تواند در بهبود هضم عناصر مغذی و کاهش یبوست، نفخ، گاز و سایر مشکلات دستگاه گوارش بسیار مفید باشد.

 

 

آنزیم لاکتاز ممکن است برای افرادی با مشکل عدم تحمل لاکتوز (مشکل بسیار رایج) موثر باشد. علت مشکل عدم تحمل لاکتوز، کمبود آنزیم لاکتاز است که برای هضم لاکتوز (قند) موجود در شیر لازم است. در نتیجه هر زمان که لبنیات مصرف می شود لاکتوز قابل هضم نیست. این مشکل منجر به علائم ناخوشایند مختلفی مانند نفخ، گاز، باد معده، گرفتگی عضلات، حالت تهوع و اسهال می شود.

 

 

آنزیم های دایجستیو خوب باید با سویه های باکتریایی زنده لاکتوباسیلوس و بیفیدوباکتریوم (یکی از مهمترین انواع باکتریهای خوب موجود در دستگاه گوارش) تقویت شوند که به طور عمده در روده بزرگ و روده کوچک قرار دارند.

 

 

بیفیدوباکتری ها برای سلامت دستگاه گوارش بسیار مهم تلقی می شوند. آنها ممکن است در کمک به جذب مواد مغذی، تقویت عملکرد ایمنی بدن، مبارزه با قارچ ها، جلوگیری از آنفولانزا و سرماخوردگی و از بین بردن مشکلات مختلف روده ای از جمله باد، گاز، نفخ، اسهال یا یبوست نقش حیاتی داشته باشند.

 

 

فرمولاسیون های هضم برای مفید بودن باید حاوی یکی از انواع کلرید مانند کلرید کلسیم باشند که ثابت شده با بهبود ترشح اسید کلریدریک در معده به هضم سالم غذا کمک می کند.

 

منبع: healthaid.co.uk

18 فروردین
دانستنیها

مکمل های لوزالمعده

مکمل های لوزالمعده چه هستند؟

مکمل های زیادی برای بهبود عملکرد لوزالمعده (پانکراس) در بازار وجود دارد.

این مکمل ها به منظور جایگزینی برای رویکردهای اصلی مربوط به درمان مسائل پانکراس مانند جراحی، پرتودرمانی و سایر روشها تولید می شوند.

بیشتر مکمل های لوزالمعده حاوی آنزیم های گوارشی هستند. این آنزیم‌ها زمانی به کار می روند که پانکراس به اندازه کافی کار نمی کند و آنزیم های طبیعی خود را به اندازه کافی تولید نمی کند تا به هضم غذا کمک کند.

بسیاری از بیماری های لوزالمعده ممکن است باعث عملکرد نامناسب آن شوند. سایر موارد بهداشتی نیز ممکن است در تعداد آنزیم های گوارشی ایجاد شده در لوزالمعده (یا کیسه صفرا، کبد یا سایر اندام ها) اختلال ایجاد کنند.

مصرف مکمل های لوزالمعده می تواند به درمان بیماری های زیر کمک کند:

  • پانکراتیت
  • نارسایی پانکراس برون ریز (EPI)
  • فیبروز سیستیک
  • دیابت نوع 1
  • مجرای پانکراس باریک / مسدود شده
  • پس از پانکراتکتومی (یا عمل ویپل)
  • سرطان پانکراس
  • تومورهای اثنی عشر

 

 

از کجا بفهمیم که باید مکمل مصرف کنم؟

اگر هر یک از موارد بهداشتی مرتبط با پانکراس را داشته باشید، ممکن است به مکمل های لوزالمعده نیاز داشته باشید. شما باید در مورد بهترین روش درمان، بهبود و پیشگیری از بیماری با پزشک خود مشورت کنید.

در صورت مشاهده علائم زیر ممکن است نیاز به آنزیم داشته باشید:

  • سوء هاضمه
  • گرفتگی عضلات، به خصوص بعد از غذا
  • بی نظمی روده
  • حرکات مکرر روده
  • کاهش وزن
  • مدفوع نارنجی، زرد یا رنگ روشن
  • نفخ شکم (مکرر و بدبو)
  • مدفوع شل چرب، روغنی

 

این علائم نشان دهنده نرمال کار نکردن پانکراس است که در این صورت امکان کمبود آنزیم های گوارشی وجود دارد. همچنین این علائم نشان می دهد که غذای شما به درستی هضم نمی شود.

در این صورت، مکمل های لوزالمعده حاوی آنزیم های گوارشی احتمالا کمک کننده باشند. اگر علائم فوق را دارید آن را با پزشک خود در میان بگذارید. پزشک می تواند آزمایش‌های آنزیمی را برای تعیین نیاز شما به مکمل ها انجام دهد.

 

گزینه های مکمل آنزیم پانکراس

انواع مختلفی از مکمل های لوزالمعده وجود دارد که می توانید خریداری کنید.

