پیوگلیتازون

پیوگلیتازون _ Pioglitazone

پیوگلیتازون

پیوگلیتازون از داروهای دیابت متعلق به گروه دارویی تیازولیدین دیون یا گلیتازون ها است که برای کنترل قند خون در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 استفاده می شود.

این دارو با افزایش حساسیت سلول های بدن به انسولین موجب می شود سلول ها گلوکز بیشتری از خون دریافت کرده و قند خون کاهش یابد.

پیوگلیتازون به تنهایی یا همراه با سایر داروهای دیابت از جمله متفورمین یا سولفونیل اوره مانند گلی بن کلامید مصرف می شود.

مکانیسم اثر پیوگلیتازون

دارو به عنوان یک آگونیست قوی و انتخابی بر روی گیرنده های انسولینی (در بافت های حساس به انسولین نظیر بافت چربی، ماهیچه و کبد)سبب افزایش حساسیت نسبت به انسولین، کنترل متابولیسم گلوکز و کنترل حالت گلیسمیک بیمار بدون بروز هیپوگلیسمی می گردد.

موارد مصرف پیوگلیتازون

پیوگلیتازون برای کنترل قند خون در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 تجویز می شود و برای درمان دیابت نوع 1 و کتواسیدوز دیابتی  وضعیت خطرناکی که در صورت عدم کنترل قند خون بالا ممکن است رخ دهد کاربرد ندارد.

لازم به ذکر است کنترل صحیح قند خون بالا در بیماران دیابتی خطر ابتلا به عوارض جدی و گاها کشنده دیابت نوع 2 از جمله آسیب های کلیوی، نابینایی، مشکلات عصبی، از دست دادن اندام های بدن، مشکلات عملکرد جنسی، بیماری های قلبی عروقی مانند حمله قلبی، سکته مغزی و مشکلات گردش خون را کاهش می دهد.

موارد منع مصرف:

سابقه حساسیت به پیوگليتازون: ابتلا به انواعی از نارسایی قلبی؛ سرطان مثانه فعال یا سابقه ابتلا به سرطان مثانه؛ دفع خون در ادرار با علت ناشناخته .

موارد احتیاطی مصرف پیوگلیتازون

قبل از مصرف پیوگلیتازون در صورتی که به آن حساسیت دارید یا از هر گونه آلرژی دیگر رنج می برید به پزشک اطلاع دهید.

قبل از استفاده سابقه پزشکی خود را در اختیار پزشک قرار دهید به خصوص اگر از بیماری های زیر رنج می برید یا قبلا به آن ها مبتلا بوده اید:

  •  بیماری کبدی
  •  بیماری کلیوی
  •  مایعات در ریه
  •  ورم یا ادم
  •  کم خونی
  •  بیماری چشمی مرتبط با دیابت
  •  یک مشکل چشمی خاص (تورم شبکیه)
  •  سرطان مثانه

طبق هشدارهای دارویی این قرص ممکن است باعث نارسایی احتقانی قلب شده یا علائم آن را تشدید کند. قبل از مصرف این دارو در مورد هر گونه ابتلا به بیماری های مرتبط با قلب به پزشک بگویید از جمله:

  •  نارسایی احتقانی قلب
  •  درد قفسه سینه
  •  بیماری قلبی
  • حمله قلبی
  •  نقص قلبی
  •  کلسترول بالا
  •  فشار خون بالا
  •  ضربان قلب نامنظم
  •  آپنه خواب

نحوه مصرف پیوگلیتازون

پیوگلیتازون خوراکی به همراه غذا یا به تنهایی دقیقا طبق تجویز پزشک که معمولا 1 بار در روز است مصرف می شود.

مقدار مصرف دارو به شرایط پزشکی بیمار، واکنش بدن به درمان و سایر داروهای دیابت مصرفی بستگی دارد. پزشک دوز مصرف را با توجه به سطح قند خون تنظیم می کند تا به دوز مناسبی برسد، لازم است دقیقا طبق دستور پزشک عمل کنید.

اگر از داروهای ضد دیابت دیگر مانند متفورمین یا سولفونیل اوره استفاده می کنید پیش از شروع مصرف این دارو در مورد قطع یا ادامه مصرف سایر داروهای دیابت خود با پزشک صحبت کنید.

در دوره مصرف داروهای دیابت به توصیه های پزشک در مورد تغذیه مناسب، فعالیت های ورزشی و تغییرات در سبک زندگی توجه داشته باشید.

در دوره مصرف این دارو به صورت منظم قند خون خود را کنترل کنید و در صورتی که دچار افزایش یا کاهش شدید قند خون شده اید به پزشک اطلاع دهید، ممکن است نیاز به تغییر دوز دارو باشد.

ممکن است 2 تا 3 ماه طول بکشد تا اثر کامل دارو را مشاهده کنید.

این دارو برای کنترل بیماری دیابت نوع 2 است نه درمان آن، حتی اگر در دوره مصرف احساس خوبی پیدا کرده اید از قطع آن اجتناب کنید.

عوارض جانبی پیوگلیتازون

در صورت بروز علائم آلرژیک همچون کهیر، تنفس دشوار، ورم صورت، لب ها، زبان یا گلو با اورژانس تماس بگیرید.

اگر با مصرف پیوگلیتازون علائم مشکلات کبدی  مانند علائم زیر را تجربه کرده اید مصرف دارو را قطع کرده و فورا با پزشک تماس بگیرید:

  • حالت تهوع
  • درد معده فوقانی
  • خارش
  • از دست دادن اشتها
  • ادرار تیره
  • مدفوع رنگ خاک رس
  • زردی (زرد شدن چشم یا پوست)

در صورت مشاهده علائم زیر بعد از مصرف دارو با پزشک تماس بگیرید:

  • تنگی نفس (به خصوص هنگام دراز کشیدن)، خستگی غیر طبیعی، ورم، افزایش وزن سریع
  • ادرار قرمز یا صورتی، درد یا مشکل در ادرار کردن، افزایش احساس نیاز به ادرار کردن (علامت جدید یا تشدید آن)
  • تغییر در بینایی
  • درد غیر طبیعی ناگهانی در دست ها یا کف پا

برخی عوارض جانبی شایع پیوگلیتازون عبارتند از:

  • سردرد
  • درد عضلانی
  • علائم سرماخوردگی مانند گرفتگی بینی، درد سینوسی، عطسه، گلو درد

توجه: برخی افراد پس از مصرف پیوگلیتازون به سرطان مثانه مبتلا شده اند اگرچه مشخص نیست این دارو علت اصلی آن بوده است یا نه.

تداخلات دارویی پیوگلیتازون

مشخصات کلی تداخلات:

  •  سوبسترای CYP2C8
  • القاکننده CYP3A4 (خفیف)
  •  عامل ضد دیابتتداخلات رده X (پرهیز):
    تداخل قابل‌توجهی مشخص نشده است.

    کاهش اثرات داروها توسط پیوگلیتازون:
    تداخل قابل‌ توجهی مشخص نشده است.

    کاهش اثرات پیوگلیتازون توسط داروها:
    القاکننده‌های متوسط CYP2C8، داروهای افزاینده قند خون، لوماکافتور و ایواکافتور، کینولون ها، ریتودرین، دیورتیک های تیازیدی و شبه تیازیدی، توپیرامات

    افزایش اثرات داروها توسط پیوگلیتازون:
    داروهای کاهنده قند خون، انسولین‌ها، سولفونیل اوره‌ها

    افزایش اثرات پیوگلیتازون توسط داروها:
    آلفا لیپولئیک اسید، آندروژن ها، مهارکننده‌های متوسط و قوی CYP2C8، داروهای ضدویروس با اثر مستقیم (HCV)، گوانتیدین، لوماکافتور و ایواکافتور، قارچ میتک، مهارکننده‌های مونو آمین اکسیداز، پگ‌ویزومانت، پرگابالین، پروتیونامید، کینولون ها، سالیسیلات ها، مهارکننده‌های انتخابی باز جذب سروتونین

شربت مولتی سانستول با آهن

شربت مولتی سانستول با آهن

شربت مولتی سانستول آهن دار (Multi Sanostol With Iron) مکمل کودکان تولید شده در ایران می‌باشد. این مکمل برای جلوگیری از نرمی استخوان کودکان در سنین رشد مورد استفاده قرار گرفته و باعث تأمین ویتامین های مهم و ضروری کودکان می‌شود. شربت مولتی سانستول علاوه بر آهن حاوی ویتامین‌های گروه B، ویتامین های A، D3، کلسیم و ویتامین E می‌باشد. که باعث شکل گیری بهتر و استحکام استخوان‌ها و دندان‌های کودک می‌شود.

ترکیبات و مزایای شربت مولتی سانستول آهن

شربت مولتی سانستول آهن دار حاوی املاح و ویتامین های مهم و ضروری برای کودکان و در جهت بهبود رشد کودک می‌باشد. این مکمل برای رشد بهتر تجویز می‌شود. و حاوی ویتامین های B1، B2، B6، C، ویتامین E، ویتامین D3، کلسیم، آهن و ویتامین A هستند. این ویتامین ها علاوه بر تأمین تمامی مواد مغذی برای رشد بهتر باعث تعادل و تنظیم عملکرد هورمون های بدن، تحکیم استخوان ها و متابولیسم بدن می‌شود. سایر مزایای قابل ذکر:

  • تأمین ویتامین های مهم و ضروری در سنین رشد
  • تحکیم استخوان ها در دوران رشد
  • تأمین انرژی جسمانی
  • استحکام استخوان
  • تقویت بدن

عملکرد شربت مولتی سانستول با آهن 

شربت مولتی سانستول با آهن حاوی انواع ویتامین های گروه B، ویتامین های D، C،E ،A، املاح آهن وکلسیم می باشد. این شربت مناسب بزرگسالان و کودکان است و نیازهای آن ها جهت تقویت و رشد بدنشان را تامین می کند. این شربت جهت جلوگیری از کمبود ویتامین ها در تمام گروه های سنی و دوران شیردهی، بازسازی انرژی مصرف شده در شرایط خستگی مفرط، تسریع در بهبود دوران نقاهت و تامین آهن مورد نیاز در دوران رشد کودکان و نوجوانان قابل مصرف می باشد.

مقدار و نحوه مصرف شربت مولتی سانستول آهن

این شربت می تواند مورد استفاده کودکان از 1 سالگی قرار گیرد. به این ترتیب که کودکان 1 تا 6 سال روزانه 5 میلی لیتر و کودکان بالای 6 سال و بزرگسالان روزانه 10 میلی لیتر از این شربت را میل کنند.

موارد منع مصرف

در صورت بالا بودن میزان کلسیم در خون (هایپرکلسیما)،دفع بالای کلسیم در ادرار (هایپرکلسی اوریا)،در صورت ابتلا به هموکروماتوز و اختلالات مربوط به مصرف آهن نباید مصرف شود.

مصرف شربت مولتی ویتامین همراه با آهن در افراد مبتلا به سنگ کلیه و بیماری بویک (سارکوئیدوز) باید بعد از مشورت با پزشک صورت گیرد.

این فراورده در افرادی که به هر یک از ترکیبات این شربت حساسیت دارند منع مصرف دارد.

عوارض جانبی

هیچ گونه عوارض جانبی شناخته شده‌ای در صورت مصرف دوز تجویز شده وجود ندارد. در صورت بروز عوارض جانبی ذکر نشده لطفا به پزشک یا داروساز مراجعه نمایید.

زرد شدن رنگ ادرار که به علت وجود ویتامین ب۲ در شربت مولتی سانستول که به ندرت رخ می‌دهد. و بی خطر است.

تداخل دارویی

مصرف همزمان ویتامین‌های A و D در کنار شربت مولتی سانستول آهن دار می‌تواند افزایش شدید دوز این ویتامین‌ها را به دنبال داشته باشد. توصیه می‌شود در صورت استفاده از دارو یا فراورده‌های مشابه، مصرف شربت سانستول را تحت نظر پزشک یا داروساز آغاز کنید. زیرا تداخل مصرف ممکن است به افزایش شدید دوز مصرفی، اثرات ناخواسته و یا کاهش اثر داروی مصرف شده منجر شود.

شربت مولتی- سانستول آهن‌دار حاوی سوربیتول است. لذا در صورت داشتن مشکل در هضم برخی از انواع شیرین کننده‌ها، پیش از مصرف با پزشک خود مشورت نمایید.

بیماری خود ایمنی

بیماری خود ایمنی

بیماری خود ایمنی

بیماری خود ایمنی نوعی اختلال است که در آن سیستم دفاعی بدن به اشتباه به خود بدن حمله می‌کند. معمولا سیستم ایمنی وظیفه‌ی محافظت از بدن در برابر میکروب‌هایی مثل باکتری‌ها و ویروس‌ها را برعهده دارد. وقتی سیستم ایمنی متوجه حمله‌ی عوامل خارجی می‌شود، سلول‌های جنگجو را برای مقابله با آنها به سمت‌شان می‌فرستد.

