آرشیو ماهانه: فروردین 1400

فواید نوشیدن آب کافی

بدن انسان را حدود 60٪ آب تشکیل می دهد. معمولاً نوشیدن روزانه هشت لیوان آب با حجم 237 میلی لیتر توصیه می‌شود.

اگرچه در مورد این قانون خاص تحقیقات علمی کمی وجود دارد، هیدراته نگه داشتن بدن بسیار مهم است.

در ادامه 7 فایده برای نوشیدن آب مبتنی بر شواهد علمی آورده شده است.

1. به تقویت و عملکرد فیزیکی بدن کمک می کند

اگر بدن شما هیدراته نباشید، عملکرد فیزیکیتان ممکن است آسیب ببیند. این امر به ویژه در هنگام ورزش شدید یا گرمای زیاد بسیار مهم است.

در صورت از دست دادن 2٪ از آب بدن، کمبود آب می تواند تأثیر قابل توجهی بر روی بدن داشته باشد. با این حال، از دست دادن 6 تا 10 درصد از وزن بدن از طریق عرق کردن برای ورزشکاران امری عادی است.
این مسئله می تواند منجر به تغییر درجه حرارت بدن، کاهش انگیزه و افزایش خستگی شود. همچنین باعث می شود ورزش کردن از نظر جسمی و روحی بسیار دشوارتر باشد.
تحقیقات نشان داده شده است که هیدراتاسیون مطلوب از بروز این اتفاق جلوگیری می کند و حتی ممکن است استرس اکسیداتیو را کاهش دهد که در هنگام ورزش با شدت زیاد ایجاد می شود. شاید تعجب آور باشد اگر بدانید عضله حدود 80٪ آب دارد.
اگر ورزش را به صورت جدی انجام می دهید و تمایل به تعریق دارید، نوشیدن آب و هیدراته ماندن می تواند به شما در عملکرد مطلوب کمک کند.

2. به طور قابل توجهی بر سطح انرژی و عملکرد مغز تأثیر می گذارد

مغز شما به شدت تحت تأثیر وضعیت آبرسانی (هیدارسیون) قرار دارد.
مطالعات نشان می دهد که حتی کم آبی خفیف (مانند از دست دادن 1 تا 3 درصد از وزن بدن) می تواند بسیاری از جنبه های عملکرد مغز را مختل کند.
در مطالعه ای بر روی زنان جوان، محققان دریافتند که از دست دادن 1.4% مایعات پس از ورزش، خلق و خو و تمرکز را مختل می کند. دفعات سردرد را نیز افزایش می دهد.
بسیاری از اعضای همین تیم مطالعاتی، تحقیق مشابهی را در مردان جوان انجام دادند. آنها دریافتند که از دست دادن 1.6٪ مایعات برای حافظه فعال مضر است و احساس اضطراب و خستگی را افزایش می دهد.
برای شخصی که 68 کیلوگرم وزن دارد، کاهش 1 تا 3 درصدی مایعات برابر با از دست دادن 0.5 تا 2 کیلوگرم وزن است. این امر به راحتی می تواند از طریق فعالیت های عادی روزمره رخ دهد، در نتیجه هنگام ورزش کردن و گرمای زیاد، بیشتر خواهد بود.
بسیاری از مطالعات دیگر، با موضوعات مختلف از کودکان تا افراد مسن، نشان داده اند که کم آبی بدن می تواند خلق و خو، حافظه و عملکرد مغز را مختل کند. در نتیجه نوشیدن آب می تواند به طور قابل توجهی بر سطح انرژی و عملکرد مغز تأثیر بگذارد.

3. ممکن است به پیشگیری و درمان سردرد کمک کند

کمبود آب بدن می تواند باعث ایجاد سردرد و میگرن در برخی از افراد شود.
تحقیقات نشان داده است که سردرد یکی از رایج ترین علائم کم آبی بدن است. به عنوان مثال، مطالعه‌ای بر روی 393 نفر نشان داد که 40٪ از شرکت کنندگان در نتیجه کمبود آب بدن دچار سردرد شده اند.
علاوه بر این، برخی مطالعات نشان داده اند که نوشیدن آب باعث تسکین سردرد در افرادی می شود که دچار سردردهای مکرر هستند.
مطالعه‌ای بر روی 102 مرد نشان داد که نوشیدن 1.5 لیتر آب در روز منجر به بهبود قابل توجهی در علائم میگرن می شود.
علاوه بر این، 47٪ از مردانی که آب بیشتری می نوشیدند بهبود سردرد را گزارش کردند، این در حالی بود که فقط 25٪ از مردان گروه کنترل این اثر را گزارش کردند.
با این حال، همه مطالعات با این نتایج موافق نیستند و محققان دریافته اند که به دلیل کمبود مطالعات با کیفیت بالا، تحقیقات بیشتری لازم است تا تأیید کند که چگونه افزایش هیدراتاسیون می تواند به بهبود علائم سردرد و کاهش تعداد دفعات آن کمک کند.

4- نوشیدن آب ممکن است به رفع یبوست کمک کند

یبوست یک مشکل شایع است که با حرکات نامعمول روده و مشکل در دفع مدفوع مشخص می شود.

افزایش مصرف مایعات اغلب به عنوان بخشی از پروتکل درمان یبوست توصیه می شود، و شواهدی نیز برای تأیید این موضوع وجود دارد.
مصرف کم آب به نظر می رسد یک عامل خطر برای یبوست در افراد جوان و مسن است.

افزایش هیدراتاسیون ممکن است به کاهش یبوست کمک کند.

آب معدنی ممکن است یک نوشیدنی مفید برای افراد مبتلا به یبوست باشد. مطالعات نشان داده است که آب معدنی غنی از منیزیم و سدیم است و باعث بهبود ثبات و دفعات حرکت روده در افراد مبتلا به یبوست می شود.

5. نوشیدن آب ممکن است به درمان سنگ کلیه کمک کند

سنگ های ادراری توده های دردناکی از کریستال معدنی هستند که در سیستم ادراری تشکیل می شوند. رایج ترین شکل آن، سنگ کلیه است که در کلیه ایجاد می شود.
شواهد محدودی وجود دارد که نشان می دهد مصرف آب می تواند باعث جلوگیری از عود در افرادی شود که قبلاً دچار سنگ کلیه شده اند.
مصرف بیشتر مایعات باعث افزایش حجم ادراری می شود که طریق کلیه ها می کند. این مسئله غلظت مواد معدنی را رقیق می کند، بنابراین احتمال متبلور شدن و تشکیل توده ها کمتر می شود.
آب همچنین ممکن است به جلوگیری از تشکیل اولیه سنگ کمک کند، اما برای تأیید این مورد نیاز به انجام مطالعات است.

6. به جلوگیری از خماری کمک می کند

خماری به علائم ناخوشایند پس از نوشیدن الکل اشاره دارد. الکل ادرار آور است، بنابراین باعث می شود بیش از حد، آب بدن خود را از دست دهید. این مسئله می تواند منجر به کم آبی بدن شود.
اگرچه کم آبی دلیل اصلی خماری نیست، اما می تواند علائمی مانند تشنگی، خستگی، سردرد و خشکی دهان ایجاد کند.
نوشیدن آب به اندازه یک لیوان بین نوشیدنی ها و حداقل یک لیوان آب بزرگ قبل از خواب، روش های خوبی برای کاهش خماری است.

7. می تواند به کاهش وزن کمک کند

نوشیدن آب فراوان می تواند به کاهش وزن کمک کند.

به این دلیل که آب می تواند سیری را افزایش دهد و میزان متابولیسم شما را تقویت کند.