این مکمل ها بر اساس آنزیم های گوارشی موجود در آنها متفاوت هستند. انواع آنزیم های گوارشی موجود در مکمل های لوزالمعده به گروه های زیر تقسیم می شوند.

آمیلاز. این گروه از آنزیم های گوارشی برای کمک به تجزیه کربوهیدرات ها و قندها مورد نیاز است. علامت اصلی کمبود آمیلاز، اسهال ناشی از نشاسته هضم نشده در روده تحتانی است. انواع آمیلازها شامل α- آمیلاز ، ß آمیلاز و ү آمیلاز است.

 

لیپاز. این دسته از آنزیم های گوارشی در هضم روغن ها و چربی ها نقش اساسی دارند. کمبود آن می تواند باعث مدفوع چرب، روغنی یا حتی کمبود ویتامین های محلول در چربی در رژیم غذایی شود. نمونه هایی از لیپازها شامل لیپاز لوزالمعده، لیپاز معده یا لیپاز کبدی هستند.

 

پروتئاز. این آنزیم های گوارشی برای تجزیه پروتئین ها لازم هستند. اگر آن را در بدن خود به اندازه کافی تولید نکنید، ممکن است بیشتر در معرض خطر آلرژی یا ابتلا به عفونت های باکتریایی روده باشید. انواع پروتئازها شامل پروتئینازهای سیستئین، پروتئینازهای سرین و پروتئازهای گلوتامیک است.

 

چگونه باید مکمل های لوزالمعده را مصرف کنیم؟

با پزشک خود در مورد سلامتی و علائمی که نشان می دهد لوزالمعده شما به کمک نیاز دارد صحبت کنید.

اگر مشخص شود که شما به حمایت متمرکز بیشتری نیاز دارید، ممکن است درمان جایگزین آنزیم پانکراس (PERT) دقیق تری را برای شما توصیه کنند. این درمان اغلب شامل استفاده از مکمل های لوزالمعده حاوی آنزیم های گوارشی در دوزهای بالاتر است.

دوز مصرفی در افراد مختلف متفاوت خواهد بود. با کمترین دوز نوشته شده روی برچسب و دستورالعمل های مکمل خود شروع کنید. قبل از مصرف دوزهای بالاتر با پزشک خود مشورت کنید تا ببینید آیا واقعاً به آن نیاز دارید یا خیر.

اطمینان حاصل کنید که مکمل ها را در ابتدای وعده های غذایی و میان وعده ها و نه در پایان آنها، صرف کنید. در غیر این صورت، آنها این مکمل ها خوب کار نخواهند کرد. اگر بیش از یک نوع آنزیم مصرف می کنید، بین مصرف آنها فاصله بگذارید. در ابتدا با خوردن یکی از آنها شروع کنید و سپس مصرف آنها را در طول مدت غذا خوردن یا میان وعده ادامه دهید.

دستورالعمل های مکمل را دنبال کنید. آنزیم ها معمولاً به شکل قرص یا کپسول در می آیند و با کمک مایع سرد (نه داغ) کاملا بلعیده می شوند. قرص ها را نجوید و خرد نکنید، مگر اینکه متخصص مراقبت های بهداشتی به شما دستور داده باشد. اگر در بلعیدن مشکل دارید، کپسول را باز کرده و محتوای پودر را روی غذای خود پراکنده کنید و سپس بلافاصله غذا بخورید.

از گذاشتن مکمل های لوزالمعده برای مدت طولانی در دهان خودداری کنید. آنزیم های موجود در آنها ممکن است بر روی غشاهای مخاطی دهان شما تحریک پذیر باشد. این مسئله می تواند منجر به زخم در دهان، لب ها یا زبان شود.

به همین دلیل از مصرف مکمل های پانکراس با معده خالی خودداری کنید. همیشه آنها را با مقدار کمی غذا مصرف کنید.

 

با مکمل های لوزالمعده چه بخوریم؟

آنزیم های گوارشی معمولاً با تمام وعده های غذایی و میان وعده ها مصرف می شوند.

با این وجود، اگر غذاهایی را در وعده های غذایی خود بگنجانید که آنزیم های گوارشی طبیعی شما را بهبود ببخشند، می توانید از مصرف مکمل های آنزیمی خودداری کنید. این غذاها عبارتند از:

  • میوه ها
  • سبزیجات
  • شکلات
  • نان یا خوراکی های پخته شده ساده
  • شیرینی های بدون چربی مانند نعناع، ژله یا صمغ

 

غذاهایی که کمی فیبر محلول دارند برای تقویت هضم آنزیم ها توصیه می شوند. این غذاها شامل سس سیب، ژلاتین،میوه یا سبزیجات پوره می شود.