در حالت عادی، سیستم ایمنی قادر است تفاوت سلول‌های خارجی از سلول‌های خودش را تشخیص دهد. در بیماری خود ایمنی، سیستم ایمنی قسمتی از بدن (مثل مفصل‌ها یا پوست) را به‌عنوان عنصر خارجی اشتباه می‌گیرد. در این شرایط، پروتئینی به نام اتوآنتی‌بادی را برای حمله به سلول‌های سالم پخش می‌کند.

برخی از بیماری های خود ایمنی تنها یک عضو از بدن را مورد حمله قرار می‌دهند. برای مثال دیابت نوع ۱ به پانکراس آسیب می‌رساند. بیماری‌های دیگر، مثل بیماری لوپوس، تمام بدن را درگیر می‌کند.

چند بیماری خود ایمنی رایج

بیشتر از ۸۰ نوع مختلف از بیماری‌های اتوایمیون وجود دارد که برخی از آن‌ها را در ادامه آورده‌ایم:

  • دیابت نوع ۱

پانکراس هورمون انسولین را تولید می‌کند که سبب تنظیم سطح قند خون می‌شود. در دیابت شیرین نوع ۱، سیستم ایمنی حمله کرده و سلول‌های تولید کننده انسولین در پانکراس را از بین می‌برد. افزایش قند خون سبب آسیب به رگ‌های خونی و همچنین ارگان‌های بدن همچون قلب، کلیه، چشم‌ها و اعصاب می‌شود.

  • آرتریت روماتوئید

در آرتریت روماتوئید سیستم ایمنی به مفاصل حمله می‌کند و موجب قرمزی، گرما، درد و سفت شدن در مفصل می‌شود. برخلاف استئوآرتریت که معمولاً افراد با افزایش سن به آن مبتلا می‌شوند، روماتوئید آرتریت می‌تواند در سن ۳۰ سالگی یا زودتر آغاز شود.

  • پسوریازیس

بیماری خود ایمنی پوستی چیست؟! سلول‌های پوست به‌ صورت طبیعی رشد می‌کنند و هنگامی که دیگر به آن‌ها نیازی نیست، میریزند. پسوریازیس سبب می‌شود سلول‌های پوستی با سرعت بسیار زیادی تقسیم شوند و سلول‌های اضافه ایجاد شده، ایجاد لکه‌های قرمز ملتهب می‌کند که به‌ صورت شایع دارای فلس‌های سفید نقره‌ای پلاک بر روی پوست هستند. ۳۰ درصد از مردم که پسوریازیس دارند به ورم سفتی و درد در مفاصل خود نیز دچار می‌شوند که به این شکل از بیماری آرتریت پسوریاتیک می‌گویند.

  • مالتیپل اسکلروزیس

مالتیپل اسکلروزیس به غلاف میلین آسیب می‌زند. غلاف میلین پوشش محافظت کننده در اطراف سلول‌های عصبی در سیستم عصبی مرکزی است. در اثر آسیب غلاف میلین، سرعت انتقال پیام عصبی بین مغز و طناب نخاعی، از سایر اندام‌های بدن و به آن‌ها، کند می‌شود. این آسیب سبب ایجاد علائمی همچون بی‌حسی، مشکلات تعادلی و اشکال در راه رفتن می‌شود. این بیماری در اشکال مختلف بروز می‌کند که سرعت پیشرفت متفاوتی دارند. طبق تحقیقی که در سال ۲۰۱۲ انجام شد، حدود ۵۰ درصد از افرادی که ام اس دارند، حدود ۱۵ سال پس از شروع بیماری، برای راه رفتن نیاز به کمک دارند.

  • لوپوس اریتماتوز سیستمیک

با وجود این که در سالهای ۱۸۰۰ میلادی پزشکان لوپوس را به‌ عنوان یک بیماری پوستی معرفی کردند، زیرا اغلب سبب ایجاد راش می‌شد، فرم سیستمیک آن که بسیار رایج است، در حقیقت به بسیاری از ارگان‌ها شامل مفاصل، کلیه‌ها، مغز و قلب آسیب می‌زند. رایج‌ترین علائم این بیماری خود ایمنی، درد مفاصل، خستگی و راش‌های پوستی هستند.

  • بیماری آدیسون

این بیماری، یک بیماری خود ایمنی است که غدد فوق کلیه را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این غدد هورمون‌های کورتیزول و آلدسترون را در کنار هورمون‌های آندروژن می‌سازد. داشتن میزان بسیار کم کورتیزول، بر روی نحوه استفاده و ذخیره سازی کربوهیدرات‌ها و گلوکز بدن تاثیر  می‌گذارد. کمبود آلدوسترون سبب از دست رفتن سدیم و افزایش پتاسیم در خون است. علائم این بیماری شامل ضعف، خستگی، از دست رفتن وزن و کاهش قند خون است‌.

  • کم خونی مزمن

کم خونی یکی دیگر از انواع بیماری های خود ایمنی است که به خاطر کمبود نوعی از پروتئین به وجود می‌آید. سلول‌های معده وظیفه ساختن این پروتئین را بر عهده دارند که جهت جذب ویتامین ب۱۲ ضروری است. در نتیجه فرد نمی‌تواند به طور مناسبی DNA را سنتز کند و به کم خونی مبتلا می‌شود. از نشانه‌های این بیماری می‌توان به کاهش وزن، سرگیجه، ضعف، بی‌حسی دست و پا، رنگ پریدگی و تنگی نفس اشاره کرد.

علت بیماری خود ایمنی

به طور کلی پزشکان هنوز علت اختلال خود ایمنی را تشخیص نداده‌اند، چرا که این بیماری طیف مختلفی از مشکلات را به وجود می‌آورد. ولی با این حال نشانه‌هایی وجود دارند که نشان می‌دهد برخی از افراد بیشتر دچار آن می‌شوند. عواملی مانند استرس، ژنتیک، استفاده از برخی داروها، قرار گرفتن در مجاورت مواد شیمیایی و التهاب می‌توانند درصد بروز آن را افزایش دهند.

از طرفی رژیم غذایی نیز شاید خیلی بی‌تاثیر نباشد، زیرا گفته می‌شود مصرف خوراکی‌های پر نمک، غذاهای چرب و شیرینی زیاد هم باعث به وجود آمدن این بیماری می‌شوند. همچنین طبق تحقیقات زنان بیشتر از مردان دچار ابتلا به اختلال خود ایمنی می‌شوند و این بیماری در سنین باروری بیشتر رخ می‌دهد.

با اینکه بیشتر انواع این بیماری هنوز نادر است و در افراد کمتری دیده می‌شوند، ولی باز هم به دلایل ناشناخته‌ای در حال افزایش بوده و انسان‌های مختلفی را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

نشانه‌های بیماری های خود ایمنی

بسیاری از نشانه‌های اولیه در بیماری‌های خود ایمن بسیار شبیه به هم هستند، از جمله:

  • خستگی؛
  • عضله‌های دردناک؛
  • التهاب و قرمزی؛
  • تب پایین؛
  • مشکل تمرکز؛
  • بی‌حسی و گزگز شدن دست‌ها و پاها؛
  • ریزش مو؛
  • ضایعه‌ی پوستی.

هرکدام از بیماری‌ها می‌توانند علائم خاص خودشان را نیز داشته باشند. برای مثال، دیابت نوع ۱ باعث بروز تشنگی زیاد، کاهش وزن و خستگی می‌شود. در بیماری التهابی روده درد و نفخ شکم و اسهال بروز می‌کند.

در برخی بیماری های خود ایمنی مثل پسوریازیس یا روماتیسم مفصلی نشانه‌ها پایدار نیستند و پس از مدتی از بین می‌روند. دوره میان بروز علائم «اشتعال ناگهانی» flare-ups نامیده می‌شود. دوره‌ای که نشانه‌های بیماری از بین می‌روند نیز «بهبود بیماری» remissions نام دارد.

درمان بیماری خود ایمنی

حتی بهترین دارو برای بیماری خود ایمنی نمی‌تواند بیماری را درمان کند؛ بلکه می‌تواند سبب کنترل پاسخ‌های ایمنی شده و التهاب را کاهش داده یا حداقل درد و التهاب را کم کند. انواعی از بهترین دارو برای بیماری خود ایمنی شامل موارد زیر است:

همچنین درمان‌هایی برای کاهش علائمی همچون درد، ورم، خستگی و راش‌های پوستی وجود دارد. رژیم غذایی متعادل و انجام منظم ورزش نیز می‌تواند سبب بهتر شدن، گردد.

همانطور که گفته شد، دلیل ایجاد بیماری خود ایمنی مشخص نیست؛ اما عوامل ژنتیکی و عوامل محیطی بر این بیماری‌ها تاثیر دارد. یکی از مهم‌ترین عوامل محیطی، رژیم غذایی است. یک رژیم غذایی اصولی تنها به کاهش وزن و یا افزایش آن توجه نمی‌کند؛ بلکه در اختیار قرار دادن انواع مواد مغذی و تامین نیازهای بدن را نیز در اولویت دارد.

گرفتگی عضلات

گرفتگی عضلات

گرفتگی عضلات؛ عضلات دسته‌هایی از الیاف هستند که منقبض و منبسط شده و حرکات را ایجاد می‌کنند. زمانی که این عضلات به طور منظم منقبض و منبسط شوند، الیاف آن‌ها طولانی‌تر شده و می‌توانند در زمان ورزش کردن انقباض بیشتری داشته باشند. زمانی که این عضلات به خوبی شل نشده و منبسط نشوند در معرض خستگی قرار می‌گیرند و فعالیت‌های رفلکسی اعصاب نخاعی را تحت تأثیر قرار می‌دهند. زمانی که عضلات خسته می‌شوند و دریافت اکسیژن آن‌ها کاهش پیدا می‌کند، مواد زائد در بافت آن‌ها تجمع کرده و باعث اسپاسم یا گرفتگی آن‌ها می‌شود. زمانی که گرفتگی آغاز می‌شود نخاع عضله را برای حفظ این انقباضات تحریک می‌کند.

همه ما حداقل یک بار با اسپاسم عضلانی یا گرفتگی عضلانی درگیر بوده ایم و می دانیم که هر چند مشکل خیلی بزرگ یا جدی نیست اما درمان همین مشکل جزئی ما را با دردسرهای زیادی روبرو می کند.

علاوه بر آن اگر گرفتگی عضلانی درمان نشود می تواند مشکلات جدی زیادی را به همراه داشته باشد.

اسپاسم عضلانی، انقباض عضلانی ناگهانی و شدید است که بسته به علت ممکن است برای هر قسمت از بدن اتفاق بیفتد و از چند ثانیه تا چند دقیقه یا حتی طولانی تر ادامه یابد.

اسپاسم های عضلانی در واقع علائمی هستند که به شما می گویند شما در بدنتان کار اشتباهی انجام داده اید.

این اسپاسم در اثر تحریک اعصاب کنترل کننده مفاصل نخاعی و دیسک ایجاد می شوند.

این اعصاب همان مواردی هستند که باعث کاهش انقباض عضلات می شوند.

هنگامی که تحریک در بدن اتفاق می افتد، اعصاب با ارسال پیام و ایجاد رفلکس باعث توقف حرکات بدن به منظور حفاظت از بدن می شوند.

در واقع می توان گفت که در بسیاری از موارد دلیل ایجاد اسپاسم عضلانی، استفاده بیش از حد از عضلات می باشد.

علت گرفتگی عضله

  • دریافت خون و مواد مغذی در عضلات متوقف می‌شود.

هنگامی که گردش خون ضعیف شده و سطح التهاب بالا می‌رود، عضلات خون کافی، اکسیژن و الکترولیت برای ثبات خود، دریافت نمی‌کنند. این اتفاق به این دلیل رخ می‌دهد که سرخرگ‌ها در حالت نامناسبی قرار دارند، که باعث قطع منابع خونی به بیشتر عضلات می‌شود. چون انگشتان پا، قوزک و ساق پا، دورترین اندام‌ها نسبت به قلب هستند، بیشتر مستعد درد و گرفتگی عضله هستند. کاهش منابع خونی در پاها را تصلب شرایین اندام‌ها می‌نامند و یکی از متداول‌ترین عوامل گرفتگی عضله است.

  • کم ‌آبی بدن

هنگامی که دریافت مایعات کاهش می‌یابد یا وقتی که مواد ادرارآور که منجر به افزایش ادرار می‌شود، مانند الکل، برخی از چای‌های گیاهی یا داروهای خاص و تجویزی مصرف می‌شود، عضلات دچار گرفتگی می‌شوند. به این دلیل که بدن برای فعالیت خود به مقدار زیادی مایعات نیاز دارد، هنگامی که مقدار مایعات در بدن کاهش می‌یابد و بدن دچار کم آبی می‌شود، مایعات از درون عضلات کشیده می‌شود. به جای آن، بدن نگهداری مایعات حیاتی را در بخش‌هایی از بدن که برای زنده ماندن حیاتی هستند (مغز و دیگر اندام‌های حیاتی)، در اولویت قرار می‌دهد. مشکل اینجا مشخص می‌شود که بسیاری از عصب‌هایی که به عضله متصل هستند و حرکت بدن را کنترل می‌کنند، زمانی می‌توانند به درستی فعالیت کنند که مقدار کافی آب و سدیم در اطراف آن‌ها وجود داشته باشد. هنگامی که این مقدار آب کاهش می‌یابد و بدن کم آب می‌شود، عضلات بیش از حد حساس شده و به طور غیرارادی منقبض می‌شوند.