برخی شواهد نشان می دهد که افزایش مصرف آب می تواند با افزایش کمی متابولیسم، باعث کاهش وزن شود که در نتیجه آن روزانه تعداد کالری های بیشتر سوزانده می شود.
یک مطالعه در سال 2013 در 50 زن جوان با اضافه وزن نشان داد که نوشیدن 500 میلی لیترآب قبل از غذا به صورت 3 بار در روز و به مدت 8 هفته منجر به کاهش قابل توجهی در وزن بدن و چربی بدن آنها در مقایسه با اندازه گیری های قبل از مطالعه شد.
زمان بندی نیز در نوشیدن آب مهم است. نوشیدن آب نیم ساعت قبل از غذا بسیار موثر است. این کار می تواند احساس سیری بیشتری در شما ایجاد کند تا کالری کمتری مصرف کنید.
در یک مطالعه، رژیم گیرنده هایی که 0.5 لیترآب قبل از غذا نوشیدند 44٪ بیشتر از آنهایی وزن کم کردند که قبل از غذا آب نمی نوشیدند.

حرف آخر

کم آبی بدن حتی می تواند از نظر روحی و جسمی نیز بر شما تأثیر بگذارد. اطمینان حاصل کنید که هر روز به میزان کافی آب دریافت می کنید. نوشیدن آب کافی یکی از بهترین کارهایی است که می توانید برای سلامت کلی خود انجام دهید.

فلج صورت چیست؟

فلج صورت از دست دادن حرکت صورت به دلیل آسیب عصبی است. در این حالت به نظر می رسد عضلات صورت افتاده یا ضعیف می شوند. این عارضه ممکن است در یک یا دو طرف صورت اتفاق بیفتد. علل شایع فلج صورت عبارتند از:

• عفونت یا التهاب عصب صورت
• ضربه به سر
• تومور سر یا گردن
• سکته

فلج صورت می تواند به طور ناگهانی ایجاد شود (به عنوان مثال در مورد فلج بل) یا به تدریج طی چند ماه اتفاق بیفتد (در مورد تومور سر یا گردن). بسته به علت، ممکن است فلج برای مدت زمان کوتاه یا طولانی ادامه یابد.

چه عواملی باعث فلج صورت می شود؟

فلج بل

براساس موسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی، فلج بل شایعترین علت فلج صورت است. هر ساله، حدود 40،000 آمریکایی به دلیل فلج بل، فلج ناگهانی صورت را تجربه می کنند. این وضعیت باعث التهاب عصب صورت می شود که معمولاً باعث افتادگی عضلات در یک طرف صورت می شود.

هیچ کس دقیقاً نمی داند چرا فلج بل رخ می دهد. ممکن است مربوط به عفونت ویروسی عصب صورت باشد. خبر خوب این است که بیشتر افراد مبتلا به فلج بل در طی شش ماه کاملا بهبود می یابند.

سکته

علت جدی تر فلج صورت سکته است. فلج صورت در هنگام سکته مغزی هنگامی رخ می دهد که اعصاب کنترل کننده عضلات صورت در مغز آسیب ببینند. بسته به نوع سکته مغزی، آسیب به سلولهای مغزی یا در اثر کمبود اکسیژن یا فشار بیش از حد بر سلولهای مغزی ناشی از خونریزی ایجاد می شود. سلول های مغزی در هر مورد می توانند ظرف چند دقیقه از بین بروند.

علل دیگر

سایر دلایل فلج یا ضعف صورت عبارتند از:

• شکستگی جمجمه یا آسیب دیدگی صورت
• تومور سر یا گردن
• عفونت گوش میانی یا سایر آسیب های گوش
• بیماری لایم، یک بیماری باکتریایی است که توسط گزش کنه به انسان منتقل می شود.
• سندرم رامسی-هانت، فعال سازی مجدد ویروسی که بر عصب صورت تأثیر می گذارد.
• بیماری های خود ایمنی مانند مولتیپل اسکلروزیس که بر مغز و نخاع تأثیر می گذارد و سندرم گیلن باره که بر سیستم عصبی تأثیر می گذارد.

فلج موقتی صورت ممکن است در هنگام تولد رخ دهد. با این حال، 90 درصد از نوزادان مبتلا به این نوع آسیب بدون درمان کاملا بهبود می یابند. در بدو تولد می توانید فلج صورت را نیز بدلیل برخی سندرم های مادرزادی مانند سندرم موبیوس و سندرم ملکرسون-روزنتال داشته باشید.

علائم فلج صورت چیست؟

فلج بل

در حالی که فلج صورت اغلب نگران کننده است، اما همیشه به این معنی نیست که شما سکته کرده‌اید. شایعترین تشخیص در واقع فلج بل است. علائم فلج بل می تواند ترکیبی از موارد زیر باشد:

• فلج صورت در یک طرف (به ندرت دو طرف صورت تحت تأثیر قرار می گیرند)
• از دست دادن کنترل چشمک زدن در طرف آسیب دیده
• کاهش اشک
• افتادگی دهان به طرف آسیب دیده
• تغییر حس چشایی
• لکنت زبان
• آبریزش دهان
• درد در گوش یا پشت آن
• حساسیت صدا در طرف آسیب دیده
• مشکل در خوردن یا آشامیدن

سکته

افرادی که دچار سکته مغزی می شوند اغلب علائم مشابهی را با فلج بل تجربه می کنند. با این حال، سکته مغزی معمولاً علائم اضافی ایجاد می کند که در فلج بل مشاهده نمی شود. علائم زیر علاوه بر علائم فلج بل می تواند سکته مغزی را نشان دهد:

• تغییر در سطح هوشیاری
• گیجی
• سرگیجه
• از دست دادن هماهنگی
• تشنج
• تغییرات بینایی
• ضعف در بازوها یا پاها در یک طرف بدن

اغلب اوقات افراد دچار سکته مغزی همچنان توانایی چشمک زدن و حرکت دادن پیشانی به طرف آسیب دیده را دارند. این در مورد فلج بل صدق نمی کند.

از آنجا که تشخیص سکته مغزی از سایر دلایل فلج صورت در بعضی مواقع دشوار است، بهتر است در صورت مشاهده فلج صورت، عزیز خود را سریع به پزشک منتقل کنید.

اگر فکر می کنید ممکن است شما یا یکی از عزیزانتان سکته مغزی کرده باشید، در اسرع وقت با 115 تماس بگیرید.

چگونه علت فلج صورت تشخیص داده می شود؟

حتماً تمام علائم را با پزشک خود در میان بگذارید و در مورد سایر شرایط یا بیماری هایی که دارید اطلاعات را به اشتراک بگذارید.

همچنین ممکن است پزشک از شما بخواهد با بالا انداختن ابرو، بستن چشم، لبخند زدن و اخم کردن، عضلات صورت خود را حرکت دهید. آزمایشاتی مانند الکترومیوگرافی (که سلامت ماهیچه ها و اعصاب کنترل کننده آنها را بررسی می کند)، اسکن تصویربرداری و آزمایش خون می تواند به پزشک کمک کند تا دلیل فلج شدن صورت شما را تشخیص دهد.

فلج صورت چگونه درمان می شود؟

فلج بل

اکثریت قریب به اتفاق افراد مبتلا به فلج بل، خود به خود، با یا بدون درمان، بهبود می یابند. با این حال، مطالعات نشان داده است که مصرف سریع استروئیدهای خوراکی (مانند پردنیزون) و داروهای ضد ویروس می تواند به بهبود کامل شما کمک کند. فیزیوتراپی نیز ممکن است باعث تقویت عضلات و جلوگیری از آسیب دائمی شود.
برای کسانی که به طور کامل بهبود نمی یابند، جراحی زیبایی می تواند به اصلاح پلک هایی که کاملاً بسته نمی شوند یا¬ کجی لبخند کمک کند.