برخی از غذاها و سایر مواد مصرفی ممکن است در جذب آنزیم ها تداخل ایجاد کنند. اطمینان حاصل کنید که آنزیم های خود را با مقادیر بالای این مواد غذایی مصرف نکنید:

  • محصولات لبنی مانند شیر، خامه، بستنی، کاستارد و ماست
  • نوشیدنی های گرم یا سوپ هایی مانند چای یا قهوه (دمای گرم آنزیم ها را از بین می برد)
  • ضد اسیدهای حاوی کلسیم یا منیزیم (مانند رولائیدها یا تومز)

 

حرف آخر

اگر مشکلی در سلامتی دارید که بر لوزالمعده تأثیر می گذارد، با پزشک خود درباره مصرف مکمل های لوزالمعده صحبت کنید. این مکمل ها حاوی انواع مختلفی از آنزیم های گوارشی هستند.

اگر علائم گوارشی خاصی را تجربه می کنید، این مکمل ها می توانند سود زیادی برای شما داشته باشند. آنها می توانند جایگزین یا مکمل درمانهای اصلی باشند.

انواع مختلفی از آنزیم های گوارشی وجود دارد که می توانید از آنها استفاده کنید تا سیستم هضم بدن خود را بهبود بخشید. مهم است که قبل از مصرف با پزشک خود صحبت کنید. او به شما کمک می کند تعیین کنید که آیا باید مکمل مصرف کنید و در این صورت دوز مصرفی شما چقدر باید باشد.

 

 

17 فروردین
دانستنیها

عوارض جانبی ویتامین B12

چگونه بدن شما از B12 استفاده می کند

همه به ویتامین B12 نیاز دارند و بیشتر افراد این ویتامین را به میزان کافی از طریق رژیم غذایی دریافت می کنند. با این حال، دانستن عوارض جانبی ویتامین B12 در صورت مصرف بیش از حد، اهمیت زیادی دارد.

ویتامین B12 نوعی ویتامین محلول در آب است و در روده ها جذب می شود. بعد از جذب، برای ساخت DNA و سلولهای قرمز خون استفاده می شود. آن مقدار از ویتامین B12 که استفاده نمی شود در کبد ذخیره می گردد. اما اگر مکمل مصرف کنید، ممکن است بیش از نیاز بدنتان جذب کنید.

 

عوارض جانبی ویتامین B12 چیست؟

مصرف ویتامین B12 خوراکی در دوزهای توصیه شده برای افراد سالم بی خطر است.

ویتامین B12 تزریقی، که برای درمان کمبودهای قابل توجه استفاده می شود، ممکن است عوارض جانبی زیر را ایجاد کند:

  • اسهال خفیف
  • خارش
  • بثورات پوستی
  • سردرد
  • سرگیجه
  • حالت تهوع
  • استفراغ
  • ادم ریوی و نارسایی احتقانی قلب در اوایل درمان
  • ترومبوز وریدی
  • احساس تورم
  • پلی سیتمیا ورا (سرطان خون نادر و کند رشد)

 

ویتامین B12 می تواند واکنش های آلرژیک بسیار نادر اما جدی ایجاد کند (آنافیلاکسی). این واکنش ها شامل تورم صورت، زبان و گلو و مشکل در بلع و تنفس است. اگر پس از مصرف ویتامین B-12 این اتفاق افتاد، بلافاصله با اورژانس (115) تماس بگیرید.
برخی از عوامل با کاهش جذب یا سطح سرم ویتامین B-12 مرتبط هستند. اگر یکی از موارد زیر را مصرف کنید ممکن است به مکمل های ویتامین B12 نیاز داشته باشید:

  • کلشی سین
  • متفورمین
  • بازدارنده های پمپ پروتون
  • ویتامین سی
  • کلرامفنیکل
  • مسدود کننده های H2
  • اسید آمینو سالیسیلیک

 

مکمل های اسید فولیک ممکن است با ویتامین B12 تداخل داشته باشند. در صورت مصرف اسیدفولیک حتماً به پزشک خود اطلاع دهید.

ممکن است لازم باشد ویتامین B12 را جدا از داروهای فوق و مکمل ها مصرف کنید (مثلاً یکی صبح و دیگری شب). در این صورت می توانید دوز کامل ویتامین B12 را بدون مشکل دریافت کنید.

اگر به ویتامین B12، کبالت و سایر مواد تشکیل دهنده حساسیت دارید، از مکمل های ویتامین B-12 استفاده نکنید. در صورت بارداری یا شیردهی، مصرف ویتامین B12 به میزان توصیه شده، بی خطر است.

 

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنید؟

اگر بعد از شروع مصرف مکمل های ویتامین B12 متوجه عوارض جانبی شدید، باید بلافاصله مصرف آن را قطع کنید. اگر علائم شما بدتر شد، حتما به پزشک مراجعه کنید.

اگر مشخص شود که B12 کافی از منابع غذایی دریافت نمی کنید، برای تعیین دوز مناسب با پزشک خود مشورت کنید.