  • کاهش بیش از حد سطح الکترولیت

عضلات برای حرکت، انقباض و شل شدن به مقدار کافی مواد معدنی نیاز دارند، بنابراین کمبود پتاسیم، کلسیم یا منیزیم می‌تواند باعث گرفتگی عضلات و درد ‌شود. برخی از روش‌هایی که منجر به تحلیل این مواد می‌شود، شامل ورزش و رژیم غذایی نامناسبی است که فاقد سبزیجات و میوه‌های بدون مواد مغذی باشد، مانند موادی که برای فشار خون بالا استفاده می‌شود.

  • بلند کردن اجسام سنگین

خم شدن و چرخش بدن در حالی که جسم سنگینی را بالا می‌برید، می‌تواند منجر به کشیدگی یا پارگی عضلات یا رباط‌ها در کمر شود. وقتی عضلات ملتهب می‌شوند، اغلب دچار گرفتگی کمر می‌شوید.

عضلات به استخوان متصل هستند. هنگامی که استخوان از رباط خود خارج می‌شود، کشیدگی و رگ‌ به‌ رگ شدن عضله رخ می‌دهد که نه تنها منجر به گرفتگی عضله می‌شود، بلکه هنگامی که این جابجایی عصب را فشرده می‌‌کند، کمردرد، درد گردن و حتی درد سیاتیک را به همراه دارد.

  • عصب‌ها فشرده و منقبض می‌شوند.

گاهی اوقات گرفتگی عضلات پا یا کمر در واقع ناشی از فشردگی و انقباض عصب‌های ستون فقرات است. وضعیت بد بدن منجر به افزایش فشار در مجرای ستون فقرات شده، که هنگام شروع حرکت یا تغییر ناگهانی وضعیت بدن، باعث گرفتگی عضلات می‌شود.

  • فعالیت شدید

هنگامی که از عضله بیش از حد استفاده شود یا آسیب ببیند، گرفتگی عضله رخ می‌‌دهد. ورزشکارانی که فعالیت جسمانی را به سرعت افزایش می‌دهند، فشار زیادی روی عضلات وارد می‌کنند. گرفتگی عضله یا آسیب‌های ورزشی با هم ارتباط دارند.

  • داروها

داروهای خاصی هستند که عارضه جانبی شناخته شده گرفتگی عضله را به همراه دارند. این داروها، داروهایی هستند که برای درمان فشار خون بالا، بیماری قلبی و کلسترول، پارکینسون و آلزایمر و همچنین بسیاری بیماری‌های دیگر بکار می‌روند.

گرفتگی عضلات در شب (شبانه) اغلب پس از رفتن به رختخواب رخ می‌دهد و معمولاً ناشی از خستگی عضله و آسیب عصبی است. افراد مسن و زنان باردار بیشتر در معرض خطر گرفتگی عضله در شب هستند، گرچه مشکلاتی مانند از کارفتادگی کلیه و آسیب عصبی دیابتی می‌تواند باعث این اتفاق شود. شواهدی وجود دارد که برخی از داروهای ادرار آور نیز باعث گرفتگی عضله شبانه می‌شوند.

  • بارداری

افزایش وزن در طول دوران بارداری می‌تواند گرفتگی عضله ایجاد کند که به دلیل فرسودگی ناشی از استفاده زیاد از آن عضله است. همچنین کاهش مایعات و مواد معدنی دریافتی توسط جنین، ممکن است احتمال گرفتگی عضله را بیشتر کند.

انواع گرفتگی عضله

گرفتگی‌های پارافیزیولوژیک عضلات

گرفتگی‌های پارافیزیولوژیک به طور شایع دیده می‌شوند ولی ناشی از عارضه‌ی خاصی نیستند. این گرفتگی‌ها در موارد زیر ایجاد می‌شوند:

  • بارداری: تا ۳۰ درصد از خانم‌های باردار گرفتگی عضلات پا را در طی دوران بارداری تجربه می‌کنند. این گرفتگی‌ها بیشتر در سه ماهه‌ی آخر بارداری دیده می‌شوند.
  • ورزش: علت بروز گرفتگی‌های عضلانی در اثر ورزش کردن تا حد زیادی ناشناخته است. باور بر این است که این گرفتگی‌ها تا حد زیادی به فشارهای فیزیولوژیک مثل کم آبی و کشیدگی عضلات پس از ورزش کردن مربوط هستند.

گرفتگی‌های ایدیوپاتیک عضلات

اکثر افراد در طی زندگی خود گرفتگی‌های ایدیوپاتیک عضلات را تجربه می‌کنند. این گرفتگی‌ها معمولاً در طول شب و در عضلات پا و کف پا بروز کرده و می‌توانند در اثر کوچک‌ترین انقباضی در عضلات اسکلتی آغاز شوند.

گرفتگی‌های ایدیوپاتیک در گروه‌های زیر طبقه‌بندی می‌شوند:

  • گرفتگی‌های شبانه: گرفتگی‌هایی که به هنگام شب و موقع خواب ایجاد می‌شوند.
  • بیماری کرامپ اتوزوم غالب: یک بیماری وراثتی که باعث گرفتگی‌های مکرر عضلات می‌شود.
  • سندرم‌های فعالیت مداوم الیاف عضلانی: مثل سندرم آیزاک، سندرم استیف من و سندرم کرامپ فاسیکولاسیون (پرش غیر قابل کنترل عضلات در زیر پوست).
  • سندرم ساتویوشی: سندرمی که باعث گرفتگی‌های پیشرونده‌ی عضلات شده و موجب اسهال و آلوپسی می‌شود.
  • میوکیمیا: لرزش ناگهانی عضله.
  • سندرم میوکیمیا هایپرهیدروز: میوکیمیا همراه با تعریق شدید.
  • مقاومت به انسولین وراثتی به همراه آکانتوسیتوز (گلبول‌های قرمز تیغ دار) و هایپرتروفی آکرال: یک سندرم نادر که در اثر آن کف دست و پاها بزرگ شده، پوست حالت مخملی پیدا کرده و گرفتگی‌های عضلانی ایجاد می‌شود.
  • گرفتگی‌های ناشی از سرطان
  • آتروفی طبیعی عضلات (تحلیل عضلانی): که در افراد بالای ۶۵ سال بروز پیدا می‌کند آن‌ها را در خطر بروز گرفتگی‌های عضلانی قرار می‌دهد.

گرفتگی‌های عضلانی علامتی

اکثر گرفتگی‌های عضلانی در این دسته قرار گرفته و مربوط به بیماری‌های مختلفی در چند دستگاه بدن می‌باشند.

دستگاه عصبی مرکزی و محیطی:

  • بیماری‌ نورون‌های حرکتی مثل اسکلروز طرفی آمیوتروفیک (ALS)
  • بیماری پارکینسون
  • بیماری مالتیپل اسکلروز (MS)
  • کزاز
  • رادیکولوپاتی
  • نوروپاتی‌های محیطی

دستگاه عضلانی

  • برخی از میوپاتی‌ها (بیماری‌هایی که عضلات اسکلتی را درگیر می‌کنند)
  • میوتونی (گرفتگی یا سفتی موقت عضله)

دستگاه قلبی عروقی

  • بیماری‌های عروقی (وریدی)
  • بیماری شریان‌های محیطی (آرتریواسکلروز)
  • فشار خون بالا

بیماری‌های متابولیک و دستگاه درون ریز

  • هایپوتیروئیدیسم (کم کاری غده تیروئید) و هایپرتیروئیدیسم (پر کاری غده تیروئید)
  • هایپرپاراتیروئیدیسم (بیماری غده پاراتیروئید)
  • کمبود کورتیکوتروپین (یک هورمون که توسط غده هیپوفیز ترشح می‌شود)

درمان گرفتگی عضلات

  • کاهش گرفتگی عضلات با دوش داغ 

وان گرم یا دوش داغ می تواند موجب کاهش گرفتگی عضلات شود. گرما موجب رفع گرفتگی عضلانی و تسکین آنها خواهد شد.

  • کاهش گرفتگی عضلات با کمپرس سرد یا گرم

یک کیسه یخ را روی ناحیه مبتلا به مدت 10 دقیقه یا به مدت قرمز شدن موضع مالش دهید تا به شل شدن و رفع گرفتگی عضلات ‏‏کمک کند. قرمزی موضع به علت این است که سلول های قرمز خون موجب گرمی عضلات می شوند.‏کمپرس گرم یا استفاده از یک حوله گرم یا پتوی برقی موجب تحریک جریان خون موضع و ‏رفع گرفتگی عضلات می شود.

  • آبرسانی موجب کاهش گرفتگی عضلات می شود.

کم آبی بدن ممکن است موجب گرفتگی عضلات شود پس بهتر است هر روز آب فراوان بنوشید تا به جبران مایعات از دست رفته بدنتان بپردازید.

  • رژیم غذایی سالم برای درمان گرفتگی عضلات

ممکن است کمبود یک ماده غذایی در بدن موجب  گرفتگی عضلانی شود .پتاسیم و کلسیم از مواد معدنی هستند که می ‏‏توانند موجب گرفتگی عضلات شوند .اضافه کردن این مواد غذایی به سفره خانواده تان و گرفتن یک برنامه غذایی متعادل از پزشک می تواند در درمان عضلات گرفته بسیار موثر باشد. مواد غذایی سرشار از کلسیم مانند ماست و شیر و مواد غذایی غنی از پتاسیم نظیر موز ‏و ‏سیب زمینی است.

  • درمان گرفتگی عضلات با ماساژ ملایم‏

گرفتگی عضلات را می توانید با ماساژ ملایم کاهش دهید زیرا ماساژ ملایم سبب برقرای بهتر جریان خون می شود و عضلات گرفته را تسکین می دهد . قسمت دچار گرفتگی عضلات را با بیوفریز مالش دهید.

بیوفریز یک مسکن موضعی برای تسکین درد عضلات ، آرتروز، کمر، کتف، کشیدگی گردن، اسپاسم عضلانی، زانو، ‏‏لگن و پشت ران، قوزک پا و مفاصل آرنج است.‏

  • کشش یکی از راه های درمان گرفتگی عضلات

یک برنامه منظم ‏‏کشش عضلات به حفظ انعطاف پذیری و آرامش عضلات کمک و از گرفتگی های عضلات جلوگیری می کند.انگشت پایتان رو به بالا قرار دارد ، پاهایتان را ‏‏به سمت سرتان بکشانید. 30 دقیقه در همین حالت بمانید. این کشش سبب شل شدن عضلات کمر خواهد شد و در ‏‏صورت گرفتگی عضلات جلوی رانتان ، پاهایتان را به سمت سرین تان بکشانید و 30 دقیقه در همین حالت بمانید.

  • کاهش گرفتگی عضلات با ویتامین ب کمپلکس 

مکمل های ویتامین ب کمپلکس موجب کاهش گرفتگی عضلات می شود اما هنوز تحقیقات بیشتری برای اثبات این موضوع لازم است.

فلوکستین

فلوکستین _Fluoxetine

فلوکستین (Fluoxetine)

فلوکستین؛ ﯾﮑﯽ از ﭘﺮﮐﺎرﺑﺮد ﺗﺮﯾﻦ داروی ﻗﺮن اﺧﯿﺮ در ﺟﻬﺎن و اﯾﺮان  ﮐﭙﺴﻮل ﻓﻠﻮﮐﺴﺘﯿﻦ ﯾﺎ ﻫﻤﺎن ﭘﺮوزاک می باﺷﺪ. ﺧﺎﺻﯿﺖ ﺑﯽ اﺷﺘﻬﺎﯾﯽ آن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺧﯿﻞ ﻋﻈﯿﻤﯽ از ﺧﺎنم ها ﺑﺮای ﻻﻏﺮ ﺷﺪن ﻓﻠﻮﮐﺴﺘﯿﻦ را ﻣﺼﺮف کنند و از طرفی خاصیت انرژی بخشی و عدم خواب آلودگی آن باعث شده خیلی از بیماران افسرده و مضطرب به راحتی مایل به مصرف آن باشند، فلوکستین از داروهای ضد افسردگی که ماده ای به نام سروتین را در مغز بیماران افسرده را افزایش می دهد و در درمان بیماری هایی چون افسردگی ماژور ، افسردگی پس از زایمان، افسردگی فصلی، اختلال پانیک، و اختلال وسواس جبری و فکری ، و پرخوری عصبی کاربرد دارد و فلوکستین همانند داروهای دیگر ضد افسردگی مثل سیتالوپرام، پاروکسین، سرترالین می تواند خلق و روحیه بیمار افسرده را افزایش دهد و افسردگی را درمان نماید.