بیشترین خطر فلج صورت، آسیب احتمالی چشم است. فلج بل اغلب از بسته شدن کامل یک یا دو پلک جلوگیری می کند. وقتی چشم نتواند به طورعادی چشمک بزند، ممکن است به دلیل خشک شدن قرنیه، ذرات وارد چشم شوند و به آن آسیب برسانند.

افرادی که فلج صورت دارند باید از اشک مصنوعی در طول روز استفاده کنند و شب ها از یک روان کننده چشم استفاده کنند. همچنین ممکن است لازم باشد یک چشم بند رطوبتی مخصوص و شفاف استفاده کنند تا از چشم محافظت کند و آن را مرطوب نگه دارد.

سکته

برای فلج صورت ناشی از سکته مغزی، روش درمان همانند درمان سایر سکته‌های مغزی است. اگر از سکته مغزی مدت زمانی نمی گذرد، ممکن است درمانی خاص که لخته ایجاد کننده سکته را از بین ببرد برای بیمار در نظر گرفته شود. اگر سکته مغزی مدتی قبل اتفاق افتاده باشد، پزشک ممکن است آن را با دارو درمان کند تا خطر آسیب بیشتر مغز را کاهش دهد. سکته های مغزی بسیار حساس به زمان هستند، بنابراین اگر نگران این هستید که شما یا یکی از عزیزانتان سکته کرده اید، باید آنها را در اسرع وقت به اورژانس برسانید!

فلج صورت به دلایل دیگر

فلج صورت به دلایل دیگر ممکن است از جراحی برای ترمیم یا جایگزینی اعصاب یا عضلات آسیب دیده، یا برداشتن تومورها حاصل شود. وزنه های کوچک را نیز می توان با جراحی در داخل پلک فوقانی قرار داد تا به بسته شدن آن کمک کند.

برخی از افراد ممکن است علاوه بر فلج، حرکات کنترل نشده عضلانی را نیز تجربه کنند. بی حس کردن عضلات با تزریق بوتاکس و انجام فیزیوتراپی نیز می توانند به درمان کمک کنند.

چشم انداز فلج صورت چیست؟

اگرچه بهبودی از فلج بل می تواند شش ماه یا بیشتر طول بکشد، اما بیشتر افراد، با یا بدون درمان، بهبود می یابند.
برای افرادی که سکته کرده اند، دریافت سریع مراقبت های پزشکی می تواند احتمال بهبودی کامل با آسیب محدود به مغز و بدن را افزایش دهد. اقدامات توانبخشی و پیشگیری بسته به نوع و شدت سکته مغزی متفاوت خواهد بود.

متأسفانه، حتی با وجود تمام گزینه های فعلی برای درمان، بعضی از موارد فلج صورت ممکن است هرگز به طور کامل از بین نروند. برای این افراد، فیزیوتراپی و مراقبت از چشم می تواند به جلوگیری از آسیب بیشتر و بهبود کیفیت زندگی کمک کند.

آبریزش دهان چیست؟

آبریزش دهان به این معنی است که بزاق به طور ناخواسته در خارج از دهان جریان می یابد. این اتقاق اغلب در نتیجه ضعف یا رشد نکردن عضلات اطراف دهان یا داشتن بزاق بیش از حد است.

غده هایی که بزاق را تولید می کنند غدد بزاقی نامیده می شوند. شما شش نوع از این غدد را دارید که در پایین دهان، گونه ها و نزدیک دندان های جلویی قرار دارند. این غدد به طور معمول روزانه 2 تا 4 بار بزاق تولید می کنند. وقتی این غدد، بزاق بیش از حد ایجاد کنند، ممکن است دچار آبریزش دهان شوید.
آبریزش دهان در دو سال اول زندگی طبیعی است. نوزادان اغلب تا 18 سالگی تا 24 ماهگی کنترل کامل بلع و عضلات دهان را ندارند. نوزادان همچنین ممکن است هنگام دندان درآوردن دچار آبریزش دهان شوند.
در هنگام خواب آبریزش دهان طبیعی است.

آبریزش دهان می تواند در افرادی رخ دهد که سایر بیماری های پزشکی یا بیماری های عصبی مانند فلج مغزی را دارند.

چه عواملی باعث آبریزش دهان می شود؟

آبریزش دهان می تواند علامت یک بیماری پزشکی یا تأخیر در رشد یا نتیجه مصرف برخی داروها باشد. هر چیزی که منجر به تولید بزاق بیش از حد، مشکل در بلع یا مشکلات مربوط به کنترل عضلات شود، ممکن است منجر به آب ریزش شود.

سن

آبریزش دهان پس از تولد شروع می شود و با بیشتر شدن فعالیت نوزادان بین سه تا شش ماه به اوج خود می رسد. این امر طبیعی است، مخصوصاً هنگام گذراندن مراحل دندان درآوردن.

رژیم غذایی

رژیم های غذایی با محتوای اسیدی اغلب باعث تولید بیش از حد بزاق می شوند.

اختلالات عصبی

برخی شرایط خاص پزشکی می تواند شما را در معرض خطر آبریزش دهان قرار دهد، به خصوص اگر باعث از بین رفتن کنترل عضلات صورت شود. شرایط نورولوژیک، مانند فلج مغزی، بیماری پارکینسون، اسکلروز جانبی آمیوتروفیک یا سکته مغزی ممکن است باعث ضعف عضلانی شود که بر توانایی بستن دهان و بلعیدن بزاق تأثیر می گذارد.

شرایط دیگر

آبریزش دهان معمولاً به دلیل بزاق زیاد دهان است. شرایط پزشکی مانند ریفلاکس اسید و بارداری می تواند تولید بزاق را افزایش دهد. آلرژی، تومور و عفونت های بالای گردن مانند استرپتوکوک گلو، عفونت لوزه و سینوزیت می توانند در بلع اختلال ایجاد کنند.

آبریزش دهان چگونه درمان می شود؟

آبریزش دهان همیشه درمان نمی شود. پزشکان معمولاً هیچ درمانی را برای افراد زیر 4 سال دارای آبریزش دهان در هنگام خواب، توصیه نمی کنند.

در صورت شدت آبریزش دهان، ممکن است درمان توصیه شود. اگر بزاق از دهان به روی لباس بریزد یا در فعالیت های روزمره تداخل ایجاد کند، در این صورت شدید تلقی می شود.
آبریزش بیش از حد ممکن است منجر به ورود بزاق به ریه ها نیز شود که می تواند باعث ذات الریه شود.

گزینه های درمانی مورد به مورد بررسی می شود، اما در نهایت پزشکی پس از ارزیابی، یک روش مناسب را انتخاب می کند.

روش غیرتهاجمی شامل امتحان مواردی مانند دارو و حرکات عضلانی دهان است. در موارد جدی تر، شما و پزشک می توانید رویکرد تهاجمی تری مانند جراحی و رادیوتراپی را در نظر بگیرید.

درمان از طریق تراپی

متخصصین گفتار درمانی موقعیت و کنترل وضعیت را برای کمک به بسته شدن لب ها و بلع بزاق آموزش می دهند. درمانگر در زمینه بهبود انقباض عضلانی و کنترل بزاق با شما کار خواهد کرد. در نتیجه، آبریزش دهان کاهش می یابد.