 

دوز مناسب ویتامین B12 چیست؟

بر اساس اعلام موسسه ملی بهداشت آمریکا، مقدار توصیه شده رژیم غذایی (RDA) به شرح زیر است:

  • روزانه 2.4 میکروگرم برای سنین 14 سال یا بالاتر
  • روزانه 6/2 میکروگرم برای زنان باردار
  • روزانه 8/2 میکروگرم برای زنان شیرده

 

اگر شما بیش از 50 سال سن دارید، باید سعی کنید RDA خود را با خوردن غذاهای B-12 یا مصرف مکمل حاوی 25 تا 100 میکروگرم B-12 دریافت کنید.

غذاهای دارای ویتامین B12 عبارتند از:

  • تخم مرغ
  • پنیر
  • ماهی
  • صدف
  • کبد
  • کلیه
  • گوشت قرمز

 

عوارض جانبی ویتامین B12 چگونه درمان می شود؟

اگر عوارض جانبی آزار دهنده ای دارید که با قطع مصرف مکمل ها از بین نمی روند، به پزشک مراجعه کنید. در صورت امکان از مصرف مکمل ها خودداری کنید و سعی کنید B12 را از طریق منابع غذایی دریافت کنید.

 

کلام آخر

در صورت بروز هرگونه عارضه جانبی در اثر مصرف ویتامین B12، می توانید مصرف مکمل را متوقف کنید که در اینصورت علائم باید از بین بروند.

بعد از این، باید دوز مناسب یا نحوه دریافت ویتامین B12 مورد نیاز خود را از منابع غذایی تعیین کنید. می توانید این موضوع را با پزشک خود در میان بگذارید.

17 فروردین
دانستنیها

سندروم گلوکاگونوما

گلوکاگونوما چیست؟

گلوکاگونوما توموری نادر است که مربوط به لوزالمعده می شود. گلوکاگون هورمونی است که توسط لوزالمعده تولید می شود و با انسولین کار می کند تا میزان قند خون شما را کنترل کند.

سلولهای توموری گلوکاگونوما (glucagonoma) مقادیر زیادی گلوکاگون تولید می کنند و این مقادیر بالا باعث ایجاد علائم خطرناک و تهدید کننده برای زندگی می شوند.

 

علائم گلوکاگونوما چیست؟

اگر توموری دارید که مقادیر زیادی گلوکاگون تولید می کند، بسیاری از جنبه های سلامتی شما را تحت تأثیر قرار خواهد داد.

گلوکاگون با تنظیم میزان قند در خون، اثرات انسولین را متعادل می کند. اگر مقدار زیادی گلوکاگون داشته باشید، سلول های شما قند را ذخیره نمی کنند و به جای آن، قند در جریان خون شما باقی می ماند.

گلوكاگونما منجر به علائم شبه دیابت و سایر علائم شدید می شود، از جمله:

  • قند خون بالا
  • تشنگی و گرسنگی بیش از حد به دلیل افزایش قند خون
  • مرتباً با شب ادراری از خواب بیدار می شوید
  • اسهال
  • بثورات پوستی، درماتیت، کهیر روی صورت، شکم، باسن و پاها که اغلب پوسته پوسته یا پر از چرک است
  • لاغری ناخواسته
  • لخته شدن خون در پاها که به آن ترومبوز ورید عمقی نیز گفته می شود

 

علل گلوکاگونوما چیست؟

هیچ علت مستقیمی برای گلوکاگونوما شناخته نشده است. اگر سابقه خانوادگی یک سندرم به نام نئوپلازی غدد درون ریز نوع 1 (MEN1) داشته باشید، خطر بیشتری برای ابتلا به گلوکاگنوما دارید.

با این حال، کسانی که عوامل خطر دیگری ندارند نیز ممکن است به این تومورها مبتلا شوند.

گلوكاگنوماها حدود 75 درصد سرطانی یا بدخیم هستند. گلوکاگونوماهای بدخیم به بافتهای دیگر (معمولاً کبد) گسترش می یابند و شروع به تداخل در عملکرد سایر اندام ها می کنند.

 

گلوکاگونوما چگونه تشخیص داده می شود؟

تشخیص گلوکاگونوما دشوار است. اغلب اوقات، به نظر می رسد که علائم به دلیل بیماری دیگری ایجاد شده اند و ممکن است سالها طول بکشد تا تشخیص صحیح داده شود.

در ابتدا با چندین آزمایش خون تشخیص داده می شود. سطح بالای گلوکاگون مشخصه اصلی این بیماری است.

علائم دیگر عبارتند از:

  • قند خون بالا
  • سطح بالای کروموگرانین A ، پروتئینی که اغلب در تومورهای کارسینوئید یافت می شود
  • کم خونی، وضعیتی است که در آن سطح گلبولهای قرمز کم است

 

پزشک این آزمایشات را با انجام سی تی اسکن از شکم ، پیگیری می کند تا وجود تومورها را بررسی کند.