اشکال دارویی رایج فلوکستین در ایران:

  • قرص فلوکستین ۱۰ میلی گرم
  • قرص فلوکستین ۲۰ میلی گرم
  • شربت فلوکستین۲۰ میلی گرم.

عملکرد فلوکستین

سلول های مغزی که نورون نام دارند،چندین نوع ماده ی شیمیایی را به عنوان پیام رسان در فضای بین سلولی آزاد می کنند تا نورون ها تحریک شوند و پیام عصبی منتقل گردد.این روند برای کنترل بسیاری از عملکردهای مغزی صورت می گیرد.
سروتونین یکی از این ترکیبات می باشد که پس از تحریک نورون ها توسط پمپ هایی به داخل سلول های عصبی بازگردانده می شود.
داروهای مهارکننده ی اختصاصی این پمپ های جمع کننده ی سروتونین (SSRI) كه فلوكستين يكي از آنهاست، با مهار بازجذب سروتونين به داخل سلول ها منجر به باقی ماندن سروتونين در فضای بين سلولی در مغز و در نتيجه تحريک بيشتر سلول های عصبی می شوند.
در بیماری هایی نظیر افسردگی،پرخوری عصبی و وسواس،سطح سروتونین در مغز کاهش می یابد و با اثر این داروها می توان تعادل بین عوامل شیمیایی مغز را برقرار کرد تا علائم این بیماری ها برطرف گردد.

کاربرد فلوکستین

روانپزشکان و متخصصین مغز و اعصاب فلوکستین را برای درمان اختلالات زیر به کار می‌برند:

  • اختلالات افسردگی اساسی
  • اختلالات افسردگی پس از زایمان (با مشورت دکتر روانپزشک و دکتر زنان مصرف شود).
  •  افسردگی فصلی
  • سندروم پیش از قاعدگی
  • اختلال وسواس فکری و عملی
  •  اضطراب جدایی کودکان
  • اختلال افسردگی در کودکان
  • مشکل استرس و اضطراب
  • حمله هراس یا پانیک اتک
  •  استرس پس از سانحه
  •  پرخوری عصبی
  •  فوبیا
  • اختلال موکنی
  • سندروم روده تحریک‌پذیر.

نحوه ی مصرف صحیح فلوکستین

این دارو در ایران بصورت کپسول ۱۰و ٢٠ ميلی گرم و شربت ٢٠ميلی گرم در ۵ میلی لیتر موجود می باشد.
فرم شربت بیشتر برای درمان مشکلات افسردگی و وسواس در اطفال استفاده می شود.
اگر این دارو بصورت یک نوبت در روز تجویز شود می توانید آن را هر زمان که راحت هستید مصرف کنید زیرا مشاهده شده است که این دارو برخی از افراد را دچار خواب آلودگی و برخی از افراد را دچار بی خوابی می کند به همین دلیل بسته به شرایط خودتان زمان مشخصی در شبانه روز را برای مصرف این دارو تعیین نمایید.
ممکن است پزشک شما درمان را با مقدار داروی کم شروع کند و پس از عادت کردن بدن،مقدار داروی شما را افزایش دهد تا احتمال بروز عوارض ناشی از دارو کمتر شود.
این دارو با غذا تداخلی ندارد و می توانید آن را قبل یا بعد از غذا مصرف نمایید.
کپسول را باید بصورت کامل میل کنید و از باز کردن یا جویدن آن خودداری نمایید و در صورتی که با بلع کپسول مشکل دارید می توانید از پزشک خود بخواهید که فرم دارویی شربت را برایتان تجویز نماید.

دوز مصرفی فلوکستین  برای هر بیماری

فلوکستین برای درمان افسردگی

اگر این دارو را برای افسردگی مصرف می نمایید، علائم بهبودی ممكن است ۴ هفته یا بیشتر پس از شروع مصرف دارو ظاهر شود. همچنین به منظور جلوگیری از عود بیماری ممکن است مصرف دارو به مدت ۶ ماه یا بیشتر ضروری باشد.

دوز بزرگسالان برای درمان افسردگی (سنین ۱۸ تا ۶۴ سال)

  • دوز معمولی: ۲۰ تا ۸۰ میلی گرم فلوکستین در روز.
  • حداکثر دوز: ۸۰ میلی گرم فلوکستین در روز.
  • دوز اولیه: ۲۰ میلی گرم فلوکستین در روز که در صبح مصرف می‌شود.

دوز کودکان برای درمان افسردگی (از سن ۸ تا ۱۷ سال)

  • معمولی: ۱۰-۲۰ میلی گرم فلوکتسین در روز.
  •  اولیه: بعد از اینکه کودک شما به مدت یک هفته ۱۰ میلی گرم در روز مصرف کرد، روانپزشک ممکن است میزان دوز را به ۲۰ میلی گرم در روز افزایش دهد.

فلوکستین برای درمان وسواس

اگر اين دارو را برای وسواس مصرف می‌نماييد، علايم بهبودی ممكن است ۵ هفته يا بيشتر پس از شروع مصرف دارو ظاهر شود. در طی اين مدت پيشرفت درمان بايد توسط پزشک معالج كنترل گردد.

دوز بزرگسالان (سنین ۱۸ تا ۶۴ سال)

  • دوز معمولی: ۲۰ تا ۸۰ میلی گرم در روز.
  • حداکثر دوز: ۸۰ میلی گرم در روز.
  • دوز اولیه: ۲۰ میلی گرم در روز که در صبح مصرف می‌شود.

دوز کودک (سنین ۱۳ تا ۱۷ سال و نوجوانان با وزن بالاتر)

  •  معمولی: ۲۰-۶۰ میلی گرم در روز.
  •  اولیه: ۱۰ میلی گرم در روز. بعد از دو هفته، پزشک به احتمال زیاد دوز کودک شما را به ۲۰ میلی گرم در روز افزایش می‌دهد.

دوز کودک (۷ تا ۱۲ سال و نوجوانان با وزن کمتر)

  •  معمولی: ۲۰-۳۰ میلی گرم در روز.
  •  اولیه: ۱۰ میلی گرم در روز.

قرص فلوکستین برای درمان PMS

اگر فلوکستین را برای مشکلات پیش از قاعدگی یا همان سندروم پیش از قاعدگی مصرف می‌کنید، ممکن است پزشک زنان شما این‌طور تشخیص دهد که آن را هر روز یا فقط برای دو هفته پیش از شروع قاعدگی تا اولین روز قاعدگی مصرف کنید. به یاد داشته باشید که زمان مصرف قرص را روی تقویتتان علامت بزنید.

فلوکستین برای درمان پرخوری عصبی

اگر اين دارو را برای پرخوری عصبی مصرف می‌نماييد، علايم بهبودی ممكن است یک هفته پس از شروع مصرف دارو ظاهر شود. اگر چه جهت بهبودی كامل ممكن است به ۴ هفته يا بيشتر وقت نياز باشد.

دوز بزرگسالان (سنین ۱۸ تا ۶۴ سال)

  • دوز معمولی: ۶۰ میلی گرم در روز که صبح مصرف می‌شود.

مقدار مصرف در موارد افسردگی همراه با اختلال دو قطبی I

دوز بزرگسالان (سنین ۱۸ تا ۶۴ سال)

  • فلوکستین باید در ترکیب با داروی اولانزاپین مصرف شود.
  • دوز اولیه: ۲۰ میلی گرم فلوکستین با ۵ میلی گرم اولانزاپین یک بار در روز در شب.
  • زمان تغییر دوز: پزشک ممکن است میزان مصرف فلوکستین را تا ۵۰ میلی گرم در روز افزایش دهد. که ممکن است میزان مصرف اولانزاپین شما را تا ۱۲.۵ میلی گرم در روز افزایش دهند.

دوز کودکان (سنین ۱۰ تا ۱۷ سال)

  • فلوکستین باید در ترکیب با داروی اولانزاپین مصرف شود.
  • دوز اولیه: ۲۰ میلی گرم فلوکستین با ۲.۵ میلی گرم اولانزاپین یک بار در روز در عصر مصرف می‌شود.

مقدار مصرف در اختلال هراس

دوز بزرگسالان (سنین ۱۸ تا ۶۴ سال)

  •  معمولی: ۲۰ میلی گرم در روز.
  • اولیه: ۱۰ میلی گرم در روز. بعد از گذشت یک هفته، پزشک احتمالاً دوز شما را به ۲۰ میلی گرم در روز افزایش دهد.

موارد احتیاط مصرف قرص فلوکستین

پیش از مصرف داروی فلوکستین در صورتی که به این دارو حساسیت دارید موضوع را با پزشک خود در میان بگذارید. داروی فلوکستین ممکن است شامل ترکیبات غیر فعالی باشد که موجب بروز حساسیت یا مشکلات دیگر بشود. برای اطلاع از جزئیات بیش‌تر با دکتر داروخانه صحبت کنید.

سوابق پزشکی:

قبل از مصرف فلوکستین سوابق پزشکی خود از جمله سابقه‌ی شخصی یا خانوادگی ابتلا به افسردگی شیدایی یا اختلال دو قطبی و مانیک، سابقه‌ی شخصی یا خانوادگی اقدام به خودکشی، مشکلات کبدی، دیابت، کمبود سدیم در خون (که ممکن است با مصرف قرص‌های ادرار آور و قرص‌های آب تشدید شود)، کم‌آبی بدن، تشنج، زخم معده و روده و سابقه‌ی شخصی یا خانوادگی آب سیاه (گلوکوم زاویه بسته) را دارید موضوع را با پزشک خود یا دکتر داروخانه در میان بگذارید.

فلوکسیتین و قلب:

مصرف فلوکستین ممکن است باعث ایجاد بیماری افزایش سطح کیوتی QT شود که بر ریتم قلب تاثیر می‌گذارد. افزایش سطح کیوتی به ندرت می‌تواند باعث ایجاد ضربان قلب سریع و نامنظم و علائم دیگری مانند سرگیجه‌ی شدید و بی‌هوش شدن شود اما در صورت پیش آمد به سرعت به مراقبت‌های اولیه نیاز دارید. خطر افزایش سطح کیوتی ممکن است در صورت داشتن شرایط پزشکی خاص یا با مصرف داروهای دیگری که طول کیوتی را روی نمودار افزایش می‌دهند بیش‌تر شود. پیش از مصرف داروی فلوکستین همه‌ی داروهای مصرفی‌تان و مشکلاتی از قبیل مشکلات خاص قلبی مانند نارسایی‌های قلبی، ضربان قلب آهسته و افزایش سطح کیوتی در نوار قلب و سابقه‌ی خانوادگی مشکلات خاص قلبی مانند افزایش سطح کیوتی در نوار قلب و ایست ناگهانی قلب را با پزشک خود یا دکتر داروخانه در میان بگذارید.

سطح پایین پتاسیم یا منیزیم خون نیز ممکن است خطر ابتلا به افزایش سطح کیوتی را افزایش دهد. این خطر ممکن است در صورت استفاده از داروهای خاصی مانند قرص‌های آب یا داروهای ادرار آور یا در صورتی که مشکلات خاصی از قبیل عرق کردن شدید، اسهال و استفراغ داشته باشید بیش‌تر شود. در مورد مصرف این دارو با پزشک خود مشورت کنید.

الکل و فلوکستین:

شکل شربت داروی فلوکستین حاوی الکل است. در صورت ابتلا به دیابت، وابستگی به الکل یا بیماری‌های کبدی احتیاط کنید. بعضی از داروها مانند مترونیدازول و دیزولفیرام می‌توانند هنگام ترکیب با الکل واکنش خطرناکی داشته باشند. در مورد استفاده از این داروها با پزشک خود مشورت کنید.

سالمندان:

سال‌مندان بیش‌تر از سایرین در خطر ابتلا به عوارض جانبی مصرف فلوکستین به ویژه خونریزی و افزایش سطح کیوتی هستند. علاوه بر این آن‌ها بیش‌تر در معرض خطر پایین آمدن سطح سدیم خون هستند، به ویژه در صورتی که قرص‌های آب و ادرار آور مصرف کنند.

بارداری و شیردهی:

چنان‌چه باردار هستید فقط در صورت نیاز ضروری قرص فلوکستین ۱۰ و ۲۰ را مصرف کنید. مصرف این دارو در دوران بارداری ممکن است به جنین آسیب برساند. همچنین نوزادان مادرانی که در سه ماه آخر بارداری کپسول فلوکستین ۱۰ مصرف کرده‌اند ممکن است مشکلاتی از قبیل مشکل در غذا خوردن و تنفس، تشنج، سفت شدن عضلات و گریه‌ی مداوم داشته باشند. در صورتی که هر یک از این علائم را در نوزاد خود مشاهده کردید به سرعت به پزشک اطفال اطلاع دهید.