همچنین ممکن است درمانگران به شما توصیه کنند برای اصلاح مقدار غذاهای اسیدی در رژیم غذایی خود به یک متخصص تغذیه مراجعه کنند.

درمان از طریق وسیله یا دستگاه دندانپزشکی

دستگاه مخصوصی که در دهان قرار می گیرد به بسته شدن لب هنگام بلع کمک می کند. یک وسیله مصنوعی دهانی مانند چانه بند یا وسیله دندانپزشکی ممکن است به بسته شدن لب و همچنین حالت زبان و بلع کمک کند. اگر هنوز مقداری کنترل بلع دارید این گزینه بهترین روش است.

درمان از طریق دارو

برخی از داروها به کاهش تولید بزاق و آبریزش دهان کمک می کنند. از جمله:

اسکوپولامین، که به صورت وصله است و روی پوست شما قرار می گیرد تا دارو را به آرامی در طول روز وارد بدن کند. هر وصله 72 ساعت طول می کشد.
گلیکوپیرولات، که به صورت تزریق یا به صورت قرص تجویز می شود. این دارو باعث کاهش تولید بزاق می شود اما می تواند باعث خشکی دهان شود.
سولفات آتروپین، به صورت قطره در دهان تجویز می شود. این دارو معمولاً برای مراقبت از افرادی استفاده می شود که در پایان زندگی خود قرار دارند.

تزریق بوتاکس

تزریق بوتاکس ممکن است با سفت شدن عضلات صورت به کاهش علائم آب ریزش کمک کند.

درمان جراحی

روشهای مختلفی برای درمان آبریزش دهان تایید شده است. مسیرهای معمول، مجاری بزاقی را به پشت دهان می رساند تا از ریزش آب دهان به خارج جلوگیری کند. در روش دیگر غدد بزاقی شما به طور کامل از بین برده می شود.

چشم انداز آبریزش چیست؟

در کودکان، آبریزش بخشی طبیعی از رشد است. اما اگر متوجه ریزش بیش از حد شدید یا نگرانی دیگری دارید، با پزشک کودک خود مشورت کنید.

بسیاری از شرایط پزشکی باعث آبریزش می شوند، بنابراین اگر متوجه شدید که آبریزش دهان شما بیش از حد یا غیرقابل کنترل است، باید با پزشک خود مشورت کنید. بسیاری از مشکلات را می توان با درمان یا دارو به راحتی کنترل کرد، اما برخی از شرایط ممکن است نیاز به درمان جدی تری داشته باشند و نشان دهنده مشکل جدی تری باشند.
پیروی از یک رژیم غذایی سالم و مراقبت از بدن می تواند به رفع برخی مشکلات کمک کند. برای هر مورد جدی، پزشک می تواند در تهیه یک برنامه درمانی به شما کمک کند.

روغن ماهی یکی از رایج ترین مکمل های غذایی مورد استفاده در جهان است. این ماده غذایی سرشار از اسیدهای چرب امگا 3 است که برای سلامتی بسیار مهم هستند.
اگر زیاد روغن‌ماهی نمی خورید، مصرف مکمل روغن ماهی می تواند به شما در دریافت اسیدهای چرب امگا 3 کمک کند.
در ادامه 13 فواید روغن ماهی برای سلامتی آورده شده است.

روغن ماهی چیست؟

روغن ماهی چربی یا روغنی است که از بافت ماهی استخراج می شود.
این ماده معمولاً از ماهی های روغنی مانند شاه ماهی، ماهی تن، آنچوی و ماهی خال مخالی حاصل می شود. با این حال، گاهی اوقات از کبد برخی ماهی های دیگر (مانند روغن کبد ماهی کاد) نیز تولید می شود.
سازمان بهداشت جهانی (WHO) توصیه می کند در هفته 1 تا 2 وعده ماهی بخورید. این بدان دلیل است که اسیدهای چرب امگا 3 در ماهی فواید زیادی برای سلامتی از جمله محافظت در برابر تعدادی از بیماری ها فراهم می کنند.

با این حال، اگر در هفته 1 تا 2 وعده ماهی نمی خورید، مکمل های روغن ماهی می توانند به شما در دریافت مقدار کافی امگا 3 کمک کنند.
حدود 30٪ روغن ماهی از امگا 3 تشکیل شده، در حالی که 70٪ باقیمانده از چربی های دیگر تشکیل شده است. علاوه بر این، روغن‌ماهی معمولاً حاوی مقداری ویتامین A و D است.

لازم به ذکر است که انواع امگا 3 موجود در روغن ماهی دارای مزایای بیشتری نسبت به امگا 3 موجود در برخی منابع گیاهی است.
اصلی ترین امگا 3 موجود در روغن ماهی اسید ایکوزاپنتانوئیک و اسید دوکوزاهگزانوئیک است، در حالی که امگا 3 موجود در منابع گیاهی عمدتا اسید آلفا-لینولنیک است.

اگرچه اسید آلفا-لینولنیک یک اسید چرب ضروری است، اسید ایکوزاپنتانوئیک و اسید دوکوزاهگزانوئیک فواید بیشتری برای سلامتی دارند.

دریافت امگا 3 به اندازه کافی مهم است زیرا رژیم غذایی غربی بسیاری از امگا 3 ها را جایگزین سایر چربی ها مانند امگا 6 کرده است. این نسبت تحریف شده اسیدهای چرب ممکن است به درمان بیماری های متعددی کمک کند. در ادامه به بررسی فواید روغن ماهی می پردازیم.

1. کمک به سلامت قلب 

بیماری قلبی علت اصلی مرگ و میر در سراسر جهان است. مطالعات نشان می دهد که افرادی که ماهی زیادی می خورند، میزان بیماری قلبی بسیار کمتری دارند.

به نظر می رسد با مصرف ماهی یا روغن ماهی چندین عامل خطر برای بیماری های قلبی کاهش می یابد. فواید روغن ماهی برای سلامت قلب عبارتند از:

• سطح کلسترول: می تواند سطح کلسترول خوب (HDL) را افزایش دهد. با این حال، به نظر نمی رسد.
• سطح کلسترول بد (LDL) را کاهش دهید.
• تری گلیسیرید: می تواند تری گلیسیرید را حدود 30-15٪ کاهش دهد.
• فشار خون: حتی در دوزهای کم، به کاهش فشار خون در افراد با فشار خون بالا کمک می کند.
• پلاک: ممکن است از پلاک های خونی که باعث سفت شدن عروق می شوند جلوگیری کند و همچنین پلاک های شریانی را در افرادی که قبلاً دارند پایدارتر و ایمن تر کند.
• آریتمی کشنده: در افرادی که در معرض خطر هستند، ممکن است پیامدهای آریتمی کشنده را کاهش دهد. آریتمی ها ریتم های غیرطبیعی قلب هستند که می توانند در موارد خاص باعث حملات قلبی شوند.

اگرچه مکمل های روغن ماهی می توانند بسیاری از عوامل خطر در بیماری های قلبی را بهبود بخشند، اما هیچ شواهد روشی وجود ندارد که نشان دهد این مکمل ها از حملات قلبی یا مغزی جلوگیری می کنند.

2. کمک به درمان برخی اختلالات روانی 

مغز شما تقریباً از 60 درصد چربی تشکیل شده است و بیشتر این چربی ها اسیدهای چرب امگا 3 هستند. بنابراین، امگا 3 برای عملکرد طبیعی مغز ضروری است.
در حقیقت، برخی مطالعات نشان می دهد که افراد دارای اختلالات روانی خاص سطح امگا 3 کمتری دارند.
تحقیقات نشان می دهد مکمل های روغن ماهی می توانند از بروز علائم برخی اختلالات روانی جلوگیری کرده یا آنها را بهبود بخشند. به عنوان مثال، احتمال اختلالات روان پریشی را در افرادی کاهش می دهد که در معرض خطر هستند.