حدود 75 درصد همه گلوکاگونوم ها بدخیم هستند. این تومورها می توانند در سراسر بدن پخش شده و به اندام های دیگر حمله کنند. تومورها اغلب بزرگ هستند و هنگام تشخیص، می توانند 4 تا 6 سانتی متر عرض داشته باشند. این سرطان اغلب تا زمانی که به کبد سرایت نکند تشخیص داده نمی شود.

 

چه روش های درمانی برای گلوکاگونوما وجود دارد؟

درمان گلوکاگونوما شامل از بین بردن سلولهای تومور و درمان اثرات بیش از حد گلوکاگون بر بدن است.

بهتر است درمان را با تثبیت اثرات گلوکاگون اضافی شروع کنید. این درمان اغلب شامل مصرف داروی آنالوگ سوماتوستاتین مانند تزریق اکتروتید (Sandostatin) می شود. اکتروتید به شما کمک می کند تا اثرات گلوکاگون را بر روی پوست خنثی کرده و بثورات پوستی را بهبود بخشد.

اگر مقدار زیادی از وزن خود را از دست داده اید، ممکن است برای کمک به بازگرداندن وزن بدن نیاز به IV داشته باشید. قند خون بالا با انسولین و نظارت دقیق بر سطح گلوکز خون قابل درمان است.

همچنین ممکن است پزشک داروی ضد انعقادی یا رقیق کننده خون به شما بدهد. این دارو از تشکیل لخته های خون در پاها جلوگیری می کند که به آن ترومبوز ورید عمقی نیز گفته می شود.

اگر در معرض خطر ترومبوز ورید عمقی هستید، یک جراح می تواند یک فیلتر در یکی از رگهای بزرگ (ورید اجوف تحتانی) قرار دهد تا از رسیدن لخته ها به ریه های شما جلوگیری کند.

هنگامی که سلامت عمومی شما بهبود یافت، تومور احتمالاً با جراحی برداشته می شود. این نوع تومور بندرت به شیمی درمانی پاسخ خوبی می دهد. اگر تومور گرفتار شود در حالی که هنوز در لوزالمعده است، جراحی موفقیت آمیز است.

یک جراح ممکن است از طریق لاپاراسکوپی (با بریدگی های کوچک برای ایجاد دوربین، چراغ و ابزار) یا با ایجاد یک برش باز بزرگتر، شکم شما را جراحی کند.

بیشتر گلوکاگنوماها در سمت چپ یا دُم لوزالمعده رخ می دهند. برداشتن این بخش را پانکراتکتومی دیستال می نامند. جراح همچنین ممکن است طحال را بردارد. وقتی بافت تومور زیر میکروسکوپ بررسی می شود، تشخیص سرطانی بودن آن دشوار است.

اگر سرطانی باشد، جراح برای جلوگیری از گسترش بیشتر تومور، تا آنجا که ممکن است، آن را بر می دارد. این عمل برداشت ممکن است شامل بخشی از پانکراس، غدد لنفاوی موضعی و حتی بخشی از کبد باشد.

 

عوارض ثانویه گلوکاگونوما چیست؟

عوارض گلوکاگونوما عبارتند از:

  • کاهش وزن
  • اسهال مزمن
  • ترومبوز وریدی
  • ضعف عضلانی پروگزیمال
  • کاردیومیوپاتی متسع
  • افسردگی
  • روان پریشی

 

ترومبوز ورید عمقی می تواند باعث انتقال لخته خون به ریه ها شود که می تواند کشنده باشد. اگر تومور به کبد برسد، در نهایت می تواند باعث نارسایی کبد شود.

بنابراین، بسیار مهم است که اگر مشکوک به داشتن علائم گلوکاگونوما هستید، به پزشک مراجعه کنید، زیرا درمان زود هنگام بسیار موثرتر است.

 

کلام آخر

تشخیص به موقع ممکن است دشوار باشد، بنابراین تا زمانی که گلوکاگونوما تشخیص داده می شود، سرطان ممکن است از قبل به اندام های دیگر مانند کبد گسترش یافته باشد. در این حالت، جراحی موثر نیست.

پس از برداشتن تومور، اثر گلوکاگون اضافی بلافاصله کاهش می یابد. اگر تومور فقط به لوزالمعده محدود شود، میزان بقای 5 ساله 55 درصد است، به این معنی که 55 درصد از بیماران حداقل 5 سال پس از جراحی زنده می مانند.

اگر تومورها با جراحی برداشته نشوند، میزان بقای 5 ساله 15٪ است.

اگر گزینه های درمانی به دلیل میزان رشد تومور محدود شده باشد، مراقبت از بیمار بسیار اهمیت دارد. در صورتی که به این بیماری مبتلا هستید و در مقابله با آن از لحظ روحی مشکل دارید، به یک متخصص بهداشت روان مراجعه کنید.