با توجه به این که مشکلات روحی و روانی درمان نشده مانند افسردگی، پنیک‌اتک و اختلال وسواس فکری می‌توانند وضعیت خطرناکی برای مادر و کودک تلقی شوند پیش از تشخیص پزشک مصرف دارو را متوقف نکنید. برای مصرف داروی فلوکستین در دوران شیردهی با پزشک مشورت کنید و در مورد فواید و مضرات آن از پزشک خود کمک بگیرید. به نظر می‌رسد مصرف قرص سرترالین در دوره بادراری امن‌تر است. در این خصوص با روانپزشک و دکتر زنان خود مشورت کنید.

عوارض جانبی قرص فلوکستین

در صورتی که پزشک قرص فلوکستین۱۰ میلی گرم یا قرص فلوکستین ۲۰ میلی گرم  را برای شما تجویز کرده است مطمئن باشید فوائد آن بیش از مضراتش بوده است. همچنین لازم است بدانید اکثر افرادی که داروی فلوکستین را مصرف کرده اند عوارض جدی این دارو را تجربه نکرده اند.

عوارض جانبی شایع فلوکستین ۱۰ و فلوکستین ۲۰ :

  • حالت تهوع
  • خواب‌آلودگی
  • سرگیجه
  • اضطراب
  • مشکل در خواب
  • از دست دادن اشتها
  • خستگی
  •  عرق کردن بیش از حد
  • خمیازه کشیدن مکرر

در صورتی که هر کدام از این اثرات به صورت مداوم ادامه داشتند یا وخیم‌تر شدند به سرعت به پزشک‌تان اطلاع دهید.

عوارض جانبی جدی:

در صورتی که با این عوارض نادر اما خطرناک مواجه شدید به پزشک خود اطلاع دهید:

  • تغییرات روحی و روانی غیر عادی یا شدید (مانند پریشانی، احساس هیجان یا انرژی شدید، افکار خودکشی)
  • کبود شدگی و خون‌ریزی آسان
  • ضعف ماهیچه‌ها و عضلات
  • لرزش
  • تغییر در توانایی جنسی
  • کاهش میل جنسی
  • کاهش وزن غیر معمول.

عوارض جانبی بسیار جدی‌:

در صورتی که عوارض جانبی بسیار جدی‌ای مانند موارد زیر را مشاهده کردید به سرعت به پزشک مراجعه کنید:

  • مشاهده‌ی خون در مدفوع
  • مدفوع تیره
  • استفراغی که مانند تفاله‌ی قهوه به نظر می‌رسد
  • ضربان قلب سریع و نامنظم
  • کمردرد
  • تشنج
  • مشکلات کلیه مثل تغییر در میزان ادرار
  • درد و تورم و قرمزی چشم
  • گشاد شدن مردمک چشم
  • تغییرات بینایی مانند دیدن رنگین‌کمان در اطراف نور در شب
  • تاری دید.

تداخلات دارویی قرص فلوکستین با داروهای دیگر

تداخلات دارویی ممکن است عمل‌کرد و تاثیر داروی فلوکستین را تغییر دهد یا باعث افزایش ریسک بروز عوارض جانبی آن شود. این مطلب شامل تمامی تداخلات دارویی ممکن نیست لذا لیست همه‌ی داروهای مصرفی‌تان را با روانپزشک یا دکتر داروخانه در میان بگذارید و بدون صلاح‌دید پزشک شروع به مصرف، قطع یا تغییر دوز داروی فلوکستین نفرمایید.

اثرات فلوکستین می‌تواند برای چندین هفته پس از مصرف آخرین دوز دارو در بدن شما بماند و با بسیاری از داروهای دیگر تداخل ایجاد کند. پیش از شروع مصرف هر دارویی در صورتی که پنج هفته قبل از آن فلوکستین مصرف کرده‌اید با پزشک خود مشورت کنید.

بعضی از داروهایی که ممکن است با فلوکستین تداخل دارویی ایجاد کنند عبارت‌اند از:

  • داروهایی که از بدن شما بعضی از آنزیم‌های کبدی را پاک می‌کنند، مانند وینبلاستین
  • داروهای ضد آریتمی مثل پروپافنون و فلکاینید
  • داروهای ضد افسردگی سه حلقه‌ای مانند دزپیرامین و ایمی‌پرامین
  • داروهایی که می‌تواند باعث کبودی و خون‌ریزی شود مانند داروهای ضد پلاکت از جمله کلوپیدوگرل
  • داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی مانند ایبوپروفن
  • داروهای ضد لخته شدن خون مانند وارفارین

بازدارنده‌های مونوآمین اکسیداز

مصرف بازدارنده‌های مونوآمین اکسیداز با داروی فلوکستین ممکن است کشنده باشد. از مصرف بازدارنده‌های مونوآمین اکسیداز مانند ایزوکاربوکسازید، لینزولید، متیلن بلو، موکلوبماید، فنلزین، پروکاربازین، راساجیلین، سافینامید، سلژیلین و ترانیل‌سیپرومین در زمان درمان با قرص فلوکستین ۱۰ و ۲۰ اجتناب کنید. بیش‌تر بازدارنده‌های مونوآمین اکسیداز نباید به مدت دو هفته قبل و حداقل پنج هفته بعد از درمان با داروی فلوکستین مصرف شوند. هنگام آغاز مصرف و توقف مصرف این دارو با پزشک خود مشورت کنید.

علاوه بر فلوکستین داروهای دیگری مانند پیموزاید و تیوریدازین بر سطح کیوتی تاثیر می‌گذارند.

آسپرین:

هنگام مصرف فلوکستین استفاده از آسپرین می‌تواند خطر خون‌ریزی را افزایش دهد. با این حال اگر پزشک شما تشخیص داده که برای جلوگیری از حمله‌ی قلبی یا پیش‌گیری از سکته آسپرین را، معمولا در دوزهای ۸۱ تا ۳۲۵ میلی‌گرم، مصرف کنید به استفاده از دارو ادامه دهید، مگر این‌که پزشک شما طور دیگری صلاح ببیند.

داروهای افزایش سورتونین:

اگر داروهای دیگری مصرف می‌کنید که سروتین خون‌تان را افزایش می‌دهد ممکن است با مصرف فلوکستین دچار سندرم سروتونین یا مسمومیت با سروتین شوید.

محصولات غیر قانونی و غیر تجویزی مانند اکستازی، هوفاریقون، بعضی از داروهای ضد افسردگی مثل بازدارنده‌های بازجذب سروتونین از قبیل سیتالوپرام و پاروکستین و نوراپی‌نفرین، دولوکستین، ونلافاکسین، تریپتوفان و داروهایی از این دست از این جمله‌اند. خطر ابتلا به سندروم سروتین یا مسمومیت با سروتین هنگام شروع مصرف این داروها یا افزایش دوز آن‌ها بیش‌تر است.

محصولات خواب آور:

در صورت استفاده از محصولاتی که موجب خواب‌آلودگی می‌شوند، مانند الکل، ماری‌جوانا، آنتی‌هیستامین‌ها مثل سیتریزین و دیفن‌هیدرامین، داروهای خواب‌آور و آرام‌بخش مانند آلپرازولام، دیازپام و زولپیدم، سست کننده‌های عضلانی و مسکن‌هایی مانند کدئین با پزشک یا دکتر داروخانه مشورت کنید.

برچسب روی تمامی داروها از جمله داروهای ضد حساسیت، ضد سرفه یا سرماخوردگی را بررسی کنید زیرا ممکن است حاوی مواد تشکیل دهنده‌ای باشند که موجب خواب‌آلودگی می‌شوند. از دکتر داروخانه نحوه‌ی استفاده از داروها را سوال کنید.

اندانسترون

اندانسترون _Ondansetron

اندانسترون

اندانسترون نوعی داروی ضد تهوع است که فعالیت مواد شیمیایی ایجادکننده حالت تهوع و استفراغ در بدن را مهار می‌کند. به‌ همین‌ دلیل، برای جلوگیری از تهوع و استفراغ ناشی ‌از جراحی، شیمی درمانی و پرتو‌ درمانی استفاده می‌شود.

این دارو با اثر بر روی ماده ای شیمیایی به نام سروتونین که بطور طبیعی در بدن وجود دارد ، تهوع را مهار می کند .
‎شیمی درمانی ، پرتو درمانی و جراحی شرایطی هستند که منجر به افزایش ترشح سروتونین در بدن می شوند . سروتونین آزاد شده در بدن با اتصال به گیرنده های نوع سوم هیستامین در مغز منجر به وقوع تهوع می شوند . اندانسترون با مسدود کردن این گیرنده ها دسترسی آن ها به سروتونین را مهار می نماید و بدین ترتیب تهوع کنترل می گردد.‎

عملکرد اندانسترون

اثر ضداستفراغ:مکانیسم اثر این دارو به طور کامل مشخص نشده است. با این وجود، اندانسترون یک آنتاگونیست گیرنده دوپامین نیست. از آنجا که گیرنده های سروتونین نوع 5-HT3 هم در محیط بر روی پایانه های عصب واگ و هم در مرکز منطقه ماشه ای گیرنده های شیمیایی وجود دارند ، این که اثر ضد استفراغ اندانسترون به واسطه اثر مرکزی، محیطی، یا هر دوی آن است معلوم نیست.

موارد مصرف

الف) جلوگیری از تهوع و استفراغ ناشی از شیمی درمانی، از جمله در موارد تجویز مقادیر زیاد سیس پلاتین.

بزرگسالان و کودکان 6 ماه به بالا:سه نوبت یه میزان mg/kg 15/0 از راه وریدی انفوزیون می شود؛ نوبت اول 30 دقیقه قبل از شروع شیمی درمانی به مدت 15 دقیقه و دو نوبت بعدی چهار و هشت ساعت بعد از نوبت اول. می توان مقدار 32 میلی گرم یک جا هم 30 دقیقه قبل از شروع شیمی درمانی طی 15 دقیقه تجویز کرد.
بزرگسالان و کودکان بالای 12 سال :از راه خوراکی، مقدار 8 میلی گرم 30 دقیقه قبل از شروع شیمی درمانی و 8 ساعت بعد از آن ، و سپس 8 میلی گرم هر 12 ساعت به مدت 2-1 روز بعد از اتمام شیمی درمانی تجویز می شود.
کودکان 11 – 4 ساله :از راه خوراکی، مقدار 4 میلی گرم 30 دقیقه قبل از شروع شیمی درمانی و دو نوبت بعدی، 4 و 8 ساعت بعد از نوبت اول مصرف می شود. سپس mg 4 از راه خوراکی هر 8 ساعت به مدت 2-1 روز پس از کامل شدن شیمی درمانی تجویز می گردد.

ب) جلوگیری از تهوع و استفراغ ناشی از پرتودرمانی. 

بزرگسالان:از راه خوراکی، مقدار 8 میلی گرم سه بار در روز مصرف می شود. دوز اول را باید 1 تا 2 ساعت قبل از شروع پرتودرمانی مصرف نمود. بیمارانی که یک دوز منفرد با میزان بالا از پرتو به شکم را دریافت می کنند بایستی مصرف را هر 8 ساعت به مدت 1 تا 2 روز ادامه دهند.

پ) جلوگیری از تهوع و استفراغ بعد از جراحی. 

بزرگسالان:از راه خوراکی، مقدار 16 میلی گرم یک ساعت قبل از بیهوشی یا از راه وریدی 4 میلی گرم بلافاصله قبل از بیهوشی یا به فاصله کوتاهی بعد از عمل جراحی تجو یز می شود. یا mg 4 به شکل رقیق نشده از راه عضلانی به شکل یک دوز منفرد مصرف گردد.
کودکان 1 ماهه تا 12 ساله با وزن بالاتر از 40 کیلوگرم:mg 4 از راه وریدی به شکل یک دوز منفرد مصرف می شود.
کودکان 1 ماهه تا 12 ساله با وزن 40 کیلوگرم یا کمتر:mg/kg 1/0 از راه وریدی به شکل یک دوز منفرد مصرف می گردد.
تنظیم دوز:در بیمارانی که نارسایی شدید کبدی دارند ، دوز توتال روزانه نباید از mg 8 بیشتر شود.

پیش از مصرف اندانسترون

پیش از مصرف اندانسترون،در صورت داشتن هر یک از شرایط زیر پزشک یا داروساز را مطلع سازید:
  • تصمیم به بارداری، بارداری و شیردهی
  • مشکلات کبدی
  • سابقه ناراحتی قلبی از جمله ضربان نا منظم قلب
  • علائم انسداد روده
  • مصرف سایر داروها از جمله داروهای بدون نسخه، گیاهی و مکمل ها
  • سابقه حساسیت دارویی

نحوه مصرف اندانسترون:

روش استفاده از قرص اندانسترون یا زوفران (Zofran)

  • قرص اندانسترون را با یک لیوان پر از آب مصرف کنید.
  • تا زمانی ‌که آمادگی خوردن قرص را ندارید، بسته آن را باز نکنید. در زمان مصرف، کپسول را از بسته‌بندی خارج کنید؛ طوری ‌که به قرص آسیبی نرسد.
  • با دست خشک قرص را بردارید و در دهانتان بگذارید.
  • قرص کامل را قورت ندهید؛ اجازه دهید تا قرص بدون اینکه آن را بجوید، کمی در دهانتان حل شود.
  • همان‌ طور ‌که قرص حل می‌شود، بخش حل‌شده را چند بار قورت دهید.