علاوه بر این، مصرف مکمل روغن ماهی در دوزهای بالا ممکن است برخی از علائم اسکیزوفرنی و اختلال دو قطبی را کاهش دهد.

3. کمک به کاهش وزن 

داشتن شاخص توده بدنی (BMI) بیشتر از 30 را چاقی می گویند. در سطح جهانی، حدود 39٪ از بزرگسالان دارای اضافه وزن هستند، در حالی که 13٪ چاق هستند. این تعداد در کشورهای با درآمد بالا مانند ایالات متحده آمریکا حتی بیشتر است.
چاقی می تواند به طور قابل توجهی خطر ابتلا به سایر بیماری ها از جمله بیماری های قلبی، دیابت نوع 2 و سرطان را افزایش دهد.
مکمل های روغن ماهی ممکن است باعث بهبود ترکیب بدن و عوامل خطرزای بیماری های قلبی در افراد چاق شوند.

علاوه بر این، برخی مطالعات نشان می دهد که مکمل های روغن‌ ماهی، در ترکیب با رژیم غذایی یا ورزش، می توانند به شما در کاهش وزن کمک کنند.
با این حال، همه مطالعات اثر یکسانی را نشان نمی دهند.
ک تحلیل از 21 مطالعه نشان می دهد که مکمل های روغن ماهی به طور قابل توجهی وزن افراد چاق را کاهش نمی دهند اما باعث کاهش دور کمر و نسبت دور کمر به لگن می شوند.

4. تامین سلامت چشم 

چشمان شما مانند مغزتان به چربی های امگا 3 متکی هستند. شواهد نشان می دهد افرادی که به میزان کافی امگا 3 دریافت نمی کنند بیشتر در معرض خطر بیماری های چشمی هستند.

علاوه بر این، سلامتی چشم در سنین پیری شروع به کاهش می کند که می تواند منجر به انحطاط ماکولای وابسته به سن (AMD) شود. خوردن ماهی با کاهش خطر AMD در ارتباط است، اما نتایج مربوط به مکمل های روغن ماهی قانع کننده نیستند.
یک مطالعه نشان داده است که مصرف دوز بالای روغن ماهی به مدت 19 هفته باعث بهبود بینایی در تمام بیماران AMD می شود. با این حال، این مطالعه در مقیاس کوچکی انجام شد.

دو مطالعه با مقیاس بزرگتر اثر ترکیبی امگا 3 و سایر مواد مغذی را بر روی AMD بررسی کردند. یک مطالعه اثر مثبتی را نشان داد، در حالی که مطالعه دیگر هیچ اثری را نشان نداد. بنابراین، نتایج واضح و شفاف نیستند.

5- کاهش التهاب 

التهاب روشی است که سیستم ایمنی بدن شما برای مبارزه با عفونت و درمان آسیب ها استفاده می کند.

با این حال، التهاب مزمن با بیماری های جدی مانند چاقی، دیابت، افسردگی و بیماری های قلبی همراه است. کاهش التهاب می تواند به درمان علائم این بیماری ها کمک کند.
از آنجا که روغن ماهی دارای خواص ضد التهابی است، ممکن است به درمان بیماری های التهاب مزمن کمک کند.
به عنوان مثال، در افراد چاق، روغن‌ماهی می تواند تولید و بیان ژن مولکول های التهابی موسوم به سیتوکین ها را کاهش دهد.

علاوه بر این، مکمل های روغن ماهی می توانند درد مفاصل، سفتی و نیازهای دارویی را در افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید (که باعث درد مفاصل می شود) به طور قابل توجهی کاهش دهند.

در حالی که بیماری التهابی روده (IBD) نیز توسط التهاب ایجاد می شوند، هیچ شواهد روشنی وجود ندارد که نشان دهد روغن ماهی علائم آن را بهبود می بخشد.

6. سلامت پوست

پوست شما بزرگترین اندام بدنتان محسوب می شود و حاوی مقدار زیادی اسیدهای چرب امگا 3 است.

سلامت پوست می تواند در طول زندگی کاهش یابد، به خصوص در دوران پیری یا پس از قرار گرفتن در معرض آفتاب بیش از حد.

بر اساس چند مطالعه انجام گرفته، مکمل های روغن ماهی می توانند برای بهبود تعدادی از اختلالات پوستی نظیر پسوریازیس و درماتیت استفاده شوند.

7. کمک به بارداری و رشد نوزاد

امگا 3 برای رشد و نمو اولیه ضروری است.
بنابراین، برای مادران مهم است که در دوران بارداری و در دوران شیردهی امگا 3 کافی دریافت کنند.
مکمل های روغن ماهی در مادران باردار و شیرده ممکن است هماهنگی چشم و دست در نوزادان را بهبود بخشد. با این حال، مشخص نیست که آیا یادگیری یا ضریب هوشی را بهبود می دهند.
مصرف مکمل های روغن ماهی در دوران بارداری و شیردهی نیز ممکن است رشد بینایی نوزاد را بهبود بخشد و به کاهش خطر آلرژی کمک کند.

8- کاهش چربی کبد 

کبد شما بیشتر چربی های بدنتان را پردازش می کند و می تواند در افزایش وزن نقش داشته باشد.
بیماری کبد به طور فزاینده ای شایع است به ویژه بیماری کبد چرب غیرالکلی که در آن چربی در کبد جمع می شود.
مکمل های روغن ماهی می توانند عملکرد و التهاب کبد را بهبود بخشند، که ممکن است به کاهش علائم بیماری کبد چرب غیرالکلی و میزان چربی در کبد شما کمک کند.

9. بهبود علائم افسردگی 

انتظار می رود افسردگی تا سال 2030 به دومین علت بزرگ بیماری تبدیل شود. جالب است که به نظر می رسد افراد مبتلا به افسردگی اساسی سطح امگا 3 کمتری در خون خود دارند.
مطالعات نشان می دهد که روغن ماهی و مکمل های امگا 3 ممکن است علائم افسردگی را بهبود بخشد.
علاوه بر این، برخی مطالعات نشان داده است که روغن های غنی از اسید ایکوزاپنتانوئیک بیش از اسید دوکوزاهگزانوئیک به کاهش علائم افسردگی کمک می کنند.

10. بهبود اختلال نقص توجه و بیش فعالی در کودکان 

بیش فعالی و کم توجهی تعدادی از اختلالات رفتاری در کودکان، مانند اختلال بیش فعالی با کمبود توجه (ADHD) را در برمیگیرد.

با توجه به اینکه امگا 3 قسمت قابل توجهی از مغز را تشکیل می دهد، دریافت مقدار کافی از آنها ممکن است برای جلوگیری از اختلالات رفتاری در کودکی، مهم باشد .

مکمل های روغن ماهی می توانند بیش فعالی، عدم توجه، تکانشگری و پرخاشگری را در کودکان بهبود بخشند. این کار ممکن است برای یادگیری در دوران کودکی مفید باشد.

11. جلوگیری از زوال ذهن

با افزایش سن، عملکرد مغز شما کند می شود و خطر ابتلا به بیماری آلزایمر افزایش می یابد.

افرادی که ماهی بیشتری می خورند، در سن پیری کاهش عملکرد مغز را کندتر می کنند.

با این حال، مطالعات انجام شده روی مکمل های روغن ماهی در بزرگسالان مسن تر، شواهد واضحی ارائه نکرده اند که می توانند باعث کاهش عملکرد مغز شوند.