 

منبع: healthline.com

17 فروردین
دانستنیها

آیا ویتامین ها می توانند حافظه را تقویت کنند؟

آیا یک قرص واقعا می تواند حافظه شما را تقویت کند؟

گفته شده است که برخی ویتامین ها و اسیدهای چرب باعث کاهش یا مانع از دست دادن حافظه می شوند. لیستی طولانی از راه حل های بالقوه برای تقویت حافظه شامل ویتامین هایی مانند ویتامین B12، مکمل های گیاهی مانند جینکو بیلوبا و اسیدهای چرب امگا 3 می شود. اما آیا واقعا یک مکمل می تواند حافظه شما را تقویت کند؟

بسیاری از شواهد مربوط به این مکمل های بالقوه تقویت کننده حافظه بسیار قوی نیستند. در اینجا، ما در مورد آنچه که مطالعات بالینی اخیر در مورد ویتامین ها و از دست دادن حافظه می گویند صحبت می کنیم.

 

ویتامین B12

مدت هاست که دانشمندان در مورد رابطه بین سطح پایین B12 (کوبالامین) و از دست دادن حافظه تحقیق می کنند. با این حال، اگر مقدار کافی ویتامین B12 دریافت کنید، هیچ مدرکی مبنی بر اثرات مثبت مصرف بیشتر آن وجود ندارد.

کمبود B12 بیشتر در افراد مبتلا به مشکلات روده یا معده یا گیاهخواران دیده می شود. خطر کمبود B12 نیز با بالا رفتن سن افزایش می یابد. این مسئله به این دلیل است که با افزایش سن احتمال ابتلا به بیماری اسید معده کم، زیاد می شود.

تحقیقاات نشان می دهد داروی دیابت متفورمین باعث کاهش سطح B12 می شود. داروهای دیگر مانند مهار کننده های پمپ پروتون، داروهای ضد التهاب مانند پردنیزون و کنترل بارداری می توانند سطح B12 را کاهش دهند.

به طور طبیعی می توانید B12 کافی دریافت کنید، زیرا این ماده غذایی در غذاهایی مانند ماهی و مرغ یافت می شود. غلات صبحانه غنی شده گزینه خوبی برای گیاهخواران است.

با این حال، افرادی که شرایط پزشکی خاصی دارند، کسانی که از داروهای خاصی استفاده می کنند یا افرادی که اسید معده کمی دارند ممکن است نتوانند به درستی B12 را از غذا جذب کنند و برای حفظ سطح کافی به مکمل غذایی نیاز دارند.

 

ویتامین E

برخی شواهد نشان می دهد که ویتامین E برای ذهن و حافظه افراد مسن مفید است. یک مطالعه در سال 2014 در ژورنال JAMA نشان داده است که مقادیر بالای ویتامین E می تواند به افراد مبتلا به بیماری آلزایمر خفیف تا متوسط کمک کند.

در این مطالعه، شرکت کنندگان دوز 2000 واحد بین المللی (IU) در روز مصرف کردند. با وجود این، به گفته دکتر گد مارشال از دانشکده پزشکی هاروارد، این مقدار ممکن است برای افراد خاصی ناامن تلقی شود.

مصرف بیش از 400 واحد بین المللی در روز به ویژه برای افرادی خطرناک است که به بیماری های قلبی عروقی، به ویژه از نوع رقیق کننده خون مبتلا هستند. برخی مطالعات نشان داده اند که مکمل ویتامین E ممکن است خطر ابتلا به سرطان پروستات را افزایش دهد.

صرف نظر از سن و شرایط، باید بتوانید ویتامین E کافی از غذای خود دریافت کنید. اگر قصد دارید میزان بیشتر از نیاز روزانه مصرف کنید حتما با پزشک خود مشورت کنید. کمبود ویتامین E به ندرت اتفاق می افتد، اگرچه ممکن است در افرادی با رژیم های کم چربی رخ دهد.

این ویتامین در موارد زیر یافت می شود:

  • آجیل و خشکبار
  • دانه
  • روغن های گیاهی
  • سبزیجات، مانند اسفناج و کلم بروکلی

 

مکمل های دیگری که ممکن است به تقویت حافظه کمک کنند

بر اساس مطالعات قدیم و جدید به نظر نمی رسد که مکمل جینگو بیلوبا باعث کاهش حافظه شود و یا از خطر ابتلا به بیماری آلزایمر جلوگیری کند.

شواهد زیادی برای اثبات رابطه بین امگا 3 و حافظه وجود ندارد. با این حال، تحقیقات در حال انجام است.

یک منبع معتبر در سال 2015 دریافت که مصرف مکمل ها با اسید دوکوزا هگزانوئیک (DHA) و ایکوزاپنتانوئیک اسید (EPA) منجر به بهبود قابل توجهی در نتایج حافظه اپیزودیک در بزرگسالان با مشکل حافظه می شود.

DHA یکی از انواع اصلی اسید چرب امگا 3 است و EPA نوع دیگری است. DHA و EPA بیشترین فراوانی را در غذاهای دریایی مانند ماهی آزاد و ماهی خال مخالی دارد.