روش استفاده از قرص نواری اندانسترون یا زوپلنز (Zuplenz)

  • تا زمانی ‌که آمادگی خوردن قرص را ندارید، بسته آن را باز نکنید.
  • با دست خشک قرص نواری را بردارید و روی زبانتان قرار دهید. این نوار بلافاصله حل می‌شود.
  • نوار کامل را قورت ندهید؛ اجازه دهید تا نوار بدون اینکه آن را بجوید، در دهانتان آب شود.
  • بعد از حل‌شدن نوار، چندبار آن‌ را قورت دهید. درصورت تمایل، می‌توانید با مقداری آب، نوار حل‌شده را قورت دهید.
  • قبل از مصرف زولپنز دست‌هایتان را ‌بشویید.

روش استفاده از شربت اندانسترون

  • شربت اندانسترون را با سرنگ مخصوص، قاشق اندازه‌گیری یا فنجان دارو آماده کنید. اگر وسایل لازم را برای اندازه‌گیری دارو ندارید، از داروخانه تهیه کنید.
  • دارو را در دمای اتاق، دور از رطوبت، حرارت و نور قرار دهید. ظرف شربت اندانسترون را به‌صورت کج نگذارید و آن را به‌صورت عمودی نگهداری کنید.

عوارض جانبی اندانسترون

اگر علائم واکنش حساسیتی به اندانسترون را دارید، با اورژانس (۱۱۵) تماس بگیرید. این علائم عبارت‌اند از:

  • جوش؛
  • کهیر؛
  • تب؛
  • لرز؛
  • مشکل تنفسی؛
  • ورم صورت، لب‌ها، زبان یا گلو.

در موراد زیر، حتما به پزشک مراجعه کنید:

  • یبوست شدید، معده درد یا نفخ؛
  • سردرد همراه با درد قفسه سینه ، سرگیجه شدید و ضعف.
  • ضربان قلب سریع یا کوبنده؛
  • زردی یا یرقان (زردشدن پوست یا چشم‌ها)؛
  • تاری دید یا کوری موقتی (از چند دقیقه تا چند ساعت)؛
  • کاهش یا قطع ادرار؛
  • میزان زیاد سروتونین در بدن که موجب اضطراب، پریشانی، توهم، تب و لرز، تپش قلب سریع، واکنش‌های بیش‌فعالی، حالت تهوع، استفراغ، اسهال، ازدست‌دادن هماهنگی و ضعف می‌شود.

تداخل دارویی اندانسترون

اندانسترون درصورت استفاده هم‌زمان با داروهای خاصی مثل آنتی بیوتیک ها، ضد افسردگی‌ها، داروی ضربان قلب، داروهای مسکن و داروهای درمانی مربوط به سرطان، مالاریا، اچ‌آی‌وی (HIV) یا ایدز، می‌تواند مشکلات و بیماری های قلبی جدی‌ای ایجاد کند. درمورد تمام داروهایی که استفاده می‌کنید یا داروهایی که هم‌زمان با اندانسترون شروع یا متوقف می‌کنید، با پزشک صحبت کنید.

مصرف اندانسترون هم‌زمان با داروهای خاصی، می‌تواند با تولید میزان زیاد سروتونین در بدن، شرایطی را به‌ نام سندرم سروتونین ایجاد کند. این سندرم می‌تواند موجب مرگ شود.

همچنین اگر از داروهای زیر استفاده می‌کنید، حتما پزشک را در جریان بگذارید:

  • داروی درمان افسردگی؛
  • داروی درمان اختلالات روانی؛
  • مواد مخدر (افیون)؛
  • داروی جلوگیری از تهوع و استفراغ.

این موارد فهرست کاملی از داروهای مداخله‌کننده با اندانسترون نیست و داروهای دیگری هم می‌توانند با این دارو تداخل داشته باشند؛ شامل داروهای تجویزی، آزاد، ویتامین ها و محصولات گیاهی است. فهرستی از داروهای مصرفی خود را به پزشک بدهید.

دارو های ضد انعقاد خون

دارو های ضد انعقاد خون

داروهای ضد انعقادخون

دارو های ضد انعقاد خون به  صورت قرص یا آمپول جهت پیشگیری از لخته شدن خون یا پیشگیری از بزرگ تر شدن لخته موجود تجویز می شوند. آنها می توانند از ایجاد لخته های خطرناک در قلب، سیاهرگ ها و سرخرگ ها جلوگیری نمایند. لخته های خونی می توانند سبب انسداد جریان خون شده و منجر به بروز سکته مغزی یا حمله قلبی شوند.

در یک بررسی جدید، اطلاعات مربوط به تعدادی بیمار که از داروهای ضدلختگی خون موسوم به داروهای «ترومبولیتیک» برای از بین رفتن لخته‌های خطرزا در ریه‌هایشان استفاده کرده بودند، بازبینی شد.

نتیجه بررسی‌ها تایید کرد علی رغم آنکه این داروها توانسته بودند در حفظ طول عمر بیماران نقش داشته باشند، اما از سوی دیگر آنان را با خطر خونریزی به خصوص در ناحیه مغز مواجه کرده بود.

نحوه عملکرد داروهای رقیق کننده خون

بعضی از این داروها خون را رقیق می کنند تا سلول های خون در رگ و شریان ها به هم نچسبند. انواع دیگر داروهای رقیق کننده خون با افزایش زمان تشکیل لخته خون مانع از انعقاد خون می شوند. به این داروها به ترتیب ضد پلاکت و ضد انعقاد خون می گویند.

داروهای ضد پلاکت مانع از چسبیدن سلول های خون (به نام پلاکت) به یکدیگر و تشکیل لخته خون می شوند. از جمله داروهای ضد پلاکت می توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • آسپرین
  • کلوپیدوگرل (پلاویکس)
  • دی پیریدامول (پرزانتین)
  • تیکلوپدین (تیکلید)

پزشکان اغلب داروهای ضد انعقاد خون را برای کسانی تجویز می کنند که نوعی بیماری قلبی در آن ها تشخیص داده شده است. «انعقاد» یک اصطلاح پزشکی به معنای «تشکیل لخته» است. این داروهای رقیق کننده خون با افزایش زمان تشکیل لخته خون مانع از انعقاد خون می شوند.

داروهای انعقاد خون مانع از تشکیل لخته خون می شوند. از جمله داروهای انعقاد خون که مصرف آن ها متداول است می توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • وارفارین (کومادین، ژانتوون)
  • انوکساپارین (لاونوکس)

نمونه های زیر از جمله داروهای جدید انعقاد خون هستند که خطر خونریزی در آن ها کم تر است:

  • دابیگاتران (پاراداکسا)
  • آپیکسابان (الیکوییس)
  • ریواروکسابان (زارلتو)

دکتر متخصص قلب دوز داروی رقیق کننده خون را به دقت تحت کنترل قرار می دهد و ممکن است هر از چند گاه برای بعضی از داروها تست زمان پروترومبین را انجام دهد. در این آزمایش خون نسبت نرمال شده ی بین المللی (INR) اندازه گرفته می شود.

داروهای ضد انعقاد خون به دسته های مختلفی تقسیم می شوند. به عنوان مثال داروهای ضد انعقاد خون از گروه کورماتین و اینداندیون با کاهش غلظت پروترومبین در خون موجب طولانی شدن زمان پروترومبین می گردند. این داروها می تواند با انعقاد خون مبارزه کند .

در چه مواقعی به پزشک مراجعه کنیم :

  • رنگ ادرارتان قرمز یا قهوه ای تیره شده است.
  • رنگ مدفوع تان قرمز، قهوه ای تیره یا سیاه شده است.
  •  به هنگام قاعدگی، خونریزی شما بیش از حد طبیعی شده است.
  •  لثه های شما خونریزی می کند.
  •  دچار درد شدید کمر یا معده شده اید که از بین نمی رود.
  • احساس بیماری یا ضعف، غش یا سرگیجه می کنید.
  •  احساس حاملگی می کنید.
  •  در بدن خود خون مردگی یا کبودی می بینید.
  • دچار هر نوع تصادف و ضربه ای شده اید.

عوارض احتمالی داروهای رقیق کننده خون

داروهای رقیق کننده خون در بعضی از افراد عوارضی ایجاد می کنند. خونریزی شدید شایع ترین واکنش به این دارو است که به طرق مختلف رخ می دهد. از جمله:

  • خونریزی شدید هنگام قاعدگی
  • خون در مدفوع یا ادرار و بی رنگ بودن آن
  • خونریزی بینی
  • خونریزی لثه
  • طولانی شدن خونریزی جای زخم و بریدگی

دیگر عوارض احتمالی داروهای رقیق کننده خون شامل موارد زیر است:

  • سرگیجه
  • ضعف عضلانی
  • ریزش مو
  • جوش

وجود داروی رقیق کننده خون در سیستم بدن خطر خونریزی داخلی بعد از بروز آسیب را افزایش می دهد. حتی اگر بعد از افتادن یا ضربه خوردن به سر دچار خونریزی خارجی نشدید اما هر یک از علائم فوق را تجربه کرده اید، فورا به بیمارستان مراجعه کنید.

تداخل احتمالی دارو

انواع غذاها، داروهای گیاهی و شیمیایی در داروی رقیق کننده خون اختلال ایجاد می کنند. این مواد باعث می شود میزان تاثیر دارو کم تر یا بیشتر شود. با این حال، تمام داروهای رقیق کننده خون تحت تاثیر مواد مشابه قرار نمی گیرند. لازم است درمورد رژیم غذایی خود و تاثیری که روی دارو می گذارد با پزشک متخصص قلب و عروق مشورت کنید.

اریتروپویتین

اریتروپویتین _Erythropoietin

اریتروپویتین

اریتروپویتین؛ داروی اریتروپویتین به بدن در تولید گلبول قرمز کمک می‌کند.داروی اریتروپویتین باعث تحریک تولید گلبول‌های قرمز می‌شود. اریتروپویتین با تحریک گیرنده‌های خود در سلولهای مادر مولد گلبولهای قرمز در مغز استخوان، تکثیر و تمایز اریتروئیدها را تحریک می‌کند.

اریتروپویتین یک سرنگ آماده تزریق هورمونی محسوب می شود که در حالت طبیعی این هورمون توسط کلیه ها و تا حدودی نیز کبد تولید می شود. این هورمون به گلبول های قرمز خون مرتبط بوده و در شرایطی که فرد دچار نارسایی کلیه یا کبد شود این روند نیز مختل می شود.

اریتروپویتین در کلیه و کبد ساخته می‌شود.

با استفاده از این داروی شیمیایی که به شکل «ویال» و سرنگ آماده تزریق تولید می شود این هورمون مجددا ترشح شده و تعادل گلبول های قرمز خون برقرار می شود.

مکانیسم اثر اریتروپویتین

اریتروپويتین آلفا، گلیكوپروتئینی است متشكل از 165 اسيدآمینه كه با استفاده از فن آوری DNA نو تركیب توليد می شود. اريتروپويتین تكثیر و تمايز رده اريتروئيدی را به وسیله تعامل با گيرنده‌های اختصاصی اريتروپويتین واقع بر سطح سلول های پيش ساز گلبول قرمز خون تحريک می كند. اين ماده همچنین آزادسازی رتیكولوسيت‌ها را از مغز استخوان القا می نماید. اريتروپويتين اندوژن در پاسخ به هايپوكسی بافتی توسط كليه ها تولید می شود. كم خونی ناشی از نارسايی مزمن  كليوی عمدتا به دليل تولید ناكافی اين هورمون می باشد. در بیماران مبتلا به بيماری كليوی، سطح اريتروپويتين معمولا پايين است. در اين بيماران بيشترين پاسخ به دنبال تجويز اريتروپويتين اگزوژن ديده می شود.

موارد مصرف اریتروپویتین

  • آنمی ناشی از نارسایی مزمن کلیوی
    بزرگسالان: ابتدا unit/kg 100-50 وریدی یازیر جلدی 3 بار در هفته تجویز می شود.
  • کم خونی شدید ناشی از زایدوودين در بیماران مبتلا به ایدز
  • كم خوني ناشي از شيمي درماني در بيماران مبتلا به سرطان
  • جهت كاهش نیاز به ترانسفیوژن خون در بیماران آنمیک كه تحت جراحی غیر اورژانس، ‌غیر قلبی و غیر عروقی قرار می گیرند.