با این وجود، برخی از مطالعات بسیار کوچک نشان داده است که روغن ماهی می تواند حافظه را در افراد مسن و سالم بهبود بخشد.

12. بهبود علائم آسم و خطر آلرژی

آسم که می تواند باعث تورم در ریه ها و تنگی نفس شود، در نوزادان بسیار شایع است.

تعدادی از مطالعات نشان می دهد که روغن ماهی ممکن است علائم آسم را (به ویژه در اوایل زندگی) کاهش دهد.
بر اساس یک بررسی بر روی حدود 100،000 نفر، دریافت امگا 3 باعث کاهش 24 تا 29 درصدی خطر آسم در کودکان می شود.

علاوه بر این، مکمل های روغن ماهی در مادران باردار ممکن است خطر آلرژی را در نوزادان کاهش دهند.

13. بهبود سلامت استخوان 

در دوران پیری، ممکن است استخوان ها مواد معدنی ضروری خود را از دست بدهند، در نتیجه احتمال شکستن آنها وجود دارد. این مسئله می تواند منجر به بیماری هایی مانند پوکی استخوان و آرتروز شود.

کلسیم و ویتامین D برای سلامت استخوان بسیار مهم هستند، اما برخی مطالعات نشان می دهند که اسیدهای چرب امگا 3 نیز می توانند مفید باشند.
افرادی که میزان مصرف و امگا 3 بالاتری در خون دارند ممکن است تراکم مواد معدنی استخوان (BMD) بهتری داشته باشند.

با این حال، مشخص نیست که آیا مکمل های روغن ماهی BMD را بهبود می بخشند.

تعدادی از مطالعات کوچک نشان می دهد که مکمل های روغن ماهی مارکرهای تجزیه استخوان را کاهش می دهند که با این کار ممکن است از بیماری استخوان جلوگیری کنند.

مکمل های روغن ماهی

نحوه استفاده از مکمل

اگر هفته ای 1 تا 2 وعده ماهی روغنی نمی خورید، ممکن است بخواهید از مکمل روغن ماهی استفاده کنید.

در زیر لیستی از مواردی که هنگام مصرف مکمل روغن ماهی باید در نظر گرفت آورده شده است:

مقدار مصرف

توصیه های دوز EPA و DHA بسته به سن و سلامت شما متفاوت است.

سازمان جهانی بهداشت، مصرف روزانه 0.5-0.2 گرم (500-200 میلی گرم) EPA و DHA ترکیبی را توصیه می کند. با این حال، در صورت بارداری، شیردهی و یا بودن در معرض خطر بیماری قلبی، ممکن است لازم باشد دوز مصرفی افزایش یابد.

یک مکمل روغن ماهی انتخاب کنید که حداقل 0.3 گرم (300 میلی گرم) EPA و DHA در هر وعده فراهم کند.

فرم‌

مکمل های روغن ماهی به اشکال مختلفی از جمله استرهای اتیل(EE) ، تری گلیسیریدها(TG) ، تری گلیسیریدهای اصلاح شده (rTG) ، اسیدهای چرب آزاد (FFA) و فسفولیپیدها (PL) وجود دارند.

بدن استرهای اتیل را به خوبی سایر شکل ها جذب نمی کند، بنابراین سعی کنید مکملی را انتخاب کنید که به یکی از اشکال ذکر شده دیگر باشد.

غلظت

بسیاری از مکمل ها حاوی حداکثر 1000 میلی گرم روغن ماهی در هر وعده هستند، اما این مکمل ها فقط دارای 300 میلی گرم EPA و DHAهستند.

برچسب های روی مکمل ها را به دقت بخوانید و مکملی را انتخاب کنید که حاوی حداقل 500 میلی گرم EPA و DHA به ازای هر 1000 میلی گرم روغن ماهی باشد.

خلوص

تعدادی از مکمل های روغن ماهی حاوی آنچه آنها می گویند نیستند.

برای اجتناب از این محصولات ، مکملی را انتخاب کنید که شخص ثالث آن را آزمایش کرده یا دارای مهر خلوص سازمان جهانی اُمگا 3 های EPA و DHA باشد (GOED).

تازگی

اسیدهای چرب امگا 3 مستعد اکسیداسیون هستند و همین باعث سستی آنها می شود.

برای جلوگیری از این امر، می توانید مکمل حاوی آنتی اکسیدان مانند ویتامین E را انتخاب کنید. همچنین مکمل های خود را از نور دور نگه دارید و در حالت ایده آل در یخچال نگه دارید.
از مکمل روغن ماهی که بوی تند یا کهنه دارد استفاده نکنید.

پایداری

مکمل روغن ماهی را انتخاب کنید که دارای گواهی پایداری (مانند گواهی شورای نظارت دریایی یا صندوق دفاع از محیط زیست) باشد.

روغن‌ماهی تولید شده از آنچوی و ماهی های کوچک مشابه از ماهی های بزرگ پایدارتر است.

زمان مصرف

سایر چربی های غذایی به جذب اسیدهای چرب امگا 3 کمک می کنند.
بنابراین، بهتر است مکمل روغن ماهی خود را همراه با وعده غذایی حاوی چربی مصرف کنید.

حرف آخر

امگا 3 به رشد طبیعی مغز و چشم کمک می کند. آنها با التهاب مقابله می کنند و ممکن است به جلوگیری از بیماری قلبی و کاهش عملکرد مغز کمک کنند.

از آنجا که روغن ماهی حاوی مقدار زیادی امگا 3 است، افرادی که در معرض این اختلالات هستند می توانند از مصرف آن سود ببرند.

با این حال، خوردن غذاهای کامل تقریباً همیشه بهتر از مصرف مکمل ها است و خوردن دو وعده ماهی روغنی در هفته می تواند امگا 3 کافی برای شما فراهم کند.

در حقیقت، ماهی به اندازه روغن ماهی (در صورت نبودن) در جلوگیری از بسیاری از بیماری ها موثر است.
همانطور که گفته شد، اگر ماهی نمی خورید، مکمل های روغن ماهی گزینه خوبی هستند.

آنتی اکسیدان چیست؟

آنتی اکسیدان ها مولکول هایی هستند که با رادیکال های آزاد بدن شما مقابله می کنند.

رادیکال های آزاد ترکیباتی هستند که در صورت زیاد شدن، می توانند به بدن صدمه بزنند. این مولکول ها با بیماری های متعددی از جمله دیابت، بیماری های قلبی و سرطان در ارتباط هستند.

بدن شما دفاعیات آنتی‌اکسیدانی خاص خود را دارد تا رادیکال های آزاد را تحت کنترل داشته باشد.

با این حال، آنتی‌اکسیدان ها در مواد غذایی، به ویژه در میوه ها، سبزیجات و سایر غذاهای کامل گیاهی نیز وجود دارند. چند ویتامین مانند ویتامین E و C آنتی اکسیدان های موثری هستند.

مواد نگهدارنده آنتی اکسیدان نیز با افزایش ماندگاری نقش مهمی در تولید مواد غذایی دارند.

رادیکال های آزاد چگونه کار می کنند

رادیکال های آزاد به طور مداوم در بدن شما شکل می گیرند.

بدون آنتی اکسیدان، رادیکال های آزاد خیلی سریع به بدن آسیب جدی می رسانند و در نهایت منجر به مرگ می شوند.

با این حال، رادیکال های آزاد از عملکرد مهمی را انجام می دهند که برای سلامتی ضروری است.

به عنوان مثال، سلول های ایمنی بدن از رادیکال های آزاد برای مقابله با عفونت ها استفاده می کنند.