 

بهترین راه ها برای تقویت حافظه

برای افراد بزرگسال و مسن تر، دریافت ویتامین های مغذی از مواد غذایی که می خورید ارزشمند است. مکمل ها می توانند جای خالی ویتامین ها را پر کنند، اما قبل از اینکه مصرف روزانه توصیه شده را بیشتر کنید، با پزشک خود مشورت کنید.

بدون توجه به سن شما، بهترین راه برای مقابله با کاهش حافظه، خوب غذا خوردن و ورزش بدن و مغز است. رژیم غذایی مدیترانه ای منبع خوبی از تمام ویتامین های مورد نیاز بدن شما است.

به گفته منابع معتبر، رژیم غذایی مدیترانه ای راهی برای بهبود حافظه به شمار می آید. مشخصه های این رژیم غذایی شامل موارد زیر است:

  • غذاهای گیاهی
  • محدود کردن (یا قطع کامل) گوشت قرمز
  • خوردن ماهی
  • استفاده از مقادیر فراوان روغن زیتون برای تهیه وعده های غذایی

 

رژیم های غذایی مشابه رژیم های مدیترانه ای شامل رژیم MIND و رژیم DASH (رویکردهای غذایی برای جلوگیری از فشار خون بالا)هستند. مشخص شده است که هر دو رژیم غذایی باعث کاهش ابتلا به بیماری آلزایمر می شوند.

به ویژه رژیم MIND علاوه بر استفاده زیاد از پروتئین و روغن زیتون مانند رژیم مدیترانه ای، بر مصرف سبزیجات سبز و غذای گیاهی تأکید دارد.

داشتن یک شبکه پشتیبانی قوی و درگیر شدن در جامعه محلی خود به عنوان روشهای تأخیر یا جلوگیری از زوال عقل پیشنهاد شده است. ایجاد عادت های خواب سالم همچنین می تواند از مغز شما محافظت کند.

منابع معتبر همچنان ثابت می کنند که ورزش بدنی معمولی بر خلاف سایر سرگرمی‌ها، مغز را فعال می کند. این مسئله می تواند به بهبود حافظه و عملکرد ادراکی در طولانی مدت، منجر شود.

 

انتخاب سبک‌های زندگی که به حافظه آسیب می رسانند

با هوشیاری بیشتر نسبت به غذاها و عاداتی که به مغز آسیب می رسانند، می توانید سلامت مغز خود را بهبود بخشید. برای مثال، غذای سرخ شده با آسیب سیستم قلبی عروقی در ارتباط است و بر کارایی مغز تأثیر می گذارد.

بسیاری از عوامل خطر بیماری آلزایمر، مانند رژیم غذایی نامناسب و سبک زندگی بی تحرک، قابل کنترل هستند. تغییر یکی از این عوامل خطر ممکن است در به تأخیر انداختن زوال عقل کمک کند.

مکمل های تقویت کننده حافظه

16 فروردین
دانستنیها

علل بروز پوکی استخوان

پوکی استخوان چیست؟

به نازک شدن استخوان ها پوکی استخوان گفته می شود. بر اساس اعلام مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری های آمریکا (CDC) ، این بیماری حدود 25 درصد از زنان بالای 65 سال و 5 درصد از مردان بالای 65 سال را تحت تأثیر قرار می دهد.

انواع مختلفی باعث ایجاد پوکی استخوان می شوند. برخی قابل پیشگیری هستند و برخی دیگر اجتناب ناپذیر هستند. علت نازک شدن استخوان چیست؟

 

بازسازی استخوان

یکی از علل بروز پوکی استخوان عملکرد خود استخوان است. استخوان بافت زنده ای است که درون آن سوراخ هایی وجود دارد. قسمت داخلی، ظاهری شبیه لانه زنبور دارد. استخوان های مبتلا به پوکی استخوان سوراخ های بزرگتری دارند و شکننده ترند.

شناخت پوکی استخوان با درک چگونگی ساخت استخوان آغاز می شود. شما بارها و بارها خواسته های خود را به استخوان های خود وارد می کنید. به دلیل این خواسته ها، استخوان های شما دائماً در حال بازسازی خود هستند.

بازسازی استخوان در دو مرحله اتفاق می افتد. ابتدا سلولهای استخوانی ویژه ای به نام استئوكلاستها استخوان را از بین می برند. سپس، سایر سلولهای استخوانی بنام استئوبلاست ها استخوان جدید ایجاد می کنند.

استئوکلاست ها و استئوبلاست ها می توانند برای بیشتر طول زندگی شما به خوبی هماهنگ شوند. در نهایت، این هماهنگی می تواند از بین برود و استئوکلاست ها بیشتر از آنچه استئوبلاست ها ایجاد می کنند، شروع به برداشتن استخوان می کنند.

وقتی جوان هستید، بدن استخوان زیادی ایجاد می کند. در اواسط 20 سالگی، توده استخوانی در حداکثر سطح خود قرار دارد. پس از آن، بدن شما به آرامی شروع به از دست دادن توده استخوان می کند زیرا بدن شما بیشتر از بازسازی استخوان، آن را حل وتخریب می کند.