مقدار و روش مصرف داروی اریتروپویتین

  • قبل از شروع درمان با داروی اریتروپویتین (Erythropoietin)، بروشور دارویی داخل بسته را به دقت مطالعه کنید. این بروشور به شما کمک می‌کند تا اطلاعات جامعی را راجع به دارو به دست آورده و از عوارض جانبی احتمالی آن مطلع شوید. همچنین اگر در رابطه با مصرف آن با سؤالاتی روبرو هستید با پزشک خود مشورت نمایید.
  • دوز و مقدار داروی اریتروپویتین از فردی به فرد دیگر متفاوت است. لذا دارو را دقیقاً همانطور که پزشک برایتان تجویز کرده است، استفاده نموده و از کم یا زیاد کردن مقدار و مدت زمان مصرف اجتناب نمایید.
  • داروی اریتروپویتین را به طور منظم مصرف کنید.
  • اگر فراموش کردید که یک دوز داروی خود را در زمان مشخص مصرف کنید اما به زودی یادتان افتاد، دارو را مصرف کنید. اما اگر خیلی دیرتر از زمان معمول، به یاد آورید، از مصرف نوبت فراموش شده اجتناب کرده و بر طبق برنامۀ مشخص به مصرف دارو ادامه دهید. نباید به خاطر دوز از دست رفته، دو دوز را با هم مصرف کنید.
  • داروی اریتروپویتین به صورت زیرجلدی یا وریدی تزریق می‌گردد.
  • هربار ناحیه تزریق زیرجلدی را تغییر دهید.
  • از تکان دادن شدید ویال محتوی اریتروپویتین خودداری کنید.
  • مقدار داروی اریتروپویتین در تزریق زیرجلدی معمولاً ۲۰ تا ۳۰ درصد کمتر از مقدار تزریق وریدی است که این نکته باید هنگام تغییرات مصرف دارو در نظر گرفته شود. حداکثر حجم مجاز این دارو که می‌توان به صورت زیرجلدی در یک ناحیه تزریق نمود، ۱ میلی لیتر است.
  • در صورتی که تزریق وریدی این دارو با سرعت کم (حداقل در عرض ۵ دقیقه) انجام شود، احتمال بروز علائم شبه آنفولانزا کاهش می‌یابد.

 موارد منع مصرف داروی اریتروپویتین

  • به تاریخ انقضای داروی اریتروپویتین (Erythropoietin) توجه کنید و اگر دارویی که در دستتان است تاریخ انقضای آن تمام شده است، از مصرف آن خودداری کنید.
  • هرگز داروی اریتروپویتین را به فرد دیگری حتی با علائم مشابه خودتان تجویز نکنید.

قبل از تجویز داروی اریتروپویتین، پزشک را در صورت وجود موارد زیر مطلع کنید:

  • حساسیت به این دارو یا دیگر داروها و مواد (از جمله حساسیت به آلبومین انسانی)
  • بارداری
  • شیردهی
  • صرع و یا سابقه تشنج
  • بیماری ایسکمیک عروقی
  • ترومبوسیتوز
  • لوسمی ارتیروئید
  • بیماری گلبول‌های داسی شکل
  • آپلازی سلول‌های قرمز خالص
  • مشکلات کبدی
  • سابقه فشارخون بالا
  • عفونت‌ها یا بیماری‌های التهابی
  • چنانچه تحت درمان‌های ضد سرطان هستید.
  • اگر در گذشته از داروهای مورد استفاده برای درمان آنمی، نتیجه لازم را نگرفته‌اید.

عوارض جانبی اریتروپویتین

عوارض شایع (10%<):

  • قلبی عروقی: افزایش فشارخون
  • سیستم اعصاب مرکزی: سردرد
  • پوستی: خارش، راش پوستی
  • گوارشی: تهوع، استفراغ
  • موضعی: درد محل تزریق
  • عصبی، عضلانی و اسکلتی: درد مفاصل
  • تنفسی: سرفه
  • متفرقه: تب
  • عوارض نسبتا شایع (%10-1):
  • قلبی عروقی: ترمبوز در محل دسترسی عروقی همودیالیز، ترومبوز، ترومبوز ورید عمقی، ادم
  • سیستم اعصاب مرکزی: سرگیجه، لرز، بی خوابی، افسردگی
  • پوستی: کهیر
  • غدد درون ریز و متابولیسم: کاهش وزن، افزایش قندخون، کاهش پتاسیم خون
  • گوارشی: التهاب دهان، اختلال در بلع
  • هماتولوژی و انکولوژی: لکوپنی
  • موضعی: تحریک محل تزریق
  • عصبی، عضلانی و اسکلتی: درد عضلانی، اسپاسم عضلانی، درد استخوان
  • تنفسی: عفونت مجاری تنفسی فوقانی

تداخلات دارویی اریتروپویتین

مشخصات کلی تداخلات:
اطلاعات گزارش نشده است.

تداخلات رده X (پرهیز):
تداخل قابل‌توجهی مشخص نشده است.

کاهش اثرات داروها توسط اریتروپوئیتین:
تداخل قابل‌توجهی مشخص نشده است.

کاهش اثرات اریتروپوئیتین توسط داروها:
تداخل قابل‌توجهی مشخص نشده است.

افزایش اثرات داروها توسط اریتروپوئیتین:
لنالیدومید، پومالیدومید، تالیدومید

افزایش اثرات اریتروپوئیتین توسط داروها:
ناندرولون

جینکو بیلوبا

جینکو بیلوبا _ Ginkgo biloba

جینکو بیلوبا

جینکوبیلوبا یکی از پرطرفدارترین داروهای گیاهی است. عصاره این گیاه، از برگ‌های سبز خشک‌ آن جمع آوری شده و به عنوان عصاره مایع، کپسول و قرص در دسترس است و مردم به دلایل مختلف از آن استفاده می‌کنند.

گیاه جینکوبیلوبا

گیاه جینکوبیلوبا یکی از قدیمی‌ترین گونه‌های درختی جهان است و در برخی منابع آن را با نام فسیل زنده معرفی کرده‌اند، زیرا پس از گذشت سال‌ها و در انواع حوادث طبیعی، هنوز گونه‌هایی از این درخت در نقاط مختلف جهان یافت می‌شود.

جینکوبیلوبا بومی کشورهای آسیای شرقی از جمله چین و ژاپن است و در کشور ما نیز کاشت آن در مناطقی از کشور صورت گرفته است.
جینکوبیلوبا درختی کهن‌سال است که در جنگل‌ها گاهی ارتفاع آن به بیش از 30 متر و قطر تنه آن به یک متر می‌رسد. برگ‌های گیاه جینکوبیلوبا، بسیار ظریف و به شکل بادبزن هستند و میوه آن دارای قسمت گوشتی آب‌دار با بوی بد بوده و دانه‌ای شبیه به بادام در وسط آن است.
عصاره برگ‌های این درخت از گذشته‌های دور و در طب چینی کاربردهای درمانی گسترده‌ای داشته است و از برگ‌های خشک شده گیاه، برای تهیه چای استفاده می‌کردند.
همانطور که گفته شد، درخت جینکوبیلوبا قدمتی طولانی دارد و برخی منابع قدمت تعدادی گونه‌های این درخت را ۲۵۰ میلیون سال پیش می‌دانند.

راز مقاومت استثنائی این درخت، وجود ترکیبات شیمیایی آنتی اکسیدان و محافظ مثل فلاونوئیدها و ترپنوئیدها در اندام‌های مختلف این درخت (به ویژه در برگ‌ها) است که از گیاه محافظت می‌کنند و از همین برگ‌ها است که امروزه مکمل‌های غذایی ویژه تهیه شده است.

ویژگی های کپسول جینکو بیلوبا

  • موثر در کاهش رادیکال‌های آزاد به دلیل اثر آنتی اکسیدانی
  • کاهش فرآیند پیری سلولی با اثر آنتی ایجینگ (ضد پیری)
  • کمک به درمان آلزایمر و اختلالات شناختی و فراموشی
  • کمک به درمان وزوز گوش، گلوکوم و سرگیجه
  • موثر در در درمان علایم سندروم قاعدگی
  • کمک به درمان اختلالات عروق محیطی
  • کمک به درمان رتینوپاتی دیابتی
  • بهبود گردش خون عروق مغزی
  • حاوی عصاره گیاه جینکوبیلوبا
  •  افزایش حافظه و تمرکز

مکانیسم اثر جینکو بیلوبا

سه فلاونوئيد عمده گياه جینکو بیلوبا عبارتند از کورستين , کامپفرول و ايزورهامتين
اثر درمانی آن به علت مهار غیر اختصاصی و برگشت پذیر منو آمینو اکسیداز است که بسیاری از داروهای ضد افسردگی به همین طریق عمل می کنند.

موارد مصرف

عمده ترین موارد مصرف جینکو بیلوبا در درمان اختلالات وعلائم ناشی از محدوديت گردش خون مغزی (مانند کم شدن حافظه و يا اختلالات ادراکی ، سرگيجه، وزوز گوش ، سردرد ، اضطراب ، افسردگی ، خستگی ) ، اختلالات عروقی محيطی ، زوال عقل ( الزايمر ) است.
اثرات تقویت حافظه و افزایش تمرکز این گیاه ثابت شده است.
160 میلی گرم مصرف روزانه عصاره جینکو با 5 میلی گرم دانپزیل روزانه در بیماران مبتلا به زوال عقل برابری می کند.

هشدار مصرف

در صورت حساسیت به جینکوبیلوبا و یا همزمان با مشتقات آنتی گواگولانت ها(داروهای ضد انعقاد خون و آنتی پلاکت) و داروهای ضدالتهاب غیر استروییدی توصیه نمی شود.

  • قبل ازانجام عمل جراحی مصرف آن باید قطع شود و به پزشک معالج اطلاع داده شود.
  • در دوران بارداری و شیردهی و کودکان منع مصرف دارد.
  • این محصول مکمل غذایی بوده و برای تشخیص، پیشگیری یا درمان نمی باشد.
  • در صورت مصرف هرگونه دارو، قبل از مصرف با پزشک مشورت نمایید.

عوارض جانبی جینکو بیلوبا

خون ريزی خود بخودی و سردرد به ندرت مشاهده شده است.

تداخل دارویی

در صورت حساسیت به جینکوبیلوبا و یا همزمان با مشتقات آنتی کواگولانت‌ها (داروهای ضد انعقاد و آنتی پلاکت) و دارو های ضد التهاب غیر استروییدی توصیه نمی‌شود.

مصرف همزمان با داروهای ضد افسردگی مگر با دستور پزشک توصیه نمی شود.

تقویت قلب

تقویت قلب

قلب مهمترین عضو بدن

تقویت قلب؛ قلب انسان ابزاری است دقیق و منظم که در خدمت کل بدن است.  این عضو عضلانی به اندازه مشت بسته انسان است و در قسمت سینه، کمی مایل به سمت چپ قرار گرفته است. اگر یک لحظه از کار بیافتد عواقب بسیار بدی فرد را دنبال می کند.

قلب حدود ۱۰۰۰۰۰ بار در روز می‌تپد و تقریباً ۸ پیمانه خون را هر روز به صورت ۲۴ ساعته به سراسر بدن پمپاژ می کند.تپش قلب خون غنی از اکسیژن و مواد مغذی را به بافت ها و اندام ها  می رساند و مواد زائد را نیز با خود حمل می کند.

قلب خون فاقد اکسیژن را به ریه ها می فرستد، در آنجا خون از اکسیژن غنی می شود و دی اکسید کربن و ماده زائد متابولیسم تخلیه می شود. قلب، خون و رگ های خونی، که شامل شریان ها، وریدها و مویرگ ها هستند، همگی با هم سیستم گردش خون را تشکیل می دهند.

قلب انسان چگونه کار می کند؟

سرعت انقباض قلب به عوامل زیادی بستگی دارد، از جمله:

  • فعالیت و ورزش
  • عوامل احساسی و عاطفی
  • برخی از شرایط سلامتی
  • تب
  • برخی از داروها
  • کمبود آب بدن

در حالت استراحت، قلب ممکن است هر دقیقه حدود ۶۰ بار بتپد. اما در حالت کلی این تعداد می تواند به ۱۰۰ تپش در دقیقه (bpm) یا بیشتر هم برسد. برای کسب اطلاعات بیش‌تر در مورد نحوه کار گردن قلب انسان می‌توانید به متخصص قلب و عروق مراجعه کنید.

راههای تقویت قلب

با وجود پیشرفت‌های عمده در پزشکی و دارودرمانی، سبک زندگی سالم بهترین راه مراقبت از قلب  و ارتقای سلامت آن است. سبک یا شیوه زندگی به راه و روش زندگی افراد، خانواده‌ها، جوامع و نحوه برخورد آنها با محیط فیزیکی، روانی، اجتماعی و اقتصادی گفته می‌شود. شیوه زندگی سالم شامل تغذیه سالم، ورزش روزانه و خواب کافی و مدیریت استرس است.

تحرک بدنی 

روش های مختلف تناسب اندام را امتحان کنید تا نه تنها شما را جذاب و با انگیزه نگه دارد ، بلکه بدن خود را به چالش بکشد و از صعود اجتناب کنید. انجمن قلب آمریکا 150 دقیقه در هفته فعالیت هوازی با شدت متوسط ​​یا 75 دقیقه در هفته فعالیت هوازی شدید ، ترجیحاً ترکیبی از هر دو و همچنین دو روز تمرین قدرتی را توصیه می کند.