در نتیجه، بدن باید تعادل خاصی از رادیکال های آزاد و آنتی‌اکسیدان ها را حفظ کند.

در صورت بیشتر شدن رادیکال های آزاد نسبت به آنتی اکسیدان ها، حالتی رخ می دهد که استرس اکسیداتیو نامیده می شود.

استرس اکسیداتیو طولانی مدت می تواند به DNA و سایر مولکولهای مهم بدن آسیب برساند. حتی گاهی منجر به مرگ سلول می شود.

آسیب رسیدن به DNA خطر ابتلا به سرطان را افزایش می دهد و برخی از دانشمندان این تئوری را مطرح می كنند كه نقش محوری در روند پیری دارد.

چند شیوه زندگی، استرس و عوامل محیطی شناخته شده هستند که باعث ایجاد رادیکال های آزاد بیش از حد و استرس اکسیداتیو می شود، از جمله:

• آلودگی هوا
• دود سیگار
• مصرف الکل
• سموم
• سطح بالای قند خون
• مصرف زیاد اسیدهای چرب اشباع نشده
• نور خورشید، از جمله آفتاب گرفتن بیش از حد
• عفونت های باکتریایی، قارچی یا ویروسی
• مصرف بیش از حد آهن، منیزیم، مس یا روی
• اکسیژن زیاد یا کم در بدن
• ورزش شدید و طولانی مدت ، که باعث آسیب بافتی می شود
• مصرف بیش از حد آنتی اکسیدان ها مانند ویتامین C و E
• کمبود آنتی اکسیدان

استرس اکسیداتیو طولانی مدت منجر به افزایش خطر پیامدهای بهداشتی منفی، مانند بیماری های قلبی عروقی و انواع خاصی از سرطان می شود.

آنتی اکسیدان موجود در غذاها

آنتی اکسیدان ها برای بقای همه موجودات زنده ضروری هستند.
بدن شما آنتی اکسیدان های خاص خود مانند آنتی اکسیدان سلولی گلوتاتیون را تولید می کند.

گیاهان و حیوانات و همچنین سایر اشکال زندگی، مکانیسم های دفاعی خاص خود را در برابر رادیکال های آزاد و آسیب اکسیداتیو دارند.

بنابراین، آنتی‌اکسیدان ها در تمام غذاهای کامل با منشا گیاهی و حیوانی یافت می شوند.

مصرف کافی آنتی‌اکسیدان بسیار مهم است. در حقیقت، زندگی شما به مصرف برخی از آنتی‌اکسیدان ها یعنی ویتامین های C وE بستگی دارد.

با این حال، بسیاری از آنتی اکسیدان های غیر ضروری دیگر در مواد غذایی وجود دارد. گرچه برای بدن شما ضروری نیستند، اما نقش مهمی در سلامت عمومی دارند.

فواید سلامتی مرتبط با رژیم غذایی غنی از گیاهان، حداقل تا حدی به دلیل انواع آنتی‌اکسیدان هایی است که آنها فراهم می کنند.

توت، چای سبز، قهوه و شکلات تلخ به عنوان منابع خوبی از آنتی‌اکسیدان مشهور هستند.

بر اساس برخی مطالعات، قهوه بزرگترین منبع آنتی اکسیدان در رژیم غذایی غربی است، اما این امر تا حدی به این دلیل است که افراد با درآمد متوسط آنقدر غذاهای غنی از آنتی‌اکسیدان نمی خورند.

فرآورده های گوشتی و ماهی نیز حاوی آنتی‌اکسیدان هستند، اما میزان آن کمتر از میوه ها و سبزیجات است.

آنتی اکسیدان ها می توانند ماندگاری غذاهای طبیعی و فرآوری شده را افزایش دهند. بنابراین، اغلب به عنوان مواد افزودنی غذایی استفاده می شوند. به عنوان مثال، ویتامین C اغلب به غذاهای فرآوری شده اضافه می شود تا به عنوان ماده نگهدارنده عمل کند.

انواع آنتی اکسیدان های غذایی

آنتی اکسیدان ها را می توان به عنوان محلول در آب یا چربی دسته بندی کرد.

آنتی‌اکسیدان های محلول در آب عملکرد خود را در مایع داخل و خارج سلول ها انجام می دهند، در حالی که آنهایی که محلول در چربی هستند، عمدتا در غشای سلول عمل می کنند.

آنتی‌اکسیدان های مهم غذایی عبارتند از:

• ویتامین C. این آنتی‌اکسیدان محلول در آب یک ماده مغذی ضروری در رژیم غذایی است.
• ویتامین E. این آنتی‌اکسیدان محلول در چربی نقش مهمی در محافظت از غشای سلول در برابر آسیب اکسیداتیو دارد.
• فلاونوئیدها. این گروه از آنتی اکسیدان های گیاهی دارای اثرات مفید بسیاری بر سلامتی هستند.

بسیاری از موادی که اتفاقاً آنتی‌اکسیدان هستند عملکردهای مهم دیگری نیز دارند.
نمونه های قابل توجه شامل کورکومینوئیدها در زردچوبه و اولئوکانتال در روغن زیتون خیلی خالص است. این مواد به عنوان آنتی‌اکسیدان عمل می کنند اما دارای فعالیت ضد التهابی قوی نیز هستند.

آیا باید از مکمل های آنتی اکسیدانی استفاده کنید؟

مصرف آنتی‌اکسیدان در رژیم غذایی برای سلامتی مطلوب ضروری است، اما مصرف بیشتر همیشه بهتر نیست.

مصرف بیش از حد آنتی‌اکسیدان های ایزوله شده می تواند اثرات سمی داشته باشد و حتی ممکن است به جای جلوگیری از آسیب اکسیداتیو باعث افزایش آن شود – پدیده ای که “پارادوکس آنتی اکسیدان” نامیده می شود.

حتی برخی از مطالعات نشان می دهد که دوزهای بالای آنتی‌اکسیدان خطر مرگ را افزایش می دهد.

به همین دلیل، بیشتر متخصصان بهداشت به مردم توصیه می کنند که از مصرف مکمل های آنتی اکسیدانی با دوز بالا خودداری کنند، اگرچه قبل از نتیجه گیری جامع، مطالعات بیشتری لازم است.

خوردن مقدار زیادی غذای کامل که سرشار از آنتی اکسیدان است، ایده بسیار بهتری محسوب می شود. مطالعات نشان می دهد که غذاها میزان اکسیداتیو را بیشتر از مکمل ها کاهش می دهند.

به عنوان مثال، یک مطالعه اثرات نوشیدن آب پرتقال خونی و آب قند را مقایسه کرده است، که هر دو حاوی مقادیر مساوی ویتامین C بودند. این یافته نشان داد که آب پرتقال به طور قابل توجهی دارای قدرت آنتی‌اکسیدانی بیشتری است.

این نتایج نشان می دهد که ترکیبات مواد غذایی به طور هم افزا کار می کنند. مصرف فقط یک یا دو ماده مغذی جدا شده اثرات مفید یکسانی نخواهد داشت.

بهترین استراتژی برای اطمینان از مصرف کافی آنتی اکسیدان، پیروی از یک رژیم غذایی سرشار از سبزیجات و میوه های مختلف، در کنار سایر عادات سالم است.

با این حال، اگر در برخی مواد مغذی کمبود داشته باشید یا نتوانید از یک رژیم غذایی سالم پیروی کنید، ممکن است مکمل های کم دوز مانند مولتی ویتامین ها مفید باشند.