 

کلیدهای تعادل استخوان

هورمون پاراتیروئید (PTH) یکی دیگر از علل بروز پوکی استخوان است. این هورمون نقش مهمی در روند بازسازی استخوان دارد. مقادیر بالای PTH می تواند استئوکلاست ها را فعال کرده و باعث تجزیه بیش از حد استخوان شود. کلسیم موجود در خون باعث آزاد شدن PTH می شود.

سطح پایین کلسیم در خون (هیپوکلسمی) می تواند باعث افزایش سطح PTH شود. ممکن است کمبود کلسیم باعث شود استخوان برای جبران کمبود کلسیم در خون اقدام به آزادسازی کلسیم کند.
شما برای موارد زیر کلسیم نیاز دارید:

  • سلامت قلب
  • لخته شدن خون
  • عملکرد عضلات

اگر کلسیم کافی در خون خود نداشته باشید، بدن استخوان های شما را برای کلسیم استخراج می کند. دریافت کلسیم کافی در طول زندگی برای جلوگیری از نازک شدن استخوان مهم است.

در نوجوانی و اوایل بزرگسالی، در حال استخوان سازی هستید. مصرف کافی کلسیم در این دوران، سلامت استخوان ها را در آینده تضمین می کند. با افزایش سن، خوردن غذاهای سرشار از کلسیم به میزان کافی به کاهش تجزیه استخوان کمک می کند.

ویتامین D برای حفظ کلسیم در استخوان ها ضروری است. ویتامین D به شما کمک می کند کلسیم را از طریق روده جذب کنید.

بسیاری از افراد مسن ویتامین D کافی دریافت نمی کنند. بر اساس اعلام انستیتوی ملی بهداشت آمریکا، حدود 50 درصد افراد مسن که دچار شکستگی لگن می شوند، سطح ویتامین D بسیار کمی دارند.

بدون ویتامین D کافی، جریان خون شما به درستی کلسیم موجود در شیر، مکمل های کلسیم یا منابع دیگر را جذب نخواهد کرد.

مقادیر کم ویتامین D همچنین باعث ایجاد یکسری رویدادها می شود که منجر به فعال شدن استئوکلاست ها می گردد. حتی با افزایش تولید PTH باعث ایجاد استئوکلاست بیشتر می شود.

 

تأثیر هورمون ها

پوکی استخوان بیشتر از مردان در زنان مسن، به ویژه زنان سفیدپوست و آسیایی تأثیر می گذارد. یکی از دلایل این امر تأثیر کاهش سطح استروژن پس از یائسگی است. میزان استروژن سازگار، برای حفظ ریتم بازسازی استخوان مهم است.

اگر سطح استروژن کاهش یابد، این امر باعث تغییر برخی از مواد شیمیایی پیام رسان می شود که به حفظ تعادل سالم در تولید و تجزیه استخوان کمک می کنند. سپس استئوكلاستها بدون استروژن فعالتر می شوند و بدن شما استخوانهای بیشتری را می شكند.

برخی شرایط خاص پزشکی و برخی از داروها می توانند روند پوکی استخوان را تسریع کنند. به این حالت پوکی استخوان ثانویه گفته می شود. این مورد اغلب در نتیجه مصرف استروئیدهای گلوکوکورتیکوئید به وجود می آید.

استروئیدهایی مانند کورتیزول و پردنیزون به طور مستقیم سرعت استئوبلاست ها را کاهش داده و سرعت استئوکلاست ها را افزایش می دهند. آنها جذب کلسیم را برای بدن دشوارتر می کنند و باعث می شوند مقدار بیشتری کلسیم از ادرار خارج شود.

مصرف هورمون های تیروئید می تواند خطر نازک شدن استخوان را نیز افزایش دهد. هورمونهای تیروئید روند بازسازی استخوان را تسریع می کنند. این افزایش سرعت منجر به افزایش احتمال عدم تعادل بین استئوبلاست ها و استئوکلاست ها می شود.

سوء مصرف الکل، استعمال دخانیات و اختلال در خوردن از دیگر علل بروز پوکی استخوان است. این موارد در توانایی جذب مواد مغذی لازم مانند کلسیم و ویتامین D اختلال ایجاد می کنند.

 

کلام آخر

فعل و انفعالات پیچیده بینPTH ، کلسیم و ویتامین D تعادل سلول های استخوان ساز و تخریب کننده استخوان را حفظ می کند.

برخی از شرایط سلامتی و مصرف داروها می توانند از علل بروز پوکی استخوان باشند. این عوامل روند بازسازی استخوان را تحت تأثیر قرار داده و منجر به نازک شدن استخوان شوند. حفظ سطح کلسیم و ویتامین D لازم، در کاهش خطر ابتلا به پوکی استخوان نقش اساسی دارد.

 

منبع: healthline.com