یکی از تحرک های بدنی مثل ورزش منظم به تقویت قلب و کارایی شما کمک می کند. این به کاهش استرس ، بهبود خواب ، وزن بدن سالم و بهبود قدرت عضلانی کمک می کند. به طور کلی ، ورزش به کاهش احتمال ابتلا به بیماری های دیگر مانند فشار خون بالا و دیابت کمک می کند که خطر سکته مغزی و قلبی را افزایش می دهد.

فواید تحرک بدنی کافی و منظم :

  •  پیشگیری از بیماری‌های قلبی عروقی
  • تقویت قلب و سیستم قلبی عروقی
  • بهبود گردش خون
  • بهبود علائم نارسایی در برخی افراد مبتلا به نارسایی احتقانی قلب
  • افزایش سطح انرژی : بنابراین شما می‌توانید فعالیت‌های بیشتری را بدون احساس خستگی و تنگی نفس انجام دهید.
  •  افزایش استقامت
  •  فشار خون پایین‌تر
  • بهبود تون عضلانی
  • بهبود تعادل و انعطاف‌پذیری مفاصل
  • تقویت استخوان‌ها
  • کمک به کاهش چربی بدن و رسیدن به وزن مناسب
  • کمک به کاهش استرس، تنش، اضطراب و افسردگی
  • تقویت اعتماد به‌ نفس
  • بهبود خواب
  • احساس آرامش

سلامت قلب و عروق با تحرک کم کاهش می یابد و با ورزش و فعالیت تقویت می شود. بین ورزش و بهبود سلامت قلب رابطه مستقیمی وجود دارد. اما در حقیقت ، فقط کاهش زمان کم تحرکی می تواند تا حد زیادی به تقویت قلب کمک کند.

راه رفتن روی تردمیل هنگام تماشای تلویزیون یا کار روی میز ایستاده به جای اینکه ساعت ها روی آن بنشینید ، دو نمونه از تغییر سبک زندگی ساده است که می تواند به تقویت قلب و سلامت قلب کمک کند.

تغذیه سالم

بهبود رژیم غذایی، خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی را از بسیاری جهات کاهش می‌دهد و یکی از راه های مراقبت از قلب است. مثلا باعث پایین آوردن کلسترول بالا، فشار خون، قند خون و سطح انسولین و همچنین جلوگیری از چاقی و در نهایت بهبود عملکرد قلب می شود. ۶ قانون طلایی برای غذا خوردن سالم شامل توصیه‌های زیر است:

  • خوردن میوه و سبزیجات (حداقل دو وعده میوه و پنج وعده سبزیجات در هر روز).
  • به اندازه خوردن
  • مصرف غذاهای کمتر فرآوری شده مانند انواع کنسروها
  • خوردن وعده های غذایی منظم و خوردن یک صبحانه سالم (به عنوان مثال نان و پنیر گردو )
  • محدود کردن مصرف الکل
  • محدود کردن مصرف مواد غذایی که برای بدن ضروری و مغذی نیستند. این مواد حاوی مقادیر زیادی چربی، شکر و نمک هستند. شکلات، بیسکویت، کیک، شیرینی، نوشابه های گازدار، چیپس، کیکها، انواع سوسیس و کالباس و …… این غذاها را گاهی اوقات و در مقادیر کم می‌توان مصرف کرد.

نکاتی درخصوص مصرف چربی ها

مصرف چربی‌های غیر اشباع با پیوند دوگانه که در روغن مایع و روغن ماهی، مغزهایی چون گردو یافت می شود زمانی که به میزان متوسط در غذا استفاده شود و جایگزین چربی اشباع شود سبب کاهش کلسترول می شود. چربی های غیر اشباعی که در زیتون، بادام زمینی، و تخم آفتابگردان یافت می‌شود نیز به کاهش کلسترول کمک می کنند. همچنین با کاهش مصرف غذاهای حاوی کلسترول و چربی اشباع می‌توان به تعدیل کلسترول کمک کرد. این غذاها شامل گوشت، کره، روغن‌های جامد ( روغن نباتی و حیوانی جامد )، پنیر، محصولات لبنی با چربی طیبعی، گوشت امعا و احشاء حیوانات (دل جگر کله و پاچه ) مرغ هستند.

کمک به تنظیم فعالیت قلب با مصرف ویتامین D و منیزیم به میزان کافی

ویتامین D. می‌تواند به تنظیم فشار خون و تقویت سلامت قلب کمک کند، اما برای برای ارائه عملکرد درست به کمک منیزیم نیاز دارد. بدون منیزیم، ویتامین D. به شکل فعال خود که به نام «کلسیتریول» شناخته می‌شود، در نمی‌آید. نیازی نیست که هر دو ماده مغذی را در یک وعده غذایی مصرف کنید، اما تامین مقدار توصیه شده روزانه اهمیت دارد. مردان و زنان باید دریافت ۶۰۰ واحد بین المللی ویتامین D. در روز را هدف قرار دهند. از منابع خوب برای این ویتامین می‌توان به ماهی و شیر اشاره کرد. از منابع خوب برای سدیم نیز می‌توان به بادام، اسفناج و لوبیا سیاه اشاره کرد.

ممکن است شنیده باشید که ویتامین D. رابطه دوستانه‌ای با یک ماده مغذی دیگر یعنی کلسیم دارد. به همراه هم، آن‌ها به تقویت سلامت استخوانی کمک می‌کنند.

پیش از مصرف مکمل‌های کلسیم با پزشک خود مشورت کنید.

مصرف ویتامین C. همراه با آهن برای پرهیز از کم خونی فقر آهن

آهن یک ماده معدنی ضروری برای بدن انسان است که به تولید گلبول‌های قرمز خون کمک می‌کند. آهن در دو نوع هم، موجود در منابع حیوانی مانند گوشت و غذای دریایی، و غیرهم، موجود در منابع گیاهی، وجود دارد. به گفته موسسه ملی سلامت آمریکا، مردان و زنان بزرگسال که بیش از ۵۱ سال سن دارند باید روزانه ۸ میلی گرم آهن مصرف کنند، در شرایطی که زنان در بازه سنی ۱۹ تا ۵۰ سال نیازمند ۱۸ میلی گرم آهن هستند.

افرادی که رژیم‌های غذایی گیاهخواری و وگان را دنبال می‌کنند، در معرض خطر بیشتری برای کمبود آهن قرار دارند، زیرا آهن غیرهم به خوبی توسط بدن جذب نمی‌شود. در صورت عدم درمان، کم خونی فقر آهن می‌تواند موجب سخت‌تر کار کردن قلب شود که می‌تواند ضربان قلب نامنظم یا حتی نارسایی قلبی را به همراه داشته باشد.

مصرف ویتامین C. همراه با آهن می‌تواند به جذب هرچه بهتر این ماده معدنی از منابع گیاهی کمک می‌کند. از جمله منابع خوب برای ویتامین C. می‌توان به میوه‌های خانواده مرکبات، فلفل دلمه‌ای و توت‌ها اشاره کرد. البته نباید در مصرف آهن نیز زیاده‌روی کرد.

اگر به میزان زیاد آهن مصرف کرده و مستعد ذخیره آهن بیش از حد باشید، مصرف ویتامین C. اضافه ممکن است حتی برای شما مضر باشد.

مصرف ویتامین‌های B۶ و B۱۲ همراه با فولات برای کاهش خطر بیماری قلبی

این ویتامین‌های B. طی همکاری با یکدیگر می‌توانند سطوح هموسیستئین، یک اسید آمینه که انباشت بیش از حد آن با بیماری قلبی پیوند خورده است، را کاهش دهند. مطالعه‌ای که در نوامبر ۲۰۱۸ در نشریه Critical Reviews in Food Science and Nutrition منتشر شد، مصرف بیشتر فولات و ویتامین B۶ را با کاهش خطر بیماری عروق کرونر قلب نشان داد.

از جمله منابع غذایی خوب برای ویتامین B۶ می‌توان به اسفناج، تخم مرغ، و گوشت ماکیان اشاره کرد و شیر حاوی ویتامین B۱۲ است. همچنین، برخی افراد ممکن است از فواید مکمل‌های B. کمپلکس بهره‌مند شوند، زیرا برخی افراد دارای جهش‌های ژنتیکی MTHFR هستند که ممکن است توانایی آن‌ها در پردازش هموسیستئین را محدود کند. البته، پیش از استفاده از مکمل‌ها با پزشک خود مشورت کنید.

ترکیب اسید‌های چرب امگا-۳ با ویتامین‌ها و مواد معدنی برای یک رژیم غذایی دوستدار قلب

اسید‌های چرب امگا-۳ نوعی چربی چندغیراشباع هستند که می‌توانند به حفظ سلامت قلب کمک کنند، به وبژه اگر به بیماری قلبی مبتلا باشید. سه نوع اصلی از اسید‌های چرب امگا-۳ وجود دارند که شامل EPA و DHA، موجود در ماهی‌های چرب، مانند سالمون، خالمخالی و ساردین، و ALA، موجود در برخی گیاهان و روغن‌های گیاهی، مانند بذر کتان و کانولا، می‌شوند.

مصرف ماهی یکی از ساده‌ترین روش‌ها برای افزایش اسید‌های چرب امگا-۳ دریافتی است. انواع EPA و DHA که در گوشت ماهی وجود دارند، نسبت به ALA راحت‌تر در بدن جذب می‌شوند. اما اگر ماهی مصرف نمی‌کنید، باید میزان مصرف نوع ALA را افزایش دهید.

اسید چرب ALA می‌تواند در بدن به انواع EPA و DHA تبدیل شود. مواد معدنی مانند منیزیم و روی و ویتامین‌هایی مانند C. و B. می‌توانند به این روند کمک می‌کنند.

بذر کتان و دانه‌های چیا از جمله منابع خوب برای اسید‌های چرب ALA هستند که به اشکال مختلف می‌توانید آن‌ها را به رژیم غذایی خود اضافه کنید.

ترکیب ویتامین B۶ و منیزیم برای تقویت سلامت قلب

ماده معدنی منیزیم که در برخی مواد غذایی مانند مغزدانه‌ها وجود دارد ممکن است به تنظیم فشار خون کمک کند، از سخت شدن سرخرگ‌ها پیشگیری کند، و ریتم قلب را منظم نگه دارد. مشخص شده است که ویتامین B۶ دوست خوبی برای منیزیم است، زیرا به جذب بهتر این ماده معدنی قدرتمند کمک می‌کند.

به گفته موسسه ملی سلامت آمریکا، زنان در بازه سنی ۱۹ تا ۳۰ سال باید روزانه ۳۱۰ میلی گرم منیزیم دریافت کنند؛ زنان ۳۱ ساله و پیرتر باید ۳۲۰ میلی گرم منیزیم مصرف کنند. مردان در بازه سنی ۱۹ تا ۳۰ سال نیز باید ۴۰۰ میلی گرم منیزیم در روز دریافت کنند؛ مردان ۳۱ ساله و پیرتر نیز باید ۴۲۰ میلی گرم منیزیم مصرف کنند. مردان و زنان در بازه سنی ۱۹ تا ۵۰ سال باید روزانه ۱.۳ میلی گرم ویتامین B۶ دریافت کنند؛ مردان ۵۱ ساله و پیرتر باید ۱.۷ میلی گرم از این ویتامین دریافت کنند و زنان در بازه سنی مشابه باید ۱.۵ میلی گرم مصرف کنند.

برای افزایش منیزیم مصرفی می‌توانید مصرف مواد غذایی مانند بادام و اسفناج را مد نظر قرار دهید. برای دریافت ویتامین B۶ بیشتر غذا‌های خام سرشار از این ماده مغذی مانند موز را به جای نمونه‌های پخته انتخاب کنید.

اگر نمی‌توانید ویتامین B۶ کافی از رژیم غذایی خود دریافت کنید با پزشک خود درباره استفاده از مکمل‌های غذایی صحبت کنید.

تعادل سدیم و پتاسیم برای کمک به تنظیم فشار خون

سدیم و پتاسیم دو ماده معدنی ضروری برای سلامت بدن انسان هستند و به همراه هم می‌توانند به تنظیم بسیاری از عملکرد‌های بدن، از جمله فشار خون کمک کنند. امروزه افراد بسیاری با بیماری پرفشاری خون مواجه هستند و مصرف سدیم بیش از حد زیاد و پتاسیم بسیار کم ممکن است در افزایش خطر ابتلا به این شرایط نقش داشته باشد.

انجمن قلب آمریکا محدود کردن مصرف سدیم به ۲,۳۰۰ میلی گرم در روز را برای بزرگسالان توصیه کرده است، اما افراد بسیاری از این مرز عبور می‌کنند. همچنین، افراد بسیاری به میزان کافی پتاسیم مصرف نمی‌کنند. کنار گذاشتن غذا‌های فرآوری شده که یکی از منابع اصلی سدیم دریافتی از رژیم غذایی محسوب می‌شود و افزایش مصرف مواد غذایی سرشار از پتاسیم، مانند کدو تنبل و اسفناج می‌تواند به ایجاد تعادل بین سطوح این مواد مغذی کمک کند.