حرف آخر

مصرف کافی آنتی اکسیدان برای یک رژیم غذایی سالم ضروری است، اگرچه برخی مطالعات نشان می دهند که مکمل های با دوز بالا ممکن است مضر باشند.

بهترین استراتژی دریافت دوز آنتی اکسیدان روزانه از غذاهای گیاهی سالم مانند میوه ها و سبزیجات است.

بررسی اجمالی

پارونیشیا یا عقربک عفونتی پوستی است که در اطراف ناخن های دست و انگشتان پا به وجود می آید. باکتریها یا نوعی قارچ به نام کاندیدا معمولاً باعث این عفونت می شوند. باکتری ها و قارچ حتی می توانند با همدیگر در یک عفونت ترکیب شوند.
بسته به علت عفونت، پارونیشیا ممکن است به آهستگی و در طول چند هفته ظاهر شود یا به طور ناگهانی و در طول یک یا دو روز نمایان شود. علائم پارونیشیا به راحتی قابل تشخیص است و معمولاً با آسیب کم یا بدون آسیب به پوست و ناخن ها به راحتی و با موفقیت قابل درمان است. در صورت عدم درمان، ممکن است عفونت تشدید شده و حتی منجر به از بین رفتن کامل ناخن یا جزئی از آن شود.

پارونیشیای حاد و مزمن

پارونیشیا بسته به سرعت شروع، مدت زمان و عوامل آلوده کننده می تواند حاد یا مزمن باشد.

پارونیشیای حاد

عفونت حاد تقریباً همیشه در اطراف ناخن ها ایجاد شده و به سرعت پیشرفت می کند. عفونت حاد معمولاً نتیجه آسیب به پوست اطراف ناخن در اثر گاز گرفتن، چیدن، ریش ریش شدن پوست، مانیکور یا ضربه های جسمی دیگر است. باکتری های استافیلوکوک و انتروکوکوس از عوامل شایع عفونی در موارد پارونیشیای حاد هستند.

پارونیشیای مزمن

پارونیشیای مزمن می تواند به آهستگی روی انگشتان دست و پای شما ایجاد شود. پارونیشیای مزمن چند هفته طول می کشد. به طور معمول توسط بیش از یک عامل آلوده کننده مانند قارچ کاندیدا و باکتری ها ایجاد می شود. این عفونت در افرادی بیشتر است که دائماً در آب کار می کنند. پوست به مدت طولانی و بیش از حد مرطوب و خیس مانده باشد، مانع طبیعی کوتیکول را بر هم می زند. این مسئله به قارچ و باکتری اجازه می دهد تا زیر پوست رشد کرده وعفونت ایجاد کنند.

علائم پارونیشیا

علائم پارونیشیای حاد و مزمن بسیار شبیه به هم است. این دو عفونت تا حد زیادی به واسطه سرعت شروع و مدت زمان آلودگی از یکدیگر متمایز می شوند. عفونت های مزمن به آهستگی ظاهر می شوند و هفته های زیادی ادامه دارند. عفونت های حاد به سرعت ایجاد می شوند و طولانی نمی شوند. هر دو عفونت می توانند علائم زیر را داشته باشند:

• قرمزی پوست اطراف ناخن
• حساسیت پوست اطراف ناخن
• تاول های چرکی
• تغییر در شکل، رنگ یا بافت ناخن
• جدا شدن ناخن

علل پارونیشیا

دلایل متعددی برای پارونیشیای حاد و مزمن وجود دارد. علت اصلی هر یک باکتری ها ، قارچ کاندیدا یا ترکیبی از این دو عامل است.

علت پارونیشیای حاد

یک عامل باکتریایی که به دلیل نوعی ضربه (تروما) در اطراف ناخن ایجاد می شود، معمولاً باعث عفونت حاد می شود. این مسئله می تواند ناشی از گاز گرفتن یا چیدن ناخن ها یا ریش ریش های پوست، سوراخ شدن توسط ابزار مانیکو، فشار دادن شدید کوتیکول به سمت عقب و سایر انواع آسیب دیدگی ها باشد.

علت پارونیشیای مزمن

عامل اصلی عفونت در پارونیشیای مزمن معمولاً قارچ کاندیدا است، اما باکتری هم می تواند عامل این نوع عفونت باشد. از آنجا که قارچ ها در محیط های مرطوب به خوبی رشد می کنند، این عفونت اغلب به دلیل قرار گرفتن بیش از حد پاها یا دستانتان در آب ایجاد می شود. التهاب مزمن نیز در بروز پارونیشیای حاد نقش دارد.

چگونه پارونیشیا تشخیص داده می شود

در بیشتر موارد، پزشک می تواند پارونیشیا را به سادگی با مشاهده آن تشخیص دهد.
اگر درمان های اولیه موثر واقع نشود، پزشک ممکن است یک نمونه چرک از عفونت شما را به آزمایشگاه بفرستد. با این کار عامل آلودگی به طور دقیق مشخص می شود و به پزشک اجازه می دهد تا بهترین روش درمانی را برای شما تجویز کند.

چگونه پارونیشیا درمان می شود

درمان های خانگی اغلب در درمان موارد خفیف بسیار موفق هستند. اگر در زیر پوست تجمعی از چرک دارید، روزانه چند بار محل آلوده را در آب گرم خیسانده و پس از آن کاملا خشک کنید. خیساندن باعث ترغیب منطقه به تخلیه خود به خود می شود.

اگر عفونت شدیدتر باشد یا اگر به درمان های خانگی پاسخ ندهد، ممکن است پزشک آنتی بیوتیک تجویز کند.

برخی اوقات ممکن است برای تسکین ناراحتی و بهبودی سریع، مایعات درون تاول یا آبسه تخلیه شوند. برای جلوگیری از گسترش عفونت، این کار باید توسط پزشک انجام شود. هنگام تخلیه مایعات، پزشک می تواند برای تشخیص علت عفونت و انتخاب بهترین روش درمان، از محل زخم یک نمونه چرک خارج کند.

درمان پارونیشیای مزمن دشوارتر است. لازم است که به پزشک مراجعه کنید زیرا درمان خانگی احتمالاً موثر نیست. پزشک احتمالاً علاوه بر تجویز داروی ضد قارچی، به شما توصیه می کند ناحیه عفونت را خشک نگه دارید. در موارد شدید، ممکن است برای برداشتن بخشی از ناخن نیاز به جراحی داشته باشید. سایر درمان های موضعی که التهاب را مسدود می کنند نیز ممکن است استفاده شود.

چگونه می توان از پارونیشیا جلوگیری کرد

بهداشت مناسب برای جلوگیری از پارونیشیا مهم است. دست ها و پاها را تمیز نگه دارید تا از قرار گرفتن باکتری در بین ناخن ها و پوست جلوگیری کند. جلوگیری از ضربه ناشی از گاز گرفتن، چیدن، مانیکور یا پدیکور نیز می تواند به شما در جلوگیری از عفونت های حاد کمک کند.

برای جلوگیری از عفونت مزمن، باید از قرار گرفتن بیش از حد در معرض آب و محیط مرطوب خودداری کنید و دست ها و پاها را تا حد ممکن خشک نگه دارید.

حرف آخر

در صورت داشتن نوع خفیف از پارونشیای حاد می توانید آن را با موفقیت درمان کنید و بعید است که دوباره برگردد. اگر بگذارید برای مدت طولانی درمان نشود، بازهم می توانید آن را درمان کنید به شرطی که تحت درمان پزشک باشید.

عفونت مزمن احتمالاً هفته ها یا ماه ها ادامه دارد. مدیریت عفونت مزمن اغلب دشوارتر است. بنابراین درمان زود هنگام بسیار مهم